bez Ciebie, ten papieros trwa krótko
Spojrzeniem kreujesz nastrój
uśmiechem budzisz natchnienie
szeptem dotykasz duszy
Pocałunkiem recytujesz wrażliwość
jak mógłbym nie kochać się
w całej twej treści
kiedy jesteś mi
najpiękniejszą poezją
i miejsce dla Ciebie mam
na wieczność u mego boku
Żyję w świetle, ale noszę z sobą mrok.
Była we mnie nienawiść, nowotworowa wściekłość na sytuację, w której nie można nic zrobić.
To jakieś muzeum estetycznej śmierci, pawilon martwych pragnień.
Łapczywie sięgała ręką w tajniki mej istoty, gdy ja musiałem zatrzymywać się w pół drogi.
Jego natura usprawiedliwia samolubność
Egzystencji szuka ciągle celu
Swymi ścieżkami chadzając
Tak, to on - samotnik z urodzenia...
