Haker Bongo

To wygląda tak, że bez względu na zachowania mam szacunek, w rozumieniu poszanowania godności człowieka do każdego. Nie mniej, najpewniej chodzi Ci o przybliżenie, czym można mi zaimponować, by być przeze mnie bardziej cenionym. Cóż, zawsze zwracam uwagę na otwartość czyjegoś umysłu, bo jednak świat jest na tyle dynamiczny i wymusza na nas ewolucję w pewnych sferach, że jeśli ktoś uparcie uzna swój rozwój i świadomość na danej płaszczyźnie, za w pełni ukształtowaną, to możliwe, iż będzie ciężko wymienić z nim jakikolwiek pogląd. Dodatkowo wiąże się to z pewnością siebie. Osoby z niską samooceną zazwyczaj nie radzą sobie z akceptowaniem czyjegoś zdania i przyjmują za ofensywę, gdy ktoś nie pozwala sobie narzucić ich opinii. Ten, kto jednak wie, czego chce - ma u mnie większe poważanie i właśnie ta elastyczność, operatywność mocno mnie do kogoś potrafi przekonać. Aczkolwiek szacunek należy się każdemu, kiedy mówimy o podstawowej trosce o czyjeś niezbywalne prawa.

View more

Powtarzając mój wniosek z odpowiedzi na pytanie Darii - w tej chwili jest stanowczo zbyt mało zindywidualizowany program nauczania, by mówić o równym systemie edukacji. Przede wszystkim mankament stanowią według mnie oceny. Stopniowanie jest zupełnie zbędną okazją na stronniczość i nierzadko dzieje się tak, że w szkołach średnich czy podstawowych wszyscy uczniowie z danej klasy otrzymują pod koniec semestru te same lub różniące się o stopień oceny, by nikogo nie pozostawić z wyraźnie podkreśloną różnicą w osiągach. Klasa jest zbiorem tak losowym, że takie podejście jest czystym lekceważeniem. Co więcej, czynniki zupełnie od danego ucznia niezależne, jak jego miejsce zamieszkania, rok urodzenia czy stan majątkowy rodziców mają determinować jego przynależność do grupy o tak zróżnicowanym poziomie. Logika podpowiada, że dziecko powinno być uczone na dostosowanym do jego profilu psychologicznego poziomie przez osoby, najlepiej znające jego stan umysłowy. Obowiązek ten najpewniej spadłby na rodziców, lecz w tym wypadku rozgałęzić musielibyśmy się na zagadnienie osób samotnie wychowujących dziecko, problem rodzin niepełnych, a dokładniej niesprawiedliwy podział ról, który ów by wnosił oraz czynnik wynagrodzenia dla opiekunów. Moglibyśmy posiadać odgórnie ustalone standardy wiedzy, jakie dziecko musiałoby posiąść, a następnie aktualizować jego ścieżkę rozwoju, by dopasowywać kolejne cele do jego dalszych planów. Pojawia się tutaj jednak dylemat ambicji i wolności. Niezbędne byłoby powstanie nowych stanowisk pracy, np. dotychczasowi nauczyciele pełniliby funkcję psychologów, niezbędni byliby także promotorzy - osoby, które pomagałyby odnajdywać braki, wskazywałyby możliwości ich kompensaty czy nawet kierowali w określone sfery. Przymus, o którym wspominasz powinien istnieć jedynie do pewnego stopnia. Nadmieniłem dany pułap, który każdy musiałby osiągnąć. Miałby to być elementarny zbiór najważniejszych kompetencji, jakie należałoby posiadać, jednak wszystkie szkoły oferują na ten moment zglobalizowany na płaszczyźnie krajowej poziom, który wymaga pieniędzy. W mojej propozycji finansowanie byłoby proporcjonalnie realizowane wraz z postępem osiąganym przez dziecko. Ono samo znów - nabyłoby umiejętności znacznie ważniejszej, niż cała treść jego programu nauczania - zdolności wyszukiwanie wiedzy na własną rękę i poczucia odpowiedzialności za siebie, swoich najbliższych i losy całego kraju.

View more

Z Twojej wypowiedzi wynika, że egzorcyści nie są ludźmi. Ciekawa teza, ale nie nie podpiszę się pod nią. Jeśli to komentarz do Twojego poprzedniego pytania lub do mojej odpowiedzi na nie, to zasugeruję tylko, iż człowiek może doprowadzić się do zguby sam, a jego działania z przeszłości mają rozmaite konsekwencje autonomicznie. Zjawiska takie, jak zaburzenia psychiczne, choroby, stany wywołane zaniedbaniem potrzeb człowieka oraz wszelkie zmienne, których granice nie sposób określić w sposób uniwersalny - mogą być przyczyną różnych anomalii, a samo ich traktowanie, jak i mierzalność ich postępu czy zaniku jest równie nieostre, co nakreślanie ich genezy. Zamykanie umysłu na dostrzeganie skuteczności jednego remedium wobec zbliżonych stanów jest raczej zgubne biorąc pod uwagę, że człowiek to istota, której jednostkowe przypadki jeszcze nigdy nie pokryły się w stu procentach.

View more