ไม่เป็นไรค่ะ ถามได้เลย ^^ มันมีช่วงที่ความคิดว่า 'เออ ถ้าตายไปคงง่ายกว่า จะได้จบๆ ไป' วิ่งเข้ามาในหัวอยู่เหมือนกันค่ะ มาเป็นพักๆ แล้วก็หายไป แต่พี่ก็ไม่ได้ทำอะไรเพราะคิดว่าแม่ต้องเสียใจมากแน่ๆ เลยทนอยู่กับมันไปให้ได้ค่ะ ส่วนเรื่องครอบครัวคือพี่บอกเองค่ะ แต่บอกในวันที่พี่คิดว่าตัวเองหายแล้ว (แต่จริงๆ ก็เปล่า) ไม่มีใครสังเกตเห็นหรอกค่ะ เพราะพี่ทำตัวปกติ ไม่ค่อยพูดกับคนที่บ้านมานานจนเป็นเรื่องปกติแล้ว แต่คนที่บ้านพี่ก็ไม่ได้ว่าอะไรค่ะ เค้าเข้าใจว่ามันคือโรค คืออาการป่วยอย่างนึงซึ่งจะหายได้ ถือว่าพี่โชคดีมากจริงๆ