Drugi raz od początku kuracji odpuściłam tabletkę (pierwszy był do badań). Mimo niewyspania nie muliło mnie, nie spałam w dzień.
Humor był dość znośny, można powiedzieć, że nawet twórczo spędziłam dzień.
A wieczorem... a wieczorem wpadła do mnie przyjaciółka...
Może ostatnie kilka wieczorów nie miała jak się wbić, ale dziś, w samotny dzień, udało jej się.
Depresja overload.
I samo przychodzi, samo mnie gnębi, samo mnie boli.
Samo się płacze i samo się ściska od środka.
I same myśli samobójcze przychodzą, jak gdyby nigdy nic, do starej znajomej na herbatkę lub browarka.
Znienacka znowu nie mam ochoty żyć. Kompletnie się poddaję. Mogę krzyczeć, wyć, nic to nie zmieni.
Nikt nie pomoże, bo i ja nie chcę żadnej pomocy.
Po co? I tak wstaję i czuję się jak weteran wojenny. Plecy nakurwiają, ja bym tylko spała jakbym zarwała ostatnie 3 noce, apetytu brak a i tak czuję się jak balon, włosy (a raczej siano) wypadają na potęgę, do tego niemal co noc ten sam koszmar, ta sama trauma i do tego lęki znienacka.
Nie wiem, może to pora umierać?
Nie żałować niczego i nikogo?
Ja to myślę, że nawet bym pomogła niektórym, gdyby mnie już nie było.
I im i mnie byłoby znacznie lżej...

View more