Rel

Wiele rodziców uważa że problemy nastolatków to nie są prawdziwe problemy. Dopiero kiedy coś złego się staną zaczynają rozumieć że chyba nie jest dobrze

nie wiem ale tak mam

bo trzeba krótko z dzieckiem, a nie pierdolić się

zapewne sami nie pamiętają jak byli w naszym wieku, są zajęci tylko i wyłącznie dorosłym życiem więc mówienie takich rzeczy jest dla nich absurdem

W większości przypadków raczej nie chcą w to uwierzyć, myślą że leczenie będzie się wiązało z dużymi kosztami, mają nadzieję że z czasem samo przejdzie albo obwiniają się że to przez nich

Myślą że to atencja

Rodzicom bardzo zależy na szczęściu dziecka i uważają, że dziecko jest nieszczęśliwe, gdy mieszka pod mostem, nie ma w co się ubrać i głoduje, więc się denerwują gdy dziecko mówi im prawdę na temat swojego zdrowia psychicznego, bo oni czują się tak jakby ich dziecko nie doceniało pracy, którą oni wkładają, aby ono było szczęśliwe. Niestety rodzice rzadko rozumieją, że powodem takich chorób nie zawsze jest brak mieszkania, jedzenia czy ubrań

.

Bo są wychowani na zasadach typu "Dziecko nie może mieć problemów" i stoją na twardych zasadach a nie takich "dziwactwach" jak pomoc specjalisty