I can't get over how beautiful you are
Jestem samotna, chociaż sama tylko bywam.
❤️ Likes
show all
Latest answers from Femme fatale.
Struna ciemności.
To niesamowite, co zakochana kobieta jest w stanie zrobić.
Niezapisana kartka.
Przepadłeś na tak długo, że wszystko przegapiłeś.
Świat może się zmienić w jeden dzień, jeśli odejdziesz.
I ja już nigdy nie zaśpiewam, a ty nie przepracujesz już ani jednego dnia.
To będzie nasz łabędzi śpiew.
Świat może się zmienić w jeden dzień, jeśli odejdziesz.
I ja już nigdy nie zaśpiewam, a ty nie przepracujesz już ani jednego dnia.
To będzie nasz łabędzi śpiew.
Palisada wspomnień.
Cenne chwile stają się zagubionymi skarbami, kiedy nie możesz ich sobie przypomnieć.
Wszyscy wciąż pytają czy wszystko z nami w porządku Prawda jest taka, że nie, ale nie wiemy, co odpowiedzieć.
Wszyscy wciąż pytają czy wszystko z nami w porządku Prawda jest taka, że nie, ale nie wiemy, co odpowiedzieć.
Beautiful
Spytała go, co może być pięknego w szarym deszczowym dniu, a on opowiadał o niuansach barw, jakie przybierze niebo, drzewa i dachy, kiedy wybiorą się na spacer po południu, o nieposkromionej potędze wzburzonego oceanu, o parasolu, który zbliży ich do siebie, gdy będą szli pod ramię, o szczęściu, jakie odczują, wracając na gorącą herbatę, o ubraniach suszących się przy kominku, o zmęczeniu, które wtedy z nich spłynie.
Nieostrożne spojrzenia.
Zabierz ten papierosowy dym sprzed mojej twarzy.
Marnowałeś mój czas, zabrałeś to co było moje.
I fell for another loser.
Marnowałeś mój czas, zabrałeś to co było moje.
I fell for another loser.
Close your eyes, make a wish.
Możesz zdawać mi ból ale najgorzej jest wtedy kiedy między nami nie dzieje się nic.
O czym marzysz?
Byłeś dla niej więcej niż Bóg,
żebyś ty jeszcze kochać mógł.
żebyś ty jeszcze kochać mógł.
♦
Zapadła cisza, niczym nieprzerywana.
Leżałam, tak realnie czując jego dotyk. Widziałam zadowolenie muskające jego twarz. Przyspieszony oddech unosił moje piersi, które nakryłam zawstydzeniem. Nie mogłam się opanować. „Wszystko mokre – pomyślałam. – Wszystko”.
Leżałam, tak realnie czując jego dotyk. Widziałam zadowolenie muskające jego twarz. Przyspieszony oddech unosił moje piersi, które nakryłam zawstydzeniem. Nie mogłam się opanować. „Wszystko mokre – pomyślałam. – Wszystko”.
Co Cię fascynuje?
Uciekajmy, mamy jakieś pieniądze, znajdźmy jakiś motel, kupmy odgrzewaną pizzę z mikrofali i frytki, a przede wszystkim dwie butelki wina, i wejdźmy do wanny, umyję cię, scałuję z ciebie wszystko, umyję cię, wytrę ręcznikiem, położę do łóżka, i zacznę całować, i mówić ci, opowiadać cały świat.
Czy jest ktoś, kto może dać Ci szczęście? Jeśli tak, to kto to jest?
Choć w pełni jasne jest to tylko dla tych, którzy samotnie się budzą, puszczają radio, biorą prysznic i są nawet w nie najgorszym humorze - kto wie: może kogoś dziś spotkają.
W pełni jasne jest to tylko dla tych, którzy w prawie pustej knajpie samotnie jedzą obiad i nie czują smaku. Nawet jak brawurowo zamówią najdroższe frutti di mare, nie czują smaku - cały czas zdaje im się, że poza nimi nikt nie je samotnie (...)
W pełni jasne jest to tylko dla tych, którzy budzą się w nocy i drętwieje im gardło, bo są sami; nie mają kogo objąć ani kogo okryć, nie mają komu przynieść z kuchni szklanki soku i rano nie będą mieli z kim słuchać radia, czytać gazet, jeść śniadania.
W zupełnej pełni jest to jasne dla tych, którzy pewnego dnia kogoś istotnie spotkają, jedzą z kimś obiad, idą z kimś do kina, idą z kimś od łóżka; może nawet z kimś śpią.
W absolutnej zaś pełni jest to jasne dla tych, którzy budzą się w środku nocy i przeraża ich ktoś obok śpiący i myśl, że nie będzie się w pojedynkę jeszcze parę godzin i potem całe rano, jest straszna, straszna. I odliczają sekundy i minuty niekończącego się koszmaru i jakoś - z najwyższym trudem - przetrzymują i potem jest im dany cudowny, samotny dzień. Oddychają głęboko i nagle czują, jak dojmującą radość daje głębia oddechu. Z pustego domu spoglądają przez okno na spiętrzone dachy miasta. Długie popołudnie ma smak przejrzałych czereśni i zapach dusznego sadu. Wieczorem uporczywie dzwoni telefon - z dziwnym uśmiechem nie podnoszą słuchawki.
W pełni jasne jest to tylko dla tych, którzy w prawie pustej knajpie samotnie jedzą obiad i nie czują smaku. Nawet jak brawurowo zamówią najdroższe frutti di mare, nie czują smaku - cały czas zdaje im się, że poza nimi nikt nie je samotnie (...)
W pełni jasne jest to tylko dla tych, którzy budzą się w nocy i drętwieje im gardło, bo są sami; nie mają kogo objąć ani kogo okryć, nie mają komu przynieść z kuchni szklanki soku i rano nie będą mieli z kim słuchać radia, czytać gazet, jeść śniadania.
W zupełnej pełni jest to jasne dla tych, którzy pewnego dnia kogoś istotnie spotkają, jedzą z kimś obiad, idą z kimś do kina, idą z kimś od łóżka; może nawet z kimś śpią.
W absolutnej zaś pełni jest to jasne dla tych, którzy budzą się w środku nocy i przeraża ich ktoś obok śpiący i myśl, że nie będzie się w pojedynkę jeszcze parę godzin i potem całe rano, jest straszna, straszna. I odliczają sekundy i minuty niekończącego się koszmaru i jakoś - z najwyższym trudem - przetrzymują i potem jest im dany cudowny, samotny dzień. Oddychają głęboko i nagle czują, jak dojmującą radość daje głębia oddechu. Z pustego domu spoglądają przez okno na spiętrzone dachy miasta. Długie popołudnie ma smak przejrzałych czereśni i zapach dusznego sadu. Wieczorem uporczywie dzwoni telefon - z dziwnym uśmiechem nie podnoszą słuchawki.
