Verdehile

Jestem ostatnio martwa online.
Nie wiem, nie mam weny, ochoty.
W każdym razie studia póki co są ok, może nie od tej towarzyskiej strony, bo w tym wciąż jestem słaba.
Przepisuję notatki z zajęć, bo uważam, że w ten sposób lepiej je zapamiętam. I będą wyglądać ładnie.
Japoński też jest ok, grupa jest całkiem sympatyczna. Nasz nauczycielka jest straszliwie energiczna i to jest chwilami zabawne.
Chyba lubię studiowanie, ale niedługo zaczynają się kolokwia.
Mam nadzieję, że jakoś w miarę sobie poradzę.
Ogólnie jestem tam strasznie zajęta.
Syfu jaki zostawili poprzedni lokatorzy nie opisze nic, sprzątamy tam od września.
Jak nie denaturat, to ja już nie wiem czym to umyć.
Tak czy inaczej aktualnie jestem w drodze do domu.
Kocica zawsze strasznie tęskni, ja za nią też.
W ten weekend wybieram się na ślub, w zasadzie to będzie mój pierwszy cywilny.
Do tej pory byłam tylko na trzech ślubach, wszystkie w ciągu ostatnich dwóch lat.
Chyba je lubię, jest dużo tańczenia, śmiechu i zabawy, ale lepiej potem nie oglądać zdjęć.

View more

Nie jest mi źle, tutaj we Wrocławiu.
Jednak w każdy czwartek na myśl o powrocie do domu czuję dziką ekscytację, której nie umiem powstrzymać nawet.
Ja raczej nie odczuwam silnych emocji, a to się dzieje tak jakoś samo.
Wybrałam się wczoraj na spacer, nie wiem czy siedem kilometrów to dużo, nawet w zasadzie nie wiem ile zwykle trwają moje spacery, ale jakoś tak ciekawość mnie wzięła i sprawdziłam.
W każdym razie, przeszłam się w trochę inną stronę niż zwykle.
Widziałam na mapie, że jest w okolicy park, więc właśnie tam chciałam się udać.
Przeszłam przez cały park i potem poszłam w zasadzie chyba w jedyną możliwą stronę.
Tak sobie szłam i szłam i stwierdziłam, że czas już wracać.
Ale w okolicy żadnego skrętu w moją stronę. Trochę minęło, zanim jakiś znalazłam, ale jest.
W zasadzie skręcając w tą "ulicę" poczułam się jakbym weszła do lasu.
Nie było nawet asfaltu. Padało, a ja brodziłam w błocie, starając się na nim nie zabić.
Przeszłam tak chyba z kilometr, nie polecam bardzo.
Tragicznie nie było, ale mogło być lepiej. Znalazłam po drodze kilka przydatnych miejsc i widziałam kilka krasnali.
Generalnie nie jest źle, ale wiadomo, w domu najlepiej.
Kocie, dzisiaj już śpimy razem.

View more

Przedwczoraj oddawałam krew.
Postanowiłam zrobić coś dobrego, tak po prostu.
Moje ciało nie należy do najsilniejszych, no ale jakie to ma znaczenie tak naprawdę.
Cały dzień czułam się źle, jak tylko wstawałam robiło mi się niedobrze i miałam zawroty głowy, ale czemu się dziwić, spuścili ze mnie pół litra krwi.
Ale właśnie to pół litra prawdopodobnie pomoże kiedyś komuś przeżyć.
Wszyscy byli bardzo mili, aż byłam w szoku.
Nawet zamieniłam z lekarzami parę słów, co normalnie mi się nie zdarza, bo jestem nieśmiała.
Jak już sobie tak siedziałam i krew sobie płynęła, to oczywiście zaczęło mi się robić słabo, ale jedna z pielęgniarek mnie położyła, druga zaczęła wachlować, trzecia przyniosła krople, a czwarta wodę. I tak stały nade mną, dopóki nie zleciało ile trzeba i dopoki nie było już ze mną ok.
Dostałam dużo czekolady, od której już mi niedobrze, wafelka i napój w puszce. I herbatkę.
Jeśli macie okazję, oddajcie krew. Kosztuje was to jeden senny dzień, w którym możecie poczytać i pooglądać filmy, a komuś to może uratować życie, bo krew jest potrzebna, nie da się jej w żaden sposób wytworzyć.
Cusz za społeczny działacz ze mnie.
Śmieszny obrazek dla atencji.

View more

Ten dzień ledwie się zaczął, a już zdążył obrócić się w dramat. ;_;
Jakby całe moje życie tak nie wyglądało, moja niezdarność krok po kroku doprowadza do wielkiej masakry.
Kupiłam sobie wczoraj w lumpku nowe onesie w planety i gwiazdki (i przy okazji supi jesienny płaszczyk w kratkę (kocham kratkę), świąteczny sweter z reniferem i dzwoneczkami i koszulkę, do spania, bardzo kjut) i chciałam je wyprać.
Pranie nie jest moją mocną stroną. Jeśli coś piorę, to ręcznie, bo według mnie to jest bardziej skuteczne i wolę zrobić coś sama, niż zlecać to maszynie.
Ale jednak moje kosmiczne onesie okazało się trochę za duże, nie wypłukałam go dokładnie, było ciężko w ogóle zmieścić je w misce, więc postanowiłam je wyprać w pralce.
I tu się zaczyna robić śmiesznie.
Próbowałam odkręcić płyn do prania moimi mokrymi łapskami, ale się nie udawało, więc musiałam użyć bluzki.
Nie miałam pojęcia jak obsłużyć pralkę, bo jej po prostu nie używam, pomijając już fakt, że upuściłam butelkę z otwartym płynem na podłogę i połowa się rozlała po całej łazience, wlałam go nie do tej przegródki co trzeba.
Więc zaczęłam się wkurzać, bo muszę to teraz jakoś wyciągnąć, ślizgam się na płynie, bo łazienka jest mała, jak to w bloku. Próbowałam jakoś wyciągnąć to kieliszkiem, nie wiem czemu miałoby się to powieść, no ale jednak pomyślałam, że jest coś czym mogę to wypompować i sunąc niczym łyżwiarka figurowa dotarłam do kuchni, po drodze brudząc płynem jeszcze pół przedpokoju i kuchni.
Moja mama jest pielęgniarką, mamy w domu pełno leków i nasza apteczka też jest dość spora, wyciągnęłam z niej strzykawkę, oczywiście 2ml, bo większej nie znalazłam i wróciłam do łazienki.
Przez parę minut wypompowywałam ten cholerny płyn, ale dobra, udało się, nasypałam proszku, włączyłam pralkę i zabrałam się za usuwanie płynu.
Wzięłam szmatkę do podłogi (u mnie w domu nie ma mopa, myję podłogę na kolanach, bo taki jest rozkaz mojej mamy, chyba do końca życia pozostanie to dla mnie bezsensu, bo myjąc mopem zmęczyłabym się mniej a efekt byłby ten sam, duh) i zaczęłam to wszystko wycierać. Płuczę raz, drugi, trzeci i wszystko tylko jeszcze bardziej się klei.
Dobra, biorę płyn do podłóg, może coś to da. I wiecie co? Nie dało.
Wszystko jest mokre, włącznie ze mną, wszystko się klei i pieni, ale dzielnie wycieram dalej chociaż do tego stopnia, żeby się nie pieniło i ostatecznie wytarłam podłogę papierowymi ręcznikami.
Na końcu pozbyłam się dowodów zbrodni, dobrze, że nikt w tym czasie nie chodził po domu.
W każdym razie tak właśnie wygląda życie niezdary. Ciągłe upuszczanie, potykanie, wylewanie, wysypywanie, spadanie, wywalanie i tak dalej.
Jeśli nie jesteście niezdarami, to nie wiecie nawet jacy z Was szczęściarze.
Ja już na dzisiaj mam dość.

View more

Generalnie to przyjechałam przedwczoraj.
Jest bardzo ładnie, jak już mówiłam milion razy, lubię to miejsce, chorwaci są bardzo serdeczni i gościnni, zwłaszcza, o dziwo, dla naszej narodowości.
Zdążyłam już sobie kupić bransoletkę na kostkę, która była moim celem od jakiegoś czasu, o czym zapomniałam oczywiście.
Sprzedawca był bardzo miły, spuścił mi z ceny o połowę i nawet powiedział "dziękuję" po naszemu.
Plażowy maraton oczywiście się już zaczął, uwielbiam pływać, tym bardziej nurkować. Wyłowiłam już śliczną muszelkę dla mojego chłopca, mam nadzieję, że się nie połamie w drodze powrotnej.
To jedno z ładniejszych zdjęć, jakie dzisiaj zrobiłam. Na górze tak wiało, że nie dało się ustać bez chwiania się. No i włosy wszystko zasłaniały.
Jutro znowu nurkowanie, muszę poszukać jeszcze innych rzeczy dla mojego chłopca, żeby był szczęśliwy.

View more

Jeśli nie odwzajemniam to znaczy, że po prostu nie "zaskoczyłam", bo idąc gdziekolwiek jestem zawsze zamyślona do granic możliwości i jestem w swoim świecie, więc trzeba mi serio parę sekund na powrót do rzeczywistości.
Odwzajemniam uśmiechy, bo w zasadzie czemu nie, uśmiechanie jest fajne, wszyscy powinni częściej się uśmiechać. No i zważywszy na to, że zwykle ludzie patrzą na mnie raczej z niechęcią, jest mi miło, kiedy ktoś się do mnie uśmiecha.
Ostatnio to było nawet dziecko, choć dzieci wybitnie mnie nie lubią, z wzajemnością. Po prostu stałam z koleżanką w drogerii, wybitnie się nudzę w takich miejscach, bo nie ma tam nic dla mnie, w wózku siedziała mała dziewczynka i ruchami naśladowała tygrysa, więc zrobiłam to samo no i się do mnie uśmiechnęła, nawet mi powiedziała "papa" jak wychodziłam, ale byłam z siebie dumna.

View more

Ja i mój chłopiec postanowiliśmy słać do siebie listy.
Znaczy, on jeszcze o tym nie wie, ale wiem, że mu się to spodoba, bo lubi takie rzeczy.
Już mam dla niego pierwszą wiadomość, jestem ciekawa co będzie o niej myślał.
Rozmawianie ze mną, a pisanie to dwie różne sprawy.
Ale chyba jednak wolę tą piszącą siebie, tak myślę.
Spędziłam ten tydzień bardzo towarzysko, stwierdziłam, że powinnam częściej chodzić do kina, do znajomych może z podobną częstotliwością, byle by to nie przeszkadzało w moich planach i na pewno częściej spotykać się z Nim, póki mogę.
Zaczęłam trochę korzystać z mojej książki do nauki rysowania.
Wiem, że nigdy nie będę w tym dobra, naprawdę.
Ale zawsze chciałam to umieć, po prostu zawsze.
I naprawdę będę uparta w tej kwestii.
Zobaczycie, w końcu będę w stanie narysować kwiatka czy coś.
O matko, jakie to by było osiągnięcie.
Póki co, mój poziom to niemowlę, któremu ktoś dał kredkę.

View more

Jest mi smutno, bo w tym roku na wakacje jedziemy zdecydowanie bliżej.
Skupiając się na rozwijaniu mojej bucket list, czyli listy rzeczy, które chcę zrobić przed śmiercią, dowiedziałam się, że w pewnej malowniczej miejscowości zwanej Omiš, jest coś takiego jak zipline.
Zjazd na kilku linach nad korytem rzeki.
Z tego to by były ładne zdjęcia.
Odkąd odwiedziłam park linowy, największy na Mazurach, doszłam do wniosku, że wysokość to fajna adrenalina.
Zwłaszcza dla kogoś, kto ma lęk wysokości.
Chorwacja jest bardzo ładnym miejscem, pomimo nieustannych upałów, lubię tam wracać.
Pełno widoków, z gór widać morze, z morza widać góry, każdy znajdzie coś dla siebie.
Dla mnie jednak ważniejsze jest morze, moje uzależnienie od wody.
Bardzo lubię pływać, nurkować, po prostu siedzieć w wodzie.
Mam swój zestaw małego nurka, jednak na przyszły rok chciałabym zrobić sobie kurs nurkowania.

View more

Strasznie się podjarałam tym, że dostałam pytanie, bo rzadko je dostaję.
Wyobraźcie sobie moje rozczarowanie.
W każdym razie, 22:30 i ja w końcu ożyłam, alleluja.
W końcu jest mi lepiej.
Parę dni temu byłam u mojej fizjoterapeutki, zrobiła czary mary i moje plecy już nie bolą, jak ja to lubię.
Jedyny minus to to, że mam logo Red Hot Chilli Peppers na plecach i odklejanie tych plastrów będzie bolesne, ale z doświadczenia wiem, że im szybciej tym lepiej.
Właśnie uzupełniam mój bullet journal, bo w ostatnich dniach strasznie go zaniedbałam.
Ale jak na mnie, która potrafi się interesować czymkolwiek maksymalnie parę chwil, akurat to mi naprawdę wyszło.
Od marca sumiennie go uzupełniam, dzień w dzień, dodaję nowe rzeczy.
Aż sama jestem zdziwiona, ale faktycznie mi to wychodzi.
Innymi rzeczami też się powinnam zająć do tego stopnia, ale z tym już gorzej.
Strasznie zaniedbałam keyboard, od kilku tygodni jest po prostu półką, muszę znowu trochę z nim popracować.
Do lumpeksu też trzeba zajrzeć, nie byłam już chyba z miesiąc, hańba mi. Poszukiwanie sukienek wciąż trwa, choć lato już się kończy.
No i tak kończąc, dzisiaj ma urodziny jeden z moich naprawdę najulubieńszych muzyków, Elliott Smith, dołączam jego zdjęcie, nawet nie wiedziałam, że kiedyś miał takie włosy.
Wszystkiego najlepszego, ziomek, miałbyś dzisiaj czterdzieści siedem lat, uczczę to, jak co roku, robiąc sobie mały muzyczny maraton.

View more