Pozytywnie_Odmieniony

Zabrakło miejsca w tamtym pytaniu dlatego tu będzie ciąg dalszy :

---

Chciałem pójść do psychologa, który może by mi pomógł, ale wiedziałem, że jak wyda się, że chodzę do psychologa, ludzie nie dadzą mi normalnie żyć, będą cały czas pytać, co się stało i jak się czuję, a tego nie lubię. Minęło kilka miesięcy, myślałem, że już sobie wszystko ułożyłem, ale się myliłem. Znowu zacząłem o niej myśleć i historia sprzed kilku miesięcy się powtórzyła. Niestety, tym razem już nie miałem sił, ponieważ chorowałem jakiś czas na poważną chorobę. Pewnej nocy już nie wytrzymałem i poszedłem do kuchni. Wiedziałem, gdzie mama trzyma leki, więc je wziąłem i szybkim krokiem wróciłem do pokoju. Następnie wyciągnąłem kartkę oraz długopis i zacząłem pisać. Udało mi się napisać tylko jedno słowo : ,,PRZEPRASZAM'' , po czym nasypałem sobie na dłoń laki i połknąłem je. Szybko zrobiło mi się słabo i straciłem przytomność. Żyję teraz i piszę o tym dzięki temu, że mój przyjaciel Karol przyszedł do mnie po lekcje. Zauważył puste opakowanie po silnych lekach od razu podbiegł i zaczął mnie budzić, zadzwonił po pogotowie, które szybko przyjechało i zabrało mnie do szpitala, gdzie zrobiono mi płukanie żołądka. Właśnie to uratowało moje życie. Po tym zdarzeniu rodzice zapisali mnie do psychologa, który mi bardzo pomógł i uradził wielu rad dotyczących załamań i spraw sercowych. Ale i tak cierpiałem z powodu nieszczęśliwego oraz nieodwzajemnionego uczuci. Właśnie przez tę historię uważam, że jestem człowiekiem romantyzmu. KONIEC

View more

Proszę bardzo ale pamiętaj to opowiadanie jest na podstawie tego co mi się wydarzyło więc imiona i jakaś część zdarzeń jest zmyślona więc proszę nie brać tego za prawdziwą historię. Gdybyś chciał/chciała całą prawdziwą historie zapraszam na pw. A więc zaczynam :D

---

Jesteśmy na wycieczce szkolnej. Dzień zapowiadał się pięknie. Cały czas spędzamy na wyspie, która jest tak piękna i wielka, że brakuje czasu aby ją całą obejrzeć. Po kilku godzinach spacerowania po wyspie postanowiłem trochę popływać. Poszedłem więc po kolegę i wskoczyliśmy do wody. Była ciepła i przyjemna. Po 30 minutach pływania zauważyłem grupkę kolegów z równoległej klasy. Postanowiliśmy podpłynąć tam i dołączyć do nich. Po krótkiej rozmowie okazało się, że zbierają drużyny do gry w siatkę wodną. Postanowiłem pomóc. Wypłynąłem więc na brzeg i rozejrzałem się. Zobaczyłem Kasię, która lubiła własnie takie gry. Podszedłem do niej i spytałem się, czy ma ochotę z nami zagrać, ona, niestety była zajęta. Ja zapytałem, czemu. było widać, że jest zakłopotana. Okazało się, że zgubiła swoja ulubioną bluzkę, więc postanowiłem pomóc jej w poszukiwaniach. Zaczęliśmy szukać od miejsca , w którym ostatnio była, następnie poszliśmy wzdłuż leżaków, które były rozłożone na plaży, ale tam też nie znaleźliśmy. Szukaliśmy jeszcze kilka godzin. Przez ten czas bardzo dobrze się poznaliśmy. Okazało się, że mamy podobne zainteresowania i bardzo podobny charakter. Po tych kilku godzinach postanowiliśmy wrócić jeszcze do ostatniego miejsca, gdzie Kasia widziała swoją bluzkę. Rozejrzeliśmy się dookoła, nagle zauważyłem, że coś wisi na drzewie/ zawołałem Kasię. Okazało się, że była to jej bluzka. Byliśmy bardzo zaskoczeni i źli, a jednocześnie szczęśliwi, że udało nam się odnaleźć zgubę. W czasie dalszego pobytu na wyspie nie odchodziliśmy od siebie na krok, non stop rozmawialiśmy z sobą i śmialiśmy się z wszystkiego. Po pełnym dniu wrażeń postanowiliśmy odpocząć i rozeszliśmy się w swoje strony. Czułem dziwne uczucie, które kazało mi pójść do Kasi i przytulić ją. Po pewnym czasie rozmyśleń uświadomiłem sobie, że się zakochałem. Nie mogłem zasnąć. Cały czas myślałem tylko o niej i o niej. Byłem ciekaw, co przyniesie kolejny dzień. Okazało się, że kolejny dzień wycieczki spędzimy na mieście. Znowu byliśmy cały dzień razem i znów czułem miłość do Kasi. Po wycieczce często pisaliśmy z sobą, aż w końcu nadszedł czas, abym zadał to pytanie : ,,Chciałabyś ze mną chodzić i być moja dziewczyną'' . Bardzo się bałem, ale w końcu zebrałem w sobie wystarczająco dużo siły, aby zadać to pytanie. Byłem zakochany po uszy ale nie byłem przygotowany na taką odpowiedź, jaka padła z jej ust. Brzmiała tak : ,,Przepraszam, ale nie jesteś w moim typie''. Załamałem się. Nie przespałem wielu nocy, dręczyło mnie wiele złych i ponurych myśli. Smutek i żal, które niszczyły mnie od środka, cierpiałem jak nigdy dotąd. Bałem się chodzić do szkoły, bo wiedziałem, że własnie tam ją spotkam. Chciałem pójść do psychologa, który może by mi pomógł

View more