#nature

Dość niejednoznaczny i momentami ciężko mnie zaszufladkować.

---

Gdybym miała opisać swój temperament tutaj, to by mi miejsca nie starczyło, w dużym skrócie mówiąc sporo analizuję, ale jednocześnie nie oddaję się melancholii. Nie jestem typem osoby melancholijnej, sentymentalnej ani zbyt emocjonalnej, w tym negatywnym sensie. Nie użyłam sformułowania "(...) zbyt wrażliwa emocjonalnie", bo to byłoby dla mnie zbyt dużym uogólnieniem. Są takie aspekty mojego "ja", gdzie ta wrażliwość jest większa, inne - mniejsza lub jest jej brak. Bardziej panuje u mnie empatia poznawcza, bez większego angażowania się w emocje, które choć są potrzebne, to moim zdaniem czasem wiodą na manowce i przyćmiewają rzeczywistość. Pewnie, pozwalam sobie na przeżywanie uczuć, ale zamiast skupiać się np. na tym, jak się teraz okropnie czuję, jak mi smutno, jak ktoś mnie zranił, jak coś tam przykrego się stało, to wolę odnieść to do przyszłości i dostrzec w tym szansę dla siebie (np. przy zerwaniu). Nie mam tendencji do nadmiernego rozpamiętywania przeszłości. Nie lubię jak coś jest nie po mojej myśli, krzyżuje moje plany, ale jestem w stanie to zaakceptować i czasami lubię zmiany. Zmiany mnie pozytywnie nakręcają. Niektóre wywołują trochę stresu, ale też motywują i dają dobrego kopa. Nie lubię się podporządkowywać i mam wrodzoną buntowniczą naturę. Jestem też indywidualistką, zawsze będę szukała własnej, odrębnej drogi i swojego jestestwa. Nie lubię działać na spontanie, moje działania są z reguły przemyślane i zaplanowane co do minuty. Nie lubię też życia w pędzie, bo pośpiech upokarza, a po drugie biorąc pod uwagę różne bodźce temu towarzyszące, łatwo mnie nimi przytłoczyć. Preferuję aktywność na swoich zasadach, taką umiarkowaną i częściej w formie "samotniczej". Lubię ludzi, ale nie mam potrzeby otaczania się nimi często. Potrzebuję dużo czasu i przestrzeni dla siebie. Nie wiem co jeszcze mogę napisać, ale jak coś, to pytajcie.

View more

I became a vegetarian at 8 y/o. It was the time I knew about death & didn’t want any animal to die for me because I love them. It’s not like I found no difference between humans & animals instead I appreciated diversity. Back then, I lacked any knowledge about vegetarianism so I just refused to eat meat nor fish. Anyway, I always perceived meat & fish as corpses by my senses which transferred it to my mind, body & soul. It gave me heaves to the extent of throwing up. It’s some kind of taboo like cannibalism for the majority of people’s mindset. I never ever wanted to become a vegetarian. It’s just a matter of respect. That’s just a personal choice. There must be omnivorous and carnivorous humans. But not from a an anthropocentric point of view. More than 8 million of species in the world. We’re not the centre like believing we are the Sun & everything round around us. Way too arrogant. I was a vegan per times. You should ask this to some creepy omnivorous & vegan people instead. The so-called carnivorous make comparisons about love or lust to be a predator. They say haunting or fishing is like when you find some cute man/woman so they want to eat them. The so-called vegans want pets, farm and wild animals to die because they believe this is the way to save the planet. From?! There’s an overpopulation of people. We’re are the dangerous pest. The actual problem for the planet, nature, animals and ourselves. Isn’t it a complete nonsense?

View more

If you crave genuine companionship, then yeah.
One shouldn't get married because they are lonely, or they are bored, or simply to fulfill their sexual needs. Marriage requires commitment. And one needs to be ready to fulfill their duties if they decide to get married. One needs to be emotionally mature. Men tend to remain closed-off emotionally, and lack communication skills, as well as empathy. They should change that and try to be softer in nature. Women tend to be impulsive. Being emotional is okay but one needs to keep their behavior in check and learn to be a little logical when dealing with marital matters.
Marriages nowadays don't work because both men and women have big egos, and they aren't willing to work on themselves. Gone are the days when people used to make compromises for their spouses. And ykw, the older we grow, the more we start resenting the idea of marriage, and it makes sense because we start seeing couples around us and observe the way they treat each other. We start seeing the reality of everything. And it scares us.
At some point, people start craving a partner, someone you can share your life with, but it is soooo difficult to find someone understanding, sincere, and mature. Marriage is necessary because you can't spend your life alone, it's just how it is. Allah sent Bibi Hawa for Adam (A.S), right? But people have made it difficult now to get married.

View more

W Japonii czarne koty przynoszą do domu bogactwo i chronią przed złymi duchami, szczególną troską otaczają kobiety. W 889 roku cesarz Uda pisał o swoim czarnym kocie:
"The color of the fur is peerless. None could find the words to describe it, although one said it was reminiscent of the deepest ink. It has an air about it, similar to Kanno. Its length is 5 sun, and its height is 6 sun. I affixed a bow about its neck, but it did not remain for long.
In rebellion, it narrows its eyes and extends its needles. It shows its back.
When it lies down, it curls in a circle like a coin. You cannot see its feet. It’s as if it were circular Bi disk. When it stands, its cry expresses profound loneliness, like a black dragon floating above the clouds.
By nature, it likes to stalk birds. It lowers its head and works its tail. It can extend its spine to raise its height by at least 2 sun. Its color allows it to disappear at night. I am convinced it is superior to all other cats.”
Koty do Japonii przybyły z Chin i wiele z nich było symbolicznym podarunkiem pozostawianym na cesarskim dworze.

---

Chyba jedyny pech związany z czarnymi kotami którego echo utrzymuje się do dzisiaj to ten, który przynosił im średniowieczny biały kmieć.

View more

I love autumn somuch and changing colours of leaves have always had a special place in my heart. There is something so magical about watching nature transform before our very eyes - from lush greens to fiery oranges and deep reds. Personally — I find that these seasonal changes can often mirror our inner transformations as well. Just like the trees shedding their leaves to make way for new growth, we too must sometimes let go of old habits or beliefs in order to move forward. And while the fall season can also bring feelings of melancholy or nostalgia at times especially with shorter days and cooler temperatures there is also a sense of comfort and warmth that comes with cozy sweaters, warm drinks and such. The changing colours of leaves affect my mood by reminding me to embrace change while finding joy in simple pleasures. ✨️🌻♡.

View more

Krajobraz górski.
Igły, które obłożone prześcieradłem i szorstkimi kamieniami wtapiające się w zielone drzewa, ciepłe cienie i wyszumiane finezyjnie przez szmaragdowe korony opowieści.
Wschód i zachód słońca, które chowa się za szczytami gór wygląda ciekawie, jak jeszcze stara się gdzie nie gdzie przedrzeć przez pnie i odstępy między wykształtowanymi przez naturę wzgórzami i pagórkami. Jest to ciekawsze, bardziej intrygujące. Kocham ten krajobraz za piękno, jakie mi daje. Za spokój, za sam wygląd, cechy jakie w sobie ma. Ma w sobie ''to coś'' co mnie tam urzeka, w każdym detalu, wręcz ciągnie magnetyczną siłą nie puszczając z uwięzi.

---

Namioty w górach, codzienne wstawanie na łonie natury. To jest dla mnie cudowne, nie umiem wyrzucić słów opisujących jak bardzo uwielbiam góry, lasy i jeziorka, pomiędzy malowniczymi szczytami. Tak jak i deszcz, las i zapach po nim- jest dla mnie przyjemne i cudowne. Kocham to, nie umiem odciągnąć się od nawet najsłabiej trzymających mnie więzów.
Może stąd też moje zamiłowanie do lasów, łąk. Do kwiatów i przyrody - życiu jakie mi się marzy, blisko gór, w które jak niektórym wiadomo jeżdżę co roku.
Chciałabym uciec w góry, z kochającą osobą, czyli z mężem. Podróżując, żyć jak się nie żyło, przeżyć coś niesamowitego.

View more

I find a lot of peace in spending time in nature, gazing at the sky while pouring myheart out to allah. I have this habbit of talking to allah whenever my heart feels drain or tired or just a simple walk, trying to take a few minutes to just breathe and relax. It is like the world slows down for a moment, giving me space to breathe deeply and refocus. Or take a short nap. Other times it might mean doing self-care and pampering myself, watching my favourite tv show or praying and meditating; it helps centre my thoughts and brings me a sense of inner calm. Whatever it is, I try to give myself permission to rest and recharge so that I can come back feeling refreshed and ready to go. Sometimes people need some time, themselves to recharge so that they can be their best person, and that's sokay. 🌻

View more

We’ve most likely gotten carried away with electronics and probably forgot what it felt like to enjoy nature. I remember being in middle school and taking nature walks with my parents and how good it felt to take in the scenery and be away from middle school drama. I didn’t have a phone at the time so that wasn’t a distraction for me and I didn’t need glasses to enjoy those walks back then either. Now I’m in college addicted to my phone and need to wear glasses to enjoy the scenery outside and I don’t feel confident when wearing them. When I go for walks now, my mind is still on my phone and I’m either anticipating on a text message from an online friend or worried about missing out on the conversations between friends that are happening online. I sometimes wish I could go back to those days and I also miss being a little kid who would actually enjoy spending time with friends/family irl and having a barbecue with them.

View more