Polski Borówczak

Nie nazywałbym ich negatywnymi. Skoro już i tak nie można niczego cofnąć, ze wszelkich perypetii staram się wynieść pewne inne spojrzenie na przyszłość, w innym przypadku "porażki", "niepowodzenia" czy "przegrane" okażą się daremnymi rozczarowaniami. To nieuniknione. Cała teraźniejszość i przyszłość opiera się na odwoływaniu do zamierzchłych prawd. Oczywiście nadanie któregokolwiek wydźwięku wspomnieniu jest bardzo subiektywne i nie obejmuje wydarzenia jako całości, lecz pewnie najbardziej intensywne doznanie. Dobrze, Monisiu postaram się przybliżyć to nieco dokładniej. Moje wspomnienia są mocno rozwiane - nie mają jednolitego punktu odniesienia. Ciągłe zmiany otoczenia, miejsca zamieszkania i podejścia do niektórych spraw szargały mną na wszystkie strony - nie było nigdy takich pojedynczych osób, które miałem wiecznie przy sobie (zmiany klas zmieniały przyjaciół, pierwsze i drugie zmiany taty utrudniały utrzymywanie z nim kontaktu, a łączenie stażu ze studiami sprawiło, że mamę również swego czasu widywałem rzadko). Gdy myślę o poszczególnych miejscach to tak, jakbym wspominał jedno, drugie, trzecie życie i najczęściej ludzie, sytuacje traciły się bezpowrotnie. Musiałem z czasem wyrobić sobie mentalność - "poznaj jak najbliżej, przekaż jak najwięcej dobra, naucz wiary w siebie i bądź gotowy odejść, zapomnieć". W pewnym sensie to dziwne, że każdej przypadkowej osobie przekazujemy inną część siebie, zmienioną przez tych, na których ów nie mieli wpływu. Teraz to już prawie niemożliwe - nie wystarczyłoby mi życia, by kogoś od zera wprowadzać we wszystkie moje myśli. Jeśli w danym momencie coś wydawało się dla mnie właściwe, to pewnie przy tym stanie świadomości wówczas było. Przeszłość nasuwa przykry kontrast - osoby, które w dzieciństwie były mi niesamowicie bliskie: wiedzieliśmy tak niewiele, bazowaliśmy na jednym, uproszczonym schemacie dzisiaj rozczarowują - już nie ma np. autorytetu wiary, te same osoby potrafią sobie kpić, że modlitwa to sposób, by nie robiąc nic myśleć, że się pomaga - to wzbudza we mnie przepaść. Jak to możliwe, że kilka lat oddaliło rodaków, rówieśników od siebie tak mocno? Nie mogłem kiedyś pojąć, że rodzice czy jakiekolwiek starsze małżeństwa mogą żyć w tak nieromantycznej, rutynowej, wręcz wyrachowanej relacji... ale teraz to się zatraca. Nie ma tej różnicy, nieświadomie się wiele spraw zaniedbuje. Sam tego nie ocalę, nie powstrzymam przypływu nurtu, który zezwala na co raz większą różnorodność - ludzie będą się buntować, tłumaczyć to "myśleniem", obroną własnego zdania, a w rzeczywistości oddalać się od siebie. Dawniej tego nie było. Nikomu nie trzeba było imiennie z dystansem uświadamiać, że się go akceptuje, toleruje. Było bardziej logiczne, że w nerwach i tak się kocha. To chore, że nacisk na poleganie na sobie i niepełne zaufanie do każdego odbiera nam człowieczeństwo. Pozostaje sobie zadać pytanie: czy niemówienie innym o swoich słabościach w obawie o siebie nie pogłębia tych słabości? Z czasem dostrzegam, że tak.

View more