† Prisma †

Jasne, że się uczy na błędach.
Chcesz wiedzieć czego się nauczyłam?
-Tego, że ze swoimi problemami jesteś zawsze sama, na pewno nie dzielisz ich z przyjaciółmi.
Wyciągają do Ciebie pomocną dłoń osoby, które ledwo co Cię znają lub nie znają w ogóle.
-Ludzie z aska lajkują twoje odpowiedzi, bo ich ,,mentor,, też ją lajknął i nie czytają nawet, co było w nich zawarte. Równie dobrze mogę napisać, że są dla mnie śmieciami, więc nie przywiązuj się do kabla.
-Jeśli dziś jest dobrze to znaczy, że jutro będzie źle, a po jutrze tragicznie, ale nie martw się, bo jak nisko upadniesz, tak tylko możesz się wznieść.
-Możesz być nikim i osiągnąć wszystko lub być wszystkim i nie zrobić nic.
-Kłamstwo ma krótkie nogi, czasami zbyt krótkie, by je dostrzec.
-Niektórzy ludzie cierpią całe życie, a wiesz po co? Po to, by ktoś inny mógł narzekać jak ma ciężko,chociaż w rzeczywistości musi się wysilić tylko na kiblu.
-Ludzie potrzebują mocnego pierdolnięcia, by zrozumieć czym jest życie, jak jest cenne, by każdego dnia wstać z uśmiechem na ustach i niezależnie od poprzedniego myśleć pozytywnie.
-Nauczyłam się, że pozytywy trzeba wyciągać zawsze, bo przyjdzie taki dzień, gdzie nie będzie ich w ogóle.

---

~Nie jestem już małym chłopcem, dziś idę spać, ale jutro też nie będzie dobrze.

View more

,,Nieważne gdzie, ważne z kim,,
Chciałabym Cię zabrać do jakiegoś wyjątkowego miejsca, wyjątkowego dla mnie, bo dla każdego będzie to gdzieś indziej. Myślę, że byłby to park na moim starym osiedlu. Niby nic szczególnego, ale właśnie tam moje serce się otwiera. Musisz wiedzieć, że nie jest to zwykły park. Najpiękniejszy wydaje się być późnym wieczorem: bez ogromu wrzeszczących dzieci, pijaków na ławkach, młodych, zbłąkanych jak kundle ludzi. Dopiero wtedy można odkryć jego prawdziwy, niecodzienny urok. Myślę, że łączy mnie z nim na prawdę wiele wspomnień, najróżniejszych. Nie tylko te miłe i radosne chwile, ale chyba właśnie dlatego związałam się z tym miejscem. Skupia ono część każdego uczucia. Pamiętam, gdy siedziałam tam zamyślona, wkurzona wychodziłam z psem, u skraju załamania, będąc w swoim świecie ze sluchawkami, z bliskimi mi osobami, które dziś być może o mnie nie pamiętają. Wydawać by się mogło, że to park jak każdy inny, ale uwierz mi, ten jest tylko jeden, niepowtarzalny... jest mój... część mnie w nim pozostała, gdy ostatni raz z niego wychodziłam. Miejsca też potrafią uzależnić i pochłaniać dusze.
,,1 zasada:
- nie przywiązuj się do rzeczy, miejsc i ludzi.,,

View more

Jestem ateistką, więc odpowiedź jest dla mnie jednoznaczna.
Bóg to wymysł ludzkiego umysłu. Ludzie tworzą Go, kreują i dbają o niego w obawie przed nieznanym, przed śmiercią. Potrzebują mentora, który poprowadzi ich, gdy dusza ucieknie z ciała. Kogoś lub czegoś, co nie pozostawi ich na pastwę losu.
W każdej religii chodzi o to samo.
Wiesz o co?
O to, by nicość po prostu nie istniała.
Nieważne, więc w co wierzysz. Skutek ma być ten sam bądź podobny.
Narodzimy się na nowo, pójdziemy do nieba, staniemy się zwierzęciem, czy nasza dusza będzie gdzieś wirowała.
Czysty egoizm.
Umieramy, by ktoś inny mógł żyć.
Można powiedzieć, że Bóg istnieje.
W naszych umysłach tak jak osoby, które umarły. Jest częścią ludzkich serc, które nie wszystko mogą zaakceptować, wytrzymać.
Czy to dobrze?
Dla mnie to mydlenie oczu, ale myślę, że to terapia na swój sposób. Dożywotnia. Gdy ktoś umrze, gdy umieramy, bądź myślimy o śmierci.
Mimo wszystko:
Każdy musi być swoim własnym Bogiem.
I powtarzam cytat:
,,Apokalipsa nadejdzie, gdy odrzucimy Boga i zaczniemy wreszcie wierzyć w siebie.,,

View more

Napisałam przed chwilą i nie jest to w sumie opowiadanie.
...
Pamiętasz?
Pamiętasz, kiedy o wszystko walczyliśmy razem?
Kiedy potrzebowałam tak niewiele, aby być szczęśliwa?
Uwierz mi, że bywały dni, kiedy na prawdę mój świat nie wyglądał jak powinien.
Dni, gdy dopadała mnie depresja, przygniatając wszystko, co miałam.
W takich chwilach moja dusza ulatywała.
Mimo wszystko chwytałam Twoją rękę, a ona wyciągała mnie z przepaści, która chciała tylko mojej porażki.
...
Minęło kilka miesięcy, dziękowałam Ci za to, że przy mnie trwałeś, kiedy reszta się odwróciła.
Stałam się najszczęśliwszą osobą pod słońcem.
Nie dlatego, że się pokochaliśmy. Stałeś się moim przyjacielem. Mogłam zawsze na Tobie polegać.
...
Minęło kilka kolejnych miesięcy. Między nami bywało różnie. Nie mieliśmy już wspólnego wroga w mojej osobie. Nie potrafiliśmy na nowo odnaleźć wspólnego sensu i gdy myślałam, że nasza przyjaźń wygasa... Umarła na prawdę.
I wiesz, co jest najgorsze?
To, że nigdy nie wróci. Nasze uczucie zmarło razem z Twoją duszą.
Nie wiem, dlaczego postanowiła uciec, dlaczego zabrała mi wszystko, czego potrzebowałam.
Dlaczego nie mogłam Cię złapać tak, jak ty zawsze mnie łapałeś?
Czy tylko ja umiem istnieć bez samej siebie?
Prosiłam Cię byś był. Nawet bez niej. Podzieliłabym się sobą z Tobą, jeśli cała Twoja wewnętrzna strona już nie chciała wrócić, ale ty mnie nie słuchałeś.
Też potrzebowałeś ucieczki.
Nie mogłeś żyć.
Wiem, że walczyłeś. Starałeś się ze wszystkich sił, ale nie wyszło.
Nie każdy jest stworzony, by żyć.
Nie wszystko może egzystować.
Nawet teraz jestem z Ciebie dumna.
...
Mija rok.
Rok bezustannej walki ze sobą.
Wiesz... Mimo tego, co obiecywałeś moja dusza dalej chce mnie opuścić.
Dalej słyszę wewnętrzny krzyk, własne wołanie o pomoc.
Dlaczego tylko ja to słyszę?
Jestem w przepaści, której tak bardzo nienawidziłeś.
Czekam aż ktoś ponownie poda mi rękę.
...
Jeśli ktokolwiek to czyta... Proszę... nie czekajcie kilka dni, tygodni, miesięcy, lat, by coś odbudować.
Ludzkie życie jest ulotne i póki takie jest, człowiek będzie popełniać błędy.
Razem możecie przezwyciężyć wszystko.
Póki wasza dusza wraca po upadku, wstaniecie.
Pozwólcie sami sobie wstać - z nią czy bez niej.
Ona jest oddana tylko waszej wierze.
Wiara to wy - ona pozostaje jedynie nadzieją.

---

,,Weź mnie za rękę i zaprowadź na krawędź
I stój tam ze mną, aż się zmęczę i spadnę,, - P.

---

It's never too late.

---

http://www.youtube.com/watch?v=lL2ZwXj1tXM

View more

Kim jestem?
Przede wszystkim córką chaosu, tak myślę.
Wszystko chciałabym zmienić i nic w tym społeczeństwie mi nie pasuje.
Staję się w jakiś sposób inna z dnia na dzień i z minuty na minutę.
I nie chodzi wcale o to, że chcę być ,,wyjątkowa,, czy ktoś mi coś zarzuca.
Po prostu nudzi mnie monotonność i staram się zmienić tyle, ile się da, by nie przygnieść się swoją osobą.
Nie powinniśmy się przyzwyczajać nawet do samego siebie.
Jestem zupełnie niespełnioną duszą, która próbuje swoich sił w walce o codzienność.
Każdy o nią walczy, ale nie wszyscy mogą ,,wygrać,,
Wciąż poszukuję lądu na beznadziei wodach i idę tam, gdzie inni biegną.
Po części znajduje się we mnie kilka osób i od lat walczą ze sobą o miejsce dla najsilniejszej.
To niestety zupełnie mnie gubi... Właściwie nas gubi.
Nie wiem już, gdzie jestem ja, która to ja i czy to na pewno ja...
Mam nadzieję, że w końcu jakoś to pogodzę, bo w tym terrorze psychicznym zaczynam niszczyć wszystkie cząstki tej jednej duszy. Jednej podzielonej na kilka kawałków.
Ostatecznie.
Kim jestem?
Duszą, w której mieszka kilka innych dusz.
One tworzą całość. Tylko tak jestem w stanie bronić się przed rzeczywistością.

View more