Anna Jantar

Wywiad z Ireną Jarocką.
(...) Czasami ludzie, zarówno w Polsce, jak i poza krajem, mówią do mnie "Pani Aniu". Przyzwyczaiłam się. Ania Jantar przez cały czas jest gdzieś obok mnie.
Ludzie od początku nas mylili. Z daleka byłyśmy bardzo podobne - szczupłe, zgrabne dziewczyny z długimi ciemnymi włosami. Dopiero z bliska było widać, że mamy inne rysy twarzy. W dodatku nasze nazwiska zaczynały się na literę "J" i to również ludzi myliło. Miałyśmy też piosenki podobne w charakterze: lekkie, łatwe, przyjemne.
Bywałam u niej w domu, poznałam jej mamę...
Przyjaźniłyście się?
To nie była wielka przyjaźń. Nie mam żadnej przyjaciółki od serca wśród koleżanek z branży, może poza Lusią Zamojską, której mogłam wszystko powiedzieć. Lusia śpiewała w zespole Partita, a potem w grupie aura, występowała z zespołem w moim programie telewizyjnym. To jedna osoba z branży, z którą mogłam sobie fajnie pogadać. Wobec pozostałych czułam jakiś dystans, nie umiałam się tak otworzyć.
Z Anią rozmawiałyśmy najczęściej o sprawach zawodowych. Miewałyśmy wspólne przykrości. Na przykład był taki redaktor, który szalał w Lublinie, a karierę robił na tym, że krytykował wielkie gwiazdy. Uparł się na mnie i na Anię, byłyśmy jego "ulubienicami". Potem przeprowadził się do Białegostoku i tam uprawiał swój krytykancki proceder.
Śmierć Ani była dla mnie wielkim szokiem. Nawet nie zdawałam sobie sprawy z tego, że była mi tak bliska. Dotarło to do mnie, dopiero kiedy zginęła. Trochę tak, jakby część mnie samej odeszła.
Wielu ludzi było przekonanych, że to ja zginęłam w tej katastrofie. Michał opowiadał, że w Stanach dzwonili do niego z wyrazami współczucia. Audycja Głos Ameryki i Radio Wolna Europa oficjalnie umieściły mnie na liście ofiar. W Warszawie zdenerwowana pani z radiotaxi nie chciała przyjąć ode mnie zamówienia, pomawiając mnie o żart, bo "przecież Jarocka nie żyje". Jakiś pan na mój widok ze zdziwieniem zapytał "to pani żyje!?".
Kiedy Ania żyła, była między nami jakaś podświadoma rywalizacja, ale w dobrym tego słowa znaczeniu. Pewnie były też i pretensje, na przykład, że podrabia moje kostiumy, podobnie się ubiera. Ale to takie ludzkie sprawy.
A czy Anna Jantar mogła mieć o coś pretensje do pani?
Bardzo ją ceniłam, to była niezwykle zdolna, piękna dziewczyna i mogła jeszcze bardzo dużo zrobić. Nigdy nie doszło między nami do scysji. Może po cichu, może w czymś zawiniłam. Nie wiem. Wydawało się, że byłam wtedy idealna (śmiech). Lubiłam ją.
Mogła mieć pretensje z powodu moich fanów. Fani Ani i moi bardzo ze sobą walczyli. Robili sobie jakieś brzydkie kawały. Czasami, gdy wychodziłyśmy razem z koncertów dochodziło do nieprzyjemnych sytuacji.
Trochę podobna rywalizacja istniała między Marylą Rodowicz a Urszulą Sipińską, ale czy naprawdę tak było? A może to media i publiczność robili z tego większy problem, niż był w rzeczywistości. Niewykluczone, ludzie lubią ploteczki i kulisy z życia ludzi na świeczniku.

View more