Wystarczy, żeby "przepraszam" było szczere w stu procentach. Nie potrzeba fajerwerków, tysiąca róż, padania na kolana, wycieczki do Grecji czy prezentów co kilka dni. "Przepraszam" ma być powiedziane prosto z serca i wprost do drugiego serca. Ma być przepełnione żalem. Trzeba czuć, że się przeprasza i że te przeprosiny zostają przyjęte, że zostało nam wybaczone. To nie jest zakup chleba w sklepie, to prośba o powrót do czyjegoś serca i umysłu w takim stanie, w jakim występowaliśmy tam wcześniej. "Przepraszam" to nasz prywatny akt walki o być albo nie być. Jeśli nam zależy, jeśli naprawdę żałujemy przeszłości, nie musimy się wysilać i ubierać słów w poprawną albo jeszcze poprawniejszą polszczyznę. To samo wyjdzie, tak po prostu z nas, ta cała szczerość i żal wypłyną prosto z serca.