Kiedy kogoś kochasz, ten ktoś staje się częścią ciebie. Jest we wszystkim, co robisz; jest w powietrzu, którym oddychasz, w wodzie którą pijesz, i we krwi, która płynie w twoich żyłach. Jego dotyk trwa na twojej skórze, jego głos rozbrzmiewa Ci w uszach, a jego myśli tkwią w twojej głowie. Wiesz co mu się śni, ponieważ jego koszmary przeszywają ci serce, a te dobre sny śnicie wspólnie. Przy tym wcale nie uważasz, że jest chodzącym ideałem: dostrzegasz jego niedoskonałości, znasz je na wylot, tak jak znasz jego mroczne tajemnice i wcale cię one nie przerażają. Przeciwnie: tym bardziej go za to kochasz, bo wcale nie oczekujesz doskonałości.
Powiedziałam mu kiedyś, że żałuję, że nie poznałam go wcześniej. Moje życie byłoby wtedy łatwiejsze, mniej bolesne. Nie cierpiałabym tyle. A tak kurewsko dużo musiałam znieść. Sama. Nienawidzę tego.
Powiedział "Znalazłaś mnie, kiedy najbardziej tego potrzebowałaś. Nie snuć się, że nie poznałaś mnie wcześniej. Nie wyrzucaj sobie tego."
Wtedy zrozumiałam, że takie jest przeznaczenie. Wie lepiej, kiedy jest ten najwłaściwszy moment.
Od kiedy Ziemia i Księżyc współistnieją ze sobą? Zastanawiam się, czy mogę zostać u twojego boku, jako Księżyc, który rozświetla twoje serce. Jesteś moją Ziemią. Jedyne, co widzę, to ty. Wszystko, co mogę zrobić, to właśnie tak na ciebie patrzeć. Nawet jeśli odkryjesz moje bolesne rany, będę krążyła po Twojej stronie. Będę orbitować wokół Ciebie. Stanę się Twoim światłem. W półksiężycową noc nawet jeśli zamknę oczy, Ty przemykasz obok jak błękitne fale. W noc pełni księżyca dobrze jest otworzyć moje oczy i ujrzeć w nich Ciebie. Jesteś moją Ziemią, ja dla Ciebie tylko Księżycem. Będę u Twojego boku. W noc czarną niczym smoła, jaśniej niż kiedykolwiek, będę Cię chronić.
Mam kilka takich książek, które bardzo przeżyłam i których ostatnie strony boleśnie złamały mi serce. To były takie książki z rodzaju "wyciskacze łez" i wierzcie wypłakałam na nich cały ocean. Do takich książek nie powinno się wracać. Lepiej nie ryzykować, że znów człowiek rozryczy się na nich, jak dziecko. Tylko, że ja sięgałam po nie wielokrotnie. Nie starczało mi, że raz je przeczytałam, skończyłam i powinnam zająć się innymi historiami. Czytałam je miliony razy, przez wiele lat bez przerwy do nich wracałam. Za każdym razem odkrywałam w nich coś innego, zaznaczałam inne cytaty. Płakałam - oczywiście, że tak. Tyle, że od jakiegoś czasu już się na nich nie wzruszam. Jakby przeczytanie ich milionowy raz sprawiło, że nabrały dla mnie zupełnie innego sensu. Przyjrzałam się bohaterom i uznałam, że nie nad wszystkimi było warto się rozczulać, płakać, żałować ich. Zrozumiałam, że innych znowu było trzeba po prostu pożegnać, bo to były odpowiednie momenty. Trzeba było ich wypuścić. Nadal kocham te książki. Są dziś jednak dla mnie całkiem inne. A może to wcale nie oto chodzi. Książka, którą przeczytaliśmy dziesięć lat temu wydaje się być zupełnie inna, bo się zmieniliśmy. Książka, którą czytaliśmy nadal jest taka sama. To my się zmieniliśmy. Zmieniło się serce czytelnika.
View more
Baby, this love, I'll never let it die
Can't be touched by no one
I'd like to see them try
Boy, I've lost control
I'm gonna make this last forever
Don't tell me it's impossible
'Cause I love you for infinity
Nie każdy, kogo pokochasz, odwzajemni to uczucie. Dlatego musisz kochać siebie, żeby Cię to nie zniszczyło.
Nie wiem, kiedy dokładnie zaczęłam go kochać. Z wiosny do lata, z lata do jesieni i z jesieni do zimy. Czy wiesz dokładnie kiedy zmienia się pora roku? Czy potrafisz dokładnie określić kiedy kończy się zima i zaczyna się wiosna? Nie wiem dokładnie, kiedy moje uczucia do niego zaczęły rosnąć, ale stało się.
Za każdym razem gdy dni wydają się identyczne, czuję się najszczęśliwsza, kiedy cię spotykam. Za każdym razem, gdy każdy dzień jest inny, jesteś dla mnie najbardziej wyjątkową osobą. Idę się przejść i myślę o tym dystansie, który ta gwiazda na nas nałożyła. Pewnie robisz to samo, ale możesz odstawić wszystkie swoje zmartwienia na bok, bo chociaż jesteśmy daleko od siebie nasze serca są wciąż takie same, prawda? Nawet jeśli nie jesteś obok mnie i nie ma mnie obok ciebie, wiemy że wciąż jesteśmy razem.
Ludzie ignorują tragedie rozgrywające się gdzieś daleko, bo nic nie mogą zrobić, ale też nie reagują, gdy do tragedii dochodzi pod ich nosem, bo się boją. Większość osób ma uczucia, ale nie podejmuje działań. Ludzie mówią, że są pełni współczucia, lecz mają krótką pamięć. Z tego co mi się wydaje, nie tak wygląda prawdziwe współczucie.
Smutek. Kiedyś myślałam "te gówno mnie w końcu zabije". Były takie dni, że przychodził i przetrzymywał mnie, w moich własnych czterech ścianach. A one się ruszały. I chciały mnie zgnieść. Drzwi były zawsze otwarte, ale dla mnie mogły wtedy równie dobrze nie istnieć wcale. Nie myślałam o tym żeby uciec. Pozwalałam mu się przygnieść. Słyszałam dzwoniący telefon, powiadomienia przychodzących wiadomości. Chciałam, żeby przestały rozrywać mi głowę. Nie miałam siły na kontakty z innymi ludźmi. Marzyłam, żeby mnie zostawili. Przyjaciele, rodzina...nikt nie mógł się do mnie przedostać. I nikt nie mógł mnie uratować. Było mi ich żal. Świat czasem potrafi być taki okrutny.
Któregoś dnia wstałam. Ściany zatrzymały się zaskoczone "co ona wyprawia?". Wyszłam. Trzasnęłam drzwiami. Powiedziałam, że to ostatni raz.
View more
