Løve A. Lēistēr

Drogi Pamietniku,

---

Chciałam znowu wstawić tutaj jakiś spoko uroczy wiersz, ale napisanie do Ciebie brzmi o wiele bardziej uroczo i spoko. Od ostatniego wpisu minęło 5 lat. Od tamtego czasu wiele się zmieniło, wiesz? Głównie to, że teraz już wiem kim jestem, nie jestem zagubionym dzieckiem szukającym przyjaźni tam gdzie jej nie ma, wierności tam gdzie jest bezcelowo. Wiesz jak nikt jak wiele głupich słów napisała ta naiwna Love plamiąc własnymi łzami Twoje kartki. Chciałabym Ci powiedzieć, że pewnie wrócę do Ciebie za jakiś czas by napisać czy o moim ślubie, o ciąży, o tym, że moje główne utrapienie we wcześniejszych wpisach stało się całym moim światem i każdego dnia kroczy obok mnie, udowadniając, że poprzednie 8 lat były dla naszej relacji przygotowaniem na to co nadeszło rok temu. Tak, tak, to właśnie ten osobnik wredny! Teraz jesteśmy dla siebie. Naprawdę dla siebie. Dałbyś wiary po tylu latach próbowania się utopić w łyżce wody? XDDDD No ja też nie XDDD But.. we got this. I nie chciałabym tego zamienić na żadną moją poprzednią miłość o której Ci pisałam. Nie byłby to zdradzający mnie na każdym kroku typ, nie byłby to typ, który nie miał dla mnie czasu i nie byłby to typ dla którego nie byłam numerem jeden. Od roku jestem dla tego wrednego typa numerem jeden i czuję to każdą cząsteczką mojego ciała. Często się kłóciliśmy przez ostatni rok, wiele mieliśmy do przepracowania wspólnie czy też oddzielnie, wiele się od siebie nauczyliśmy i choć było naprawdę ciężko a wiara w nas często spadała na poziom minusowy (bo jestem pesymistką) to nie poddałam się a on razem ze mną. Mój wredny typ stał się dla mnie wszystkim czego potrzebuje. Opuścił mi do ziemi niebo i nie pozwolił przestać się uśmiechać. Jest to mimo wszystko historia o trudnej przyjaźni i jeszcze trudniejszych początkach uczucia. Historia o miłości niedoskonałej a dla nas tak idealnej. Na koniec chciałabym Ci napisać, że będziemy o to walczyć każdego dnia. Kocham go. Do usłyszenia wkrótce.

View more

W którymś momencie przestajemy wierzyć w piękne słowa. Zapewnienia i słodkie obietnice. Jeśli nie idzie za tym żaden czyn, wiemy, że najwyższa pora się wycofać. Bo szkoda czasu i szkoda serca. Na tych, którzy powoli zamieniają je w kamień. Na tych, którzy zapomnieli, że przecież w środku jesteśmy z porcelany i wystarczy chwila, aby nas rozbić. Do tego stopnia, że potem będziemy składać się latami. Do tego stopnia, że później ciężko będzie nam komukolwiek zaufać. Zebrać kawałki siebie z podłogi. Próbować zatrzymać wiatr. Że będziemy chodzić sparzeni. Zmęczeni i ciężsi o kilogramy złudzeń. Niby ci sami, ale jednak inni. Chcący już raczej spokoju, a nie wrażeń. Bezpieczeństwa, a nie ciągłej szarpaniny. Chcący serca, tak po prostu, a nie kogoś, kto zrobi nam łaskę, dając odpowiednio wydzielony kawałek siebie w odpowiednich dla niego momentach życia.

View more