Patrzę w Jego bursztynowo-piwne oczy otoczone wachlarzem długich, czarnych rzęs. Te, które tak wiele widziały. Te, w których zakochałam się od chwili, gdy pierwszy raz w nie spojrzałam. Kolejny raz powtarza mi, że za silnym mężczyzną stoi jeszcze silniejsza kobieta, pytając po chwili czy naprawdę chcę nią być, czy aby nie zmienię kiedyś zdania. Chwytam jego twarz w dłonie. Kilkudniowy, ciemny zarost drażni ich wnętrze, pozostawiając na skórze odczucie mrowienia. Zbliżam swoje usta do jego warg i składam na nich pocałunek, chcąc tym jednym gestem odpowiedzieć na wszystkie pytania i zapewnić o swojej miłości. Jest jedną z tych osób, które zasługują na wszystko co najlepsze. - "Dbaj o niego" - słyszę od ludzi i wiem, że mają rację. Wiem, jak wiele kryje się za tymi słowami. Troska, sympatia i obawa przed kolejnym rozczarowaniem. W końcu życie tak bardzo go doświadczyło. Obiecuję sobie, że wynagrodzę mu te wszystkie przykre chwile, składając niemą przysięgę, że będę stać na straży jego szczęścia i walczyć o nie, tak jak on niegdyś przysięgał wiernie służyć ojczyźnie. Teraz nadal to robi, choć w nieco inny sposób. Każde z nas ma swoją własną misję.

View more

Każdego dnia w mojej głowie pojawia się myśl by uciec, zrezygnować z tej relacji, powoli wydostać swoją dłoń z Twojej, pozbierać te wszystkie słowa, historie i obrazy, z których mnie rozebrałeś, pospiesznie zarzucić je na siebie i zniknąć. Stworzyć kolejny, równoległy świat, do którego nie będziesz miał już dostępu. Nie dlatego, że nie chcę Cię w swoim życiu, nie dlatego, że nic nie czuję. Dlatego, że czuję zbyt wiele. Dlatego, że boję się, że kiedyś znikniesz, a ja choć mam tę myśl z tyłu głowy - nie będę na to przygotowana i pozostanę w tej krainie, którą ze mną współtworzyłeś zupełnie sama, choć przecież jeszcze kilka miesięcy temu nie wyobrażałam sobie, by ktokolwiek przekroczył tę furtkę mojego umysłu. Każdego dnia dokonuję jednak wyboru. Zostaję, mimo tych wszystkich obaw i lęków. Dzień po dniu, od nowa wybieram Ciebie.

View more

Bywałam w wielu miejscach, jednak nigdzie nie zagrzałam miejsca na dłużej. Los targał mną na wszystkie strony świata, a ja czułam się jak wieczny wędrowiec, skazany na nieustanną tułaczkę. Moje wędrówki miały w dużej mierze charakter wewnętrzny. Gościłam wszędzie tam, gdzie chciałam się przenieść, spacerowałam także po umysłach ludzi, odczytując z nich różne myśli. Czasami wkradałam się w nie, zbliżałam i znikałam, nim zdążyli mnie poznać tak naprawdę. Lubiłam stwarzać pozory. Patrzeć, jak ludzie, przekonani o tym, ze mnie znają, natrafiali na niewiadomą, podstawiając pod nią fałszywe dane, dające równie fałszywy wynik. Niewiadomą, której nie byli w stanie wyliczyć. Lubiłam być przyjaciółką, ale czy tak naprawdę sama miałam przyjaciela? Lubiłam poznawać, ale nie pozwalałam poznać siebie.

---

Tamtego dnia jadąc samochodem, obserwowałam świat, który zostawiałam za sobą daleko w tyle. Krajobraz co chwilę zmieniał się, ukazując coraz to nowe elementy. – Chyba się starzeję – pomyślałam, czując narastającą tęsknotę. Tęsknotę za miejscem, do którego mogłabym wracać. Które stałoby się moim Domem. W którym stałe Ktoś by na mnie czekał, zawsze witając z otwartymi ramionami i kubkiem gorącej herbaty. Ktoś, kto stał by się częścią mnie, a ja stanowiłabym Jego część. Wtedy pierwszy raz poczułam, że nie chcę już uciekać. Że chce poznać świat, do którego sama ograniczałam sobie dostęp...

---

[Obserwując róże w moim ogrodzie, rozkwitałam razem z nimi. Rozkwitam do dzisiaj...

View more

Spaceruję opustoszałymi ulicami. Miasto śpi, jedynie w niektórych oknach dostrzegam światełko - oznakę życia i aktywności. Czasem minie mnie jakiś samochód, czasem tuż obok przejedzie taksówka, zatrzymując się nieopodal. Pewnie taksówkarz widząc młodą kobietę samotnie przemierzającą miasto liczy, że wsiądę do niego, prosząc by zawiózł mnie pod wskazany adres. Nic z tego. Docieram do wąwozu powoli stawiając kroki. Nie odczuwam zimna, gdy kładę się na śniegu.Zamarzłam jakiś czas temu, ukrywając pod warstwą lodu uczucia i słowa. Biorę w dłonie biały puch, nacierając nim policzki. Czuję jak lodowate igiełki przebijają moją skórę, a oczy zaczynają łzawić. To nic. Ocieram łzy wierzchem dłoni i wpatruję się w niebo. Wyciągam rękę - może sięgnę do jednej z gwiazd? Zastanawiam się czy też tak robisz i o czym myślisz patrząc na rozciągający się nad nami świat, żałując, że nie mogę Cię o to zapytać. Przepraszam - szepczę, w nadziei, że jakimś cudem usłyszysz moje słowa. Że po prostu będziesz wiedział i poczujesz moją obecność, zza tej warstwy lodu, która mnie otacza.

View more