Zgubiłam się gdzieś w słowach i wersach
Ciekawość to pierwszy stopień do szczęścia
Znów krople zamarzają na rzęsach
Jak mam wyjść z tego raju skoro
Szukam ciebie ciągle w tych złych miejscach...

wiesz
tak mnie ciągnie
do marzeń
czasem dotykam nieba
grzebieniem zaczesuję chmury
rysuję swoje szczęście
na przekór łusce niepewności

---

wypatruję balonika
który pociągnie mnie
w górę
ponad

Unikam zresztą ludzi i coraz większym staję się dziwakiem – lubię życie spokojne i proste, bez wymuszenia i sztuczności.

Nie jestem kopciuszkiem
byś pomiatał mną na prawo i lewo
nie taką bajkę napisałam dla nas

---

Ale jeśli już
ubrałeś mnie w teatr jednego widza
wczuję się w rolę z królewską godnością
i pozwól że wypowiem swoją kwestię

---

skoro ja tu tylko sprzątam
to wynoś się pan z tą ubłoconą prozą
z mojej baśni tysiąca snów
gdzie jestem królową życia
a ty jedynie epizodem

Odrzuconą miłość
można opisać
tylko metaforą
tak głęboką
jak przepaść
do której wpada słowo „kocham”
zamienione w kamień

Dlaczego palę, pytasz.
Bo boli dzień dzisiejszy i miniony rok.
Bo spotykam na dworcach palarnie albo tablice z zakazem.
Bo w pustym mieszkaniu doskwiera mi samotność albo duszę się wśród tłumu.
Bo słów już często brakuje albo nikt nie słucha.
Bo niemiłość i całkowity brak.
Bo wspomnienia idą do ludzi, z którymi ciepła wódka, a chłodne wieczory.
Bo mówisz, że to idiotyczne i nie rozumiesz, tak, dlatego też...

zbroję wykonałam własnoręcznie
smoka pokonałam sama
wiedźmę skróciłam o głowę
a trolle zepchnęłam do fosy
opuściłam zamek oddychając głęboko

---

żadnych śladów końskich kopyt w sercu

Nie piję i nie palę. Ograniczam nabiał.
Mięso. Cukier. Kawę.
I nie słucham radia.
I nie czytam gazet. Nie kocham nikogo.
Może poza tobą.
Z tej miłości chudnę…
I tyję na nowo.

aby zmyć z siebie ciebie wykorzystuję
dłonie oczy usta innych mężczyzn
wybieram się
z nimi w podróże
dokądkolwiek
posyłam im
listy i uśmiechy
farbuję dla nich włosy
które mi
przez ciebie posiwiały

---

gdy wracasz obrażam cię
w nie wiem którym już z kolei ostatnim
pożegnalnym
liście

---

żadnego postępu w zapominaniu

Odkąd cię poznałam, noszę w kieszeni szminkę,
to jest bardzo głupie nosić szminkę w kieszeni,
gdy ty patrzysz na mnie tak poważnie, jakbyś w moich
oczach widział gotycki kościół. A ja nie jestem
żadną świątynią, tylko lasem i łąką - drżeniem liści,
które garną się do twoich rąk. Tam z tyłu szumi
potok, to jest czas, który ucieka, a ty pozwalasz mu
przepływać przez palce i nie chcesz schwytać czasu.
I kiedy cię żegnam, moje umalowane wargi pozostają
nietknięte, a ja i tak noszę szminkę w kieszeni, odkąd
wiem, że masz bardzo piękne usta.