Haker Bongo

Rozmawianie o moich "problemach" byłoby nakręcaniem nieskończonej spirali, której nie dałoby się nijak "rozwiązać". Aczkolwiek lubię opowiadać o swoich spostrzeżeniach, prawdę mówiąc bez różnicy, czy sam w formie dialogu wewnętrznego, czy komuś wszystko przedstawię i zacznę wnioskować na podstawie reakcji (lub jej braku). Nie utrzymałbym tego dla siebie, jednak mało kto cokolwiek rozumie z mojej perspektywy i jest to jedynie autoperswazja, że ktoś mnie "wysłuchuje". Mam bardzo "szarpane" towarzystwo: gdyby uskładać najbliższe mi osoby w danej chwili z całego życia w jedną, toby może do tej pory coś z tego rozumieli, ale ja jestem zbyt długo sam(otny) i choć intensywne, to raczej krótkie znajomości z innymi nigdy nie miały prawa uczynić z kogoś osobę na tyle mi bliską, bym rozmawiał z nią na zbliżonym poziomie empatii, co sam ze sobą, a najbliższe mi osoby są... może nie tępe, ale po prostu niezdolne do takiej świadomości jak ja.

View more

Ehhh... ja uważam, że nie. Właśnie takie podejście jest tym, co najpowszechniej roztapia wiarę w ludziach. Dlaczego ludziom się wydaje, że katolicyzm ma po drodze z poprawnością polityczną? Wyrachowanie w kwestii szacunku już jest w pewnym sensie brakiem szacunku do samego siebie. Taki "dorosły", "odpowiedzialny" żywot, gdzie ludzie sobie patrzą tylko na swoje sprawy i po prostu sami wymierzają s̶p̶r̶a̶w̶i̶e̶d̶l̶i̶w̶o̶ś̶ć̶ równość wobec tego, jak ich ludzie traktują jest na potrzeby tego świata w porządku, ale to nie jest w żaden sposób poparte wiarą. Dopiero, gdy ma się podejście: "dam wszystko, co mogę, bo kocham, choćby mi przyszło za to zapłacić największą cenę" to jest prawdziwe powoływanie się na Boga, a nie jakieś rozmienianie usług jak w stadzie zwierząt. Każdy sobie do tego podchodzi jak uważa, ale przesłanie chrześcijaństwa jest w stosunku do tego życia bardzo dużym wyzwaniem i wymaga zdobycia się na naprawdę spore poświęcenie w imię tego co dobre. Stąd tak bardzo bronię socjalizmu - bo to jest wzbudzanie naturalnej jedności przy jednej słusznej władzy tak, by nikogo nie kusiło się wywyższać, skoro wszyscy są dzieleni równo (albo przynajmniej szeroka perspektywa daje takie wrażenie), a kapitalizm drogą dyplomacji nawołuje do walki: "idź sam, weź tylko to, co Ci potrzebne, ignoruj innych i bij się o swoje, bo nikt inny Ci nie pomoże, a potem broń tego, bo nic lepszego Cię nie spotka". Można wszystkich otoczyć jedną szansą i pozwolić im na współpracę, by zbudowali duchowo coś wielkiego, a można też otworzyć wszystkie wrota, by każdy mógł iść gdzie chce i robić co mu się podoba. Ja jestem za tą pierwszą opcją, bo nawet rodzina naturalnie się na takiej zasadzie kształtuje (chyba, że ktoś uznaje takie coś, że np. przychodzą różni kochankowie żony i wtrącają się w wychowanie Twojego dziecka, to proszę bardzo, hołdujcie sobie "demokrację" dalej) i nigdy nie myślałem inaczej. Od dziecka godziłem się z tym, że za takie myślenie już od wieków ludzie byli prześladowani, wykpiwani i że była to sroga, obfita w biedę droga, ale takie wartości wyznaję i to jest mój honor. Dlatego nie uważam, by na szacunek trzeba było sobie zasługiwać. Wielu ludzi tego u mnie nadużyło i to jeszcze bardziej mnie w tym utwierdzało, że potrafię być na tyle silny, by trzymać się tego przekonania. Jako mężczyzna biorę odpowiedzialność za to i zamiast czekać aż ktoś się opamięta, sam wyciągam pierwszy rękę na pokój i daję właściwy przykład. Bóg może wyznaczać takie kary, nie porównywałbym osądów człowieka do takowej egzekucji sumienia.

View more