Kui

Hepimiz yaşadığımız hayatın amatörce boyanmış resminin çerçevesinin içindeyiz. Bazı yerlerini çok seviyoruz. Çok güzel boyamışız. Bazı yerlerini iyi boyayamadım diye nefret bile ediyoruz. Bomboş, kocaman ve bizimle hiç konuşmayan o duvarda asılı duruyor. Bakıyoruz bazen gözümüzün kenarıyla karmaşa ile geçerken yanından, bazen hiç bakamıyoruz, bakmaya fırsatımız bile olmuyor. Durup baktığımızda sakince, bize ne hissettiriyor? Ne anlatıyor? Sağa sola, yukarı aşağıya çerçevesinin sınırları var. Bizim kendi öz-salt-gerçek sınırlarımız. Ama ya derinliğinin? Derinliğinin bir sınırı yok ölene kadar. Ne kadar düşlersek o kadar tablomuzun derinlik boyutuna dalabiliyoruz ve dalabildiğimiz kadar da, içerisinin ilerisinde ne olduğuna gidebiliyoruz zihnimizde. Belki de, bir anlık, iyi bir yerde sonsuza kadar kalmak istiyoruz. Dolaşırken resmimizin anılarında, bazı anlara geldiğimizdeyse, gözyaşlarımız yolumuza dost olup, dökülüyor yanaklarımızdan. İstediğimiz şeyler ile olan şeyler arasındaki fark çok bariz belli. Ne bu? Hayaller ve gerçekler farkı mı? Hepsini biz yaptık, biz yaşadık, bize yaşatıldı. Hepsi bizim içinde olduğumuz eserimiz. Daha derinliğine daldığımızda, daha ilerisini nasıl boyamalıyız? Tecrübelerimizi nerede ve nasıl doğru kullanacağız ki resmimiz daha üzüntüsüz ilerlesin? Kader niyete aşıktır.

---

Kui
25.07.2024

View more