Blah.blah.blah.

Dziewczyna o długich, prostych, blond włosach, o oczach niebieskich jak niebo, o delikatnych rysach twarzy, wysoka i bardzo chuda. W długiej, białej sukni. Wędrująca boso po łące pełnej róż.
Dziewczyna? - Łatwo stracić nadzieję.
Długie, proste, blond włosy? - Nadzieja jest długotrwała, zawsze dotyczy jednej rzeczy i zawsze jest przejrzysta.
Oczy niebieskie jak niebo? - Nadzieja jest promieniem słońca, spowitym chmurami płaczu.
Delikatne rysy twarzy? - Nadzieja jest krucha.
Wysoka? - Nadzieja sięga wysoko, ponad nasze oczekiwania.
Bardzo chuda? - Nadzieja cały czas jest. Ale czasami czujemy się jakby jej nie było.
Długa, biała suknia? - Nadzieja jest w nas żywa, ale tylko my możemy zdecydować o jej potędze.
Wędrująca boso po łące pełnej róż? - Nadzieja.. Trwała i piękna, ale łatwo ją naruszyć. Łatwo uczynić w niej lukę, łatwo skrzywdzić własną duszę.

View more

Wisława Szymborska - "Nic dwa razy"

---

Nic dwa razy się nie zdarza
i nie zdarzy. Z tej przyczyny
zrodziliśmy się bez wprawy
i pomrzemy bez rutyny.

---

Choćbyśmy uczniami byli
najtępszymi w szkole świata,
nie będziemy repetować
żadnej zimy ani lata.

---

Żaden dzień się nie powtórzy,
nie ma dwóch podobnych nocy,
dwóch tych samych pocałunków,
dwóch jednakich spojrzeń w oczy.

---

Wczoraj, kiedy twoje imię
ktoś wymówił przy mnie głośno,
tak mi było, jakby róża
przez otwarte wpadła okno.

---

Dziś, kiedy jesteśmy razem,
odwróciłam twarz ku ścianie.
Róża? Jak wygląda róża?
Czy to kwiat? A może kamień?

---

Czemu ty się, zła godzino,
z niepotrzebnym mieszasz lękiem?
Jesteś - a więc musisz minąć.
Miniesz - a więc to jest piękne.

---

Uśmiechnięci, współobjęci
spróbujemy szukać zgody,
choć różnimy się od siebie
jak dwie krople czystej wody.

View more

"Zawsze trzeba podejmować ryzyko. Tylko wtedy uda nam się pojąć, jak wielkim cudem jest życie, gdy będziemy gotowi przyjąć niespodzianki, jakie niesie nam los.

---

Bowiem każdego dnia wraz z dobrodziejstwami słońca Bóg obdarza nas chwilą, która jest w stanie zmienić to wszystko, co jest przyczyną naszych nieszczęść. I każdego dnia udajemy, że nie dostrzegamy tej chwili, że ona wcale nie istnieje. Wmawiamy sobie z uporem, że dzień dzisiejszy podobny jest do wczorajszego i do tego, co ma dopiero nadejść. Ale człowiek uważny na dzień, w którym żyje, bez trudu odkrywa magiczną chwilę. Może być ona ukryta w tej porannej porze, kiedy przekręcamy klucz w zamku, w przestrzeni ciszy, która zapada po wieczerzy, w tysiącach i jednej rzeczy, które wydaja się nam takie same. Ten moment istnieje naprawdę, to chwila, w której spływa na nas cała siła gwiazd i pozwala nam czynić cuda. Tylko niekiedy szczęście bywa darem, najczęściej trzeba o nie walczyć. Magiczna chwila dnia pomaga nam dokonywać zmian, sprawia, iż ruszamy na poszukiwanie naszych marzeń. I choć przyjdzie nam cierpieć, choć pojawią się trudności, to wszystko jest jednak ulotne i nie pozostawi po sobie śladu, a z czasem będziemy mogli spojrzeć wstecz z dumą i wiarą w nas samych.

---

Biada temu, kto nie podjął ryzyka. Co prawda nie zazna nigdy smaku rozczarowań i utraconych złudzeń, nie będzie cierpiał jak ci, którzy pragną spełnić swoje marzenia, ale kiedy spojrzy za siebie – bowiem zawsze dogania nas przeszłość – usłyszy głos własnego sumienia: „A co uczyniłeś z cudami, którymi Pan Bóg obsiał dni twoje? Co uczyniłeś z talentem, który powierzył ci Mistrz? Zakopałeś te dary głęboko w ziemi, gdyż bałeś się je utracić. I teraz została ci jedynie pewność, że zmarnowałeś własne życie.” ~ Paulo Coelho

View more

Pokazać siebie. Pięknie to ujęłaś. : ]

---

Kim jestem? Dobre pytanie.

---

Jestem wredną, chamską dziewczyną, która jest cholernie "krucha".
Chodzę uśmiechnięta od ucha do ucha, śmieję się, tańczę - jestem radosna zawsze. Chociaż tak na prawdę częściej jestem smutna. Ale nie lubię tego okazywać. Wolę, żeby ludzie pamiętali mnie jako tą szczęśliwą niż jako tą niezadowoloną z życia.
Jestem ... marzycielką. Mam bujną wyobraźnię. Nawet za bardzo. Czasami mam ochotę napisać książkę - taką o "moim" życiu.
Jestem nastolatką. Zwykłą nastolatką. Tyle, że taką, która doświadczyła bólu psychicznego.
Kim jestem .. sama nie wiem. Ja dopiero się "kształtuję". Jestem jak pusta biała kartka + kreatywna osoba z piórem w ręku ... z czasem powstaje coś pięknego. Chyba, że ktoś wkroczy w wyobraźnię tej osoby i próbuje ją zniszczyć .. zamiast piękna powstanie dno.

View more

Nie przepraszaj za to pytanie. Nikt mnie tu nie zna. Mogę mówić o swoich bólach i tragediach.
Mniej więcej 4 lata temu zmarł mój wujo. Był filarem tej rodziny. Był kimś komu można było się zwierzać. Wysłuchał. Pocieszył. Poradził. Był dla mnie jak tata, brat, przyjaciel. Każde święto, każde urodziny bez niego to jak .. szkoła bez nauczycieli. Jego śmierć była .. ahh. Nie da się tego opisać. Rodzice rano powiedzieli, że jadą do wuja, bo coś się stało. Ja parę minut po tym jak wyjechali oprzytomniałam. To były w końcu wakacje. Spanie do 11. A tu coś takiego. Pojechałam szybko na rowerze. Dojechałam .. patrzę. Mama płacze. Sąsiadka próbuje ją uspokoić. Słyszę zrozpaczony głos babci. Widzę rodzeństwo, które zamiast biegać za piłką .. siedzi przy stoliku. Widzę policję. Podjeżdżam do mamy. Ta bez słowa przytula mnie. I troszkę bardziej opanowana mówi, że wujo. On nie żyje. Spokojnie zaprowadza mnie do wuja leżącego pod drzewem. Czuje przeszywający wzrok policjantów. Podchodzę. Pierwsze co robię to łapię go za rękę. Zimna. Odkrywam jego twarz. Uśmiechnięta. Ale bez tego ciepła. Bez tego czułego kochającego spojrzenia. Przytulam się. Słyszę babcię. Jej płacz. Straciła syna. Czy może być coś gorszego od starty syna? Tata odprowadził babcię do domu. Lekarze podali jej leki uspokajające. Położyła się. Leżała i płakała. Wszyscy w jednej chwili zamknęli się w sobie. Każdy był w swoim świecie. Pamiętam moje myśli .. "proszę .. niech to będzie sen..". Później pogrzeb. Tyle ludzi. Tyle ludzi go kochało. Tyle ludzi przyszło go pożegnać. Próbowałam się uśmiechać. Próbowałam pocieszyć ludzi. Ale.. życie bez niego to .. to jest coś okropnego. Mój świat z kolorowego stał się nagle szary. On był opanowanym człowiekiem. Potrafił rozwiązać każdy problem. Teraz .. ciągle się kłócą. Nie ma kto nad tym panować.
Może to nie jest zbyt tragiczne przeżycie. Ale dla mnie. Jest to najgorsza rzecz. Straciłam osobę, którą kochałam. Od tego momentu próbowałam znaleźć pocieszenie. W końcu mi się udało. Ale .. on był jedyny. Niezastąpiony.
Czy jestem zamknięta w sobie? Wydaje mi się, że tak. Mam się komu wyżalić.. lecz wybieram płacz i samotność. Nie umiem mówić o tym otwarcie. Teraz gdy to piszę .. gdy sobie przypominam. Płaczę.

View more

Moi przyjaciele .. mam ich dużo.
Z jednymi widuję się codziennie z innymi co jakiś czas.
Zawsze staram się poświęcić im czas, a oni mi. Pomagamy sobie, wysłuchujemy siebie, siedzimy w ciszy, zawzięcie o czymś dyskutujemy, wymieniamy własne opinie, wygłupiamy się ... można tak wymieniać i wymieniać. : ]
Mam ich opisać ... nie da się. Ale spróbuję.

---

♥ Przyjaciółka, z którą znam się od małego. Wesoła, szczupła w tym samym wieku. Moja pierwsza przyjaciółka. Tak na prawdę .. nigdy nie pokłóciłyśmy się poważnie, nawet nie pamiętam sprzeczek, które mogły między nami być. Z nią widuję się rzadko, a nawet bardzo rzadko. Ale kiedy już się widzimy to nie możemy się rozstać. Tyle do opowiedzenia, a tak mało czasu ..
♥♥ Ona mądra, zabawna, śliczna. Znałyśmy się mniej więcej od czasów zerówki. Ale nasza przyjaźń zaczęła się nie dawno. Przybliżając .. przyjaźnimy się od roku. Spotykamy się codziennie. W szkole, po .. różnie. Jeżeli mam zrobić coś głupiego, szalonego to tylko z nią.
♥♥♥ Kolejna mądra, śliczna i radosna. Mogę z nią rozmawiać godzinami. Zawsze pocieszy, pomoże. Powie prawdę. Szalona, ale potrafi być poważna.
♥♥ Dwie kolejne ... choć widuję się z nimi rzadko to wiem, że mogę na nie liczyć. Szalone, mądre, piękne i głupie [w pozytywnym sensie].
♥ I on. Przystojny, mądry i zwariowany. Zarazem przyjaciel i chłopak. Troskliwy i kochany.

---

Nie umiem ich dokładnie opisać. Żeby wiedzieć jakich mam przyjaciół trzeba ich poznać. Poznać ich charakter i stosunek do innych. Ja ich po prostu Kocham! <3

View more

Zabiłabym ludzi, którzy niszczą ten świat.

---

----------------------------------------
"Świat jest jak przejażdżka w wesołym miasteczku i kiedy się na nią zdecydujesz, to myślisz, że jedziesz naprawdę, bo tak potężne są nasze umysły. I przejażdżka leci do góry i na dół, i wszędzie dookoła, chwilami jest przerażająco, chwilami spokojnie i jest bardzo kolorowo, i jest bardzo głośno, i jest zabawnie… przez jakiś czas. Niektórzy są na przejażdżce już od dłuższego czasu i zaczynają zadawać pytanie: „ To się dzieje naprawdę czy to tylko przejażdżka?” A inni ludzie, którzy pamiętają, przychodzą do nas i mówią: „Hej, nie przejmuj się, nie bądź wystraszony. Nigdy. Ponieważ… to tylko przejażdżka.” Ale my… zabijamy tych ludzi.
„ – Uciszyć go! Dużo zainwestowaliśmy w tę przejażdżkę. Uciszyć go! Popatrzcie, jakie mam zmarszczki od zmartwień, popatrzcie na moje grube konto w banku i na moją rodzinę. To musi być prawdziwe.”
– To tylko przejażdżka.
Ale my zawsze zabijamy tych dobrych ludzi, którzy próbują nam to powiedzieć. Zauważyliście to? I pozwalamy demonom rządzić w amoku. Ale to i tak nie ma znaczenia, ponieważ… to tylko przejażdżka. I możemy ją zmienić, kiedy tylko chcemy. To tylko kwestia wyboru. Żadnego wysiłku, żadnej pracy, żadnych oszczędności… Wystarczy wybrać. Teraz. Pomiędzy strachem a miłością. Oczy strachu chcą, abyś założył sobie większy zamek w drzwiach, kupił broń, zamknął się w domu. Oczy miłości zamiast tego postrzegają nas wszystkich jako jedność. Więc oto co możemy teraz zrobić, żeby zmienić świat. Żeby mieć lepszą przejażdżkę. Wziąć całą kasę, którą każdego roku wydajemy na zbrojenia… i przeznaczyć ją na ubranie, wyżywienie i edukowanie biednych tego świata, co zwróciłoby się wielokrotnie. Żadna osoba nie czułaby się wykluczona. A my moglibyśmy podbić wszechświat. Razem. Zarówno ten wewnętrzny, jak i zewnętrzny… na zawsze. W pokoju." ~ Bill Hicks

View more