☘️

Küçükken daha kolay değil mi her şey?Hayatlar, hayaller, umutlar, sevinçler, üzüntüler... Sonra büyürüz. Toz pembe hayatlarımıza en korktuğumuz renk bulaşır. Siyah. Önce korkarız. Çok korkarız hem de. Sonra alışmaya başlarız. Ve alıştığımızda ne olur biliyor musunuz? Pembenin ne kadar iğrenç bi' renk olduğumu düşünürüz. Siyahı severiz. Karanlığı severiz. Belki karanlık odaları, yorganların altlarını ya da göz kapaklarının arkasındaki karanlığı... Sonra ondan da sıkılırız. İnsanız sonuçta. Bu sefer toz pembe günleri özleriz. Düzelmeye çalışırız. Işıklarımızı açmaya çalışırız. Açılmayınca sinirleniriz. Hâlbuki biz kapattık o ışıkları. Açmasını da en iyi bizim bilmemiz gerekir değil mi? Ama o kadar uzun süre karanlıkta kaldık ki düğmenin yerini de unuttuk. Biri gelsin istedik. Işıklarımızı açacak, bizi karanlıktan aydınlığa çıkaracak, karanlığımıza korkmadan elini daldıracak... O da olmadı. Yalnızdık. Ama asla tek değildik... Bizim gibi yüzlercesi, binlercesi var. Bir sürü kişi bekliyor ışıklarını açacak birini. İşte burada kesişiyor yolumuz. Nasıl mı? Birbirimize ışık oluyoruz. Ve sonra ise ışıklarımızı hiç ama hiç söndürmüyoruz..

View more