Jasne, że się uczy na błędach.
Chcesz wiedzieć czego się nauczyłam?
-Tego, że ze swoimi problemami jesteś zawsze sama, na pewno nie dzielisz ich z przyjaciółmi.
Wyciągają do Ciebie pomocną dłoń osoby, które ledwo co Cię znają lub nie znają w ogóle.
-Ludzie z aska lajkują twoje odpowiedzi, bo ich ,,mentor,, też ją lajknął i nie czytają nawet, co było w nich zawarte. Równie dobrze mogę napisać, że są dla mnie śmieciami, więc nie przywiązuj się do kabla.
-Jeśli dziś jest dobrze to znaczy, że jutro będzie źle, a po jutrze tragicznie, ale nie martw się, bo jak nisko upadniesz, tak tylko możesz się wznieść.
-Możesz być nikim i osiągnąć wszystko lub być wszystkim i nie zrobić nic.
-Kłamstwo ma krótkie nogi, czasami zbyt krótkie, by je dostrzec.
-Niektórzy ludzie cierpią całe życie, a wiesz po co? Po to, by ktoś inny mógł narzekać jak ma ciężko,chociaż w rzeczywistości musi się wysilić tylko na kiblu.
-Ludzie potrzebują mocnego pierdolnięcia, by zrozumieć czym jest życie, jak jest cenne, by każdego dnia wstać z uśmiechem na ustach i niezależnie od poprzedniego myśleć pozytywnie.
-Nauczyłam się, że pozytywy trzeba wyciągać zawsze, bo przyjdzie taki dzień, gdzie nie będzie ich w ogóle.

---

~Nie jestem już małym chłopcem, dziś idę spać, ale jutro też nie będzie dobrze.

View more

,,Nieważne gdzie, ważne z kim,,
Chciałabym Cię zabrać do jakiegoś wyjątkowego miejsca, wyjątkowego dla mnie, bo dla każdego będzie to gdzieś indziej. Myślę, że byłby to park na moim starym osiedlu. Niby nic szczególnego, ale właśnie tam moje serce się otwiera. Musisz wiedzieć, że nie jest to zwykły park. Najpiękniejszy wydaje się być późnym wieczorem: bez ogromu wrzeszczących dzieci, pijaków na ławkach, młodych, zbłąkanych jak kundle ludzi. Dopiero wtedy można odkryć jego prawdziwy, niecodzienny urok. Myślę, że łączy mnie z nim na prawdę wiele wspomnień, najróżniejszych. Nie tylko te miłe i radosne chwile, ale chyba właśnie dlatego związałam się z tym miejscem. Skupia ono część każdego uczucia. Pamiętam, gdy siedziałam tam zamyślona, wkurzona wychodziłam z psem, u skraju załamania, będąc w swoim świecie ze sluchawkami, z bliskimi mi osobami, które dziś być może o mnie nie pamiętają. Wydawać by się mogło, że to park jak każdy inny, ale uwierz mi, ten jest tylko jeden, niepowtarzalny... jest mój... część mnie w nim pozostała, gdy ostatni raz z niego wychodziłam. Miejsca też potrafią uzależnić i pochłaniać dusze.
,,1 zasada:
- nie przywiązuj się do rzeczy, miejsc i ludzi.,,

View more

Jestem ateistką, więc odpowiedź jest dla mnie jednoznaczna.
Bóg to wymysł ludzkiego umysłu. Ludzie tworzą Go, kreują i dbają o niego w obawie przed nieznanym, przed śmiercią. Potrzebują mentora, który poprowadzi ich, gdy dusza ucieknie z ciała. Kogoś lub czegoś, co nie pozostawi ich na pastwę losu.
W każdej religii chodzi o to samo.
Wiesz o co?
O to, by nicość po prostu nie istniała.
Nieważne, więc w co wierzysz. Skutek ma być ten sam bądź podobny.
Narodzimy się na nowo, pójdziemy do nieba, staniemy się zwierzęciem, czy nasza dusza będzie gdzieś wirowała.
Czysty egoizm.
Umieramy, by ktoś inny mógł żyć.
Można powiedzieć, że Bóg istnieje.
W naszych umysłach tak jak osoby, które umarły. Jest częścią ludzkich serc, które nie wszystko mogą zaakceptować, wytrzymać.
Czy to dobrze?
Dla mnie to mydlenie oczu, ale myślę, że to terapia na swój sposób. Dożywotnia. Gdy ktoś umrze, gdy umieramy, bądź myślimy o śmierci.
Mimo wszystko:
Każdy musi być swoim własnym Bogiem.
I powtarzam cytat:
,,Apokalipsa nadejdzie, gdy odrzucimy Boga i zaczniemy wreszcie wierzyć w siebie.,,

View more