Vendetta

Ojej, kiedy to przeczytałam właśnie przyszedł mi do głowy serial Czysta Krew...
Hmm... czytanie ludziom w myślach, byłoby wręcz do nie opisania. Z pewnością nie siedziałabym z założonymi rękami w pokoju, starając się unikać ludzi w obawie, że nie powstrzymam się przed przeczytaniem im w myślach. Kto wie co można byłoby z nich wyciągnąć? Starałabym spotykać się z większością z nich, by ich poznać. By wiedzieć kiedy kłamią, a kiedy mówią prawdę. By czuć, że chcą mojego dobra, a nie zła. Oczywiście podejrzewam, że część z nich po protu wrzuciłabym do śmietnika. Ludzie są bardzo okrutni, a trudno jest znaleźć kogoś ''swojego'', kogoś z kim można byłoby przegadać cały dzień i się tym nie ''zmęczyć'' ani nie ''znudzić''. Ale my sami popełniamy złe wybory. Oczywiście starałabym się wspiąć na pewien szczebel, starałabym się coś przejąć.. chociaż podejrzewam, że samo państwo by się mną zainteresowało, a zwłaszcza ''psychole''. Nie chciałabym zostać porwana, ani zmuszona do czegoś wbrew woli. Z pewnością ukrywałabym ten dar na początku.. ale.. on by także wszystko niszczył. Na pewno nie wiązałabym się z kimś. Oparcie się pokusie przeczytania myśli ukochanej osobie jest wręcz nie do odrzucenia. Nawet, jeśli obiecywało się, że się tego nie zrobi. Nie mogłabym być szczęśliwa z człowiekiem, dlatego zaczęłabym poszukiwać ''swoich''. Ale cóż... kto wie co tak naprawdę bym zrobiła. Przecież często mówimy jedno, a robimy drugie. Osobiście mam coś nadprzyrodzonego od losu. Kiedy pojechałam do lekarza, okazało się, że mam nadprzyrodzony słuch. Słyszę więcej niż inni ludzie. Potwierdziło się to, kiedy byłam na plaży. Masa ludzi, a ja słyszałam wszystko... nawet wtedy kiedy byłam w wodzie. To było straszne, zbyt dużo głosów było w mojej głowie.. a jednak nie umiem tego ''zagłuszyć''. W szkole.. często słyszało się to co nie chciało. Nawet, jeśli osoby stały bardzo daleko ode mnie. Myślę jednak, że człowiek sam siebie unicestwi i nie trzeba ma w tym pomagać.
Podsumowując, gdybym miała jeszcze dar czytania ludziom w myślach, z pewnością bym zwariowała. Heh, takie życie naprawdę było by ciężkie, a ja nie jestem właściwą osobą do czegoś takiego. Bała bym się, że mogłabym niszczyć ludzi. ''Bóg wie, że nie chcę być Aniołem.'' Nigdy nie chciałam. Tak więc uważam, że Charlie z wielką radością zapędzał by ludzi na skraj, a ja miałabym ich popychać ku przepaści.

View more

Ojej... ostatnio praktycznie nic mnie nie irytuje. Raczej mam wyjebane. Ale... hm.. zastanówmy się. Denerwują mnie ludzie. W każdej postaci..
~ większość z nich to gówno, któremu życzę jak najszybszego wpadnięcia pod auto.
Właśnie, zgadzam się.
Denerwuje mnie też jak ktoś się... nie dobra, nieważne. To śmieszne. c:
Ale jednym z ważniejszych to... brak akceptacji. Tak, ludzie tylko potrafią pierdolić. TYLKO. Serio, zero czynów.
~ Bo to jakiś niż społeczny kurwa.
Spokojnie Charlie. *głask*
A teraz czas na finał! Teraz to się rozpiszę. c:
Ostatnio idę sobie z paczką po mieście (Poznań). Nie spieszymy się, mamy wieki przed sobą, aż nagle widzimy człowieka. Człowiek ten siedział na jakimś brzydkim kocu, a obok niego była tablica z napisem:
''Pomóżcie''
Normalne było, że wszyscy ludzie przechodzili obok niego obojętnie, nawet nie zwracając na niego najmniejszej uwagi. Staruszek jednak nie zbierał pieniędzy...
Tak, wtedy miałam niezły przepływ złości. Byłam wściekła, że ludzie są tak obojętni na takiego człowieka. Że mają w dupie jego problemy. Podeszliśmy do niego i zapytaliśmy o co chodzi. Powiedział, że zgubił się jego stary piesek, którego kochał nad życie i że nigdzie się bez niego nie ruszy.
Ej, naprawdę mogła się zakręcić łezka w oku człowieka, jeśli usłyszałby coś takiego. Poszliśmy więc go szukać. (po drodze zdarzyło się trochę rzeczy, ale nie chce mi się ich opisywać ;-;)
Po 3 godzinach znaleźliśmy psa. Wracamy, a człowiek wstał i rzucił się na pieska. Jejku, jak oni się cieszyli... ;-; Huh. To było urocze. Potem ten staruszek wszystkich nas przytulił i powiedział, że jesteśmy niczym anioły zesłane z nieba. (nasz uśmiech - bezcenny)
Chociaż, zastanawia mnie dlaczego sam go nie poszukał. Ale.. może czekał właśnie na Nas? Od tamtego czasu wiele myśleliśmy, co zmienić w człowieku.
Ale... jak straci wszystko, to dopiero zrozumie.
To śmieszne, ale bardziej zirytowało mnie to zdarzenie niż uszczęśliwiło. Bo.. bo... Ludzie... argh!
Bynajmniej..
~ Bóg i tak wie, że nie chcemy być aniołami.

View more