Zmęczona życiem..

Nie wytrzymuje dłużej tej presji. Wracam późno do domu i czegokolwiek bym nie zrobiła nie posiadam swojego prywatnego czasu. Choćbym starała się ze wszystkich sił. Moje życie to ciągłe obowiązki i zobowiązania. Każdy dzień jest monotonny i taki sam. Czasami po prostu nie wytrzymuję tej presji, załamuje się i zaczynam płakać. Pomaga mi w jakiś sposób się uspokoić. Płacz regeneruje we mnie moją straconą energię życiową.
Dlatego bardzo lubię płakać. Pomaga mi to w jakiś sposób przygotować się do następnego dnia. Tylko nie wiem jak daleko mogę zajść.. Ale dopóki tu jestem, tylko płacz trzyma mnie przy życiu. Za dużo pokładanych nadziei w mojej osobie bardzo mnie boli.... Boli mnie to kiedy nie potrafię komuś pomóc. To wszystko moja wina.

To, że kiedyś upadnę. Nie będę miła siły się podnieść. Nikt mi nie pomoże. Zostanę sama. Bezradna i zagubiona. Będę siedzieć w ciemnym pokoju i czekać, aż ktoś wezwie pomoc. Ale na mnie będzie już za późno. Wszyscy mnie opuszczą i nikt nie złapie mnie za rękę. Po mojej twarzy cały czas będą płynąć łzy. W ciemnym opuszczonym pokoju będzie słuchać tylko ciche szlochanie i krople łez kapiące na podłogę. Dlaczego nikt nie chce mi pomóc?

---

Powoli zatracam się w ciemności i czekam aż smutek doszczętnie zniszczy mnie od środka. Siedzę wpatrzona w czarną ścianę. Czy ktoś rzuci mi linę? O czym ja myślę.. Nikt mnie już przecież nie pamięta. I zostanę tam na zawsze. Pogrążona we własnym koszmarze..