jedna jedyna data będzie się wlec za mną aż do śmierci i jeszcze dalej. do końca będzie wywoływać u mnie dreszcze, wspomnienia i ból. kiedyś powiedziałabym, że data ta jest dniem, który zmienił w moim życiu naprawdę wiele, który spowodował, że zaczęłam żyć, a także kochać. dzień na pozór piękny, pełen ciepła, miłości i wzajemnej troski. rozumiecie? taki, który najlepiej by było, żeby się nigdy nie kończył. dzisiaj mogę powiedzieć tylko tyle, że data ta rozcięła moje serce, pozwalając mu krwawić. na koniec je wyrwała i rzuciła w ciemny zaułek ulicy. minęły już lata i miesiące, a ja żyje. ja naprawdę żyje, a to śmieszne, bo myślałam, że żyłam wcześniej. nie wiem czy tęsknie, niezbyt pamiętam to uczucie. styczeń, luty, marzec.. i tak w kółko. monotonia ponoć dobija, ja chyba jednak nie potrafię bez niej żyć. rano kawa, papieros, szybki spacer z psem, praca i sen - znowu otwierasz oczy, kawa, papieros, szybki spacer z psem.. zmieniają się tylko miesiące i lata - pod prawym okiem dojdzie mi jedna zmarszczka, pod lewym kącikiem ust może kolejna. nie odwracasz się za siebie, bo po co? ma to jakiś sens? i może brzmię jak hipokrytka, przecież pisze o dacie, która zostanie ze mną do końca życia - ale co innego pisać o dacie, a co innego odwracać się za osobami, które Cię rzuciły w ciemny zaułek ulicy. bolesny jest fakt, że osoby te żyją każdego dnia jak gdyby nigdy nic. nie wspominają już Twojej małej, niewiele dla nich już znaczącej osoby. nawet na rękę im ten brak pamięci. czasem lepiej być ślepym i głuchym starcem, niż myślącym, naiwnie zapatrzonym małolatem. a moje odpowiedzi tutaj są pięknym pamiętnikiem, uświadamiającym mi, że chyba już nie jestem tą małolatą co kiedyś. mimo wszystko czasem warto wrócić do książki, którą przeczytało się kilkanaście razy, znając zakończenie na pamięć. tak samo, czasem miło wrócić do daty, która zostanie ze mną do końca życia i będzie lekcją, z której wyciągnęłam tysiące przemyśleń i miliony blizn.

View more