Przebudzenie.
Moment, w którym cisza nocy zaczyna pękać, a z jej wnętrza wydobywa się coś, co przypomina o rzeczywistości, którą na chwilę udało się porzucić. Poranek nadchodzi bezlitośnie, odzierając nas z bezpiecznych mglistych obrazów, pozwalając dostrzec wszystko, co odłożyliśmy na bok, co próbowało ukryć się w ciemności. Czasami jest to uczucie przypominające powolne tonięcie w chłodnej, przenikającej do kości świadomości, że czas płynie nieubłaganie, a my już nie jesteśmy tymi samymi ludźmi, którymi byliśmy wczoraj. W tym cichym przebłysku poranka odkrywamy swoje własne pęknięcia i rysy, które czasem zbyt długo ignorowaliśmy. Widzimy drobne kompromisy, na które się zgodziliśmy, zrezygnowane myśli, które odpychaliśmy, i decyzje, które teraz stają się ciężarem – cieniami ciągnącymi się za nami, gdy próbujemy ruszyć naprzód. Każdy krok do przodu przypomina nam, jak wiele już przeszliśmy i jak wiele zostawiliśmy za sobą, często bez możliwości powrotu. I choć świat zewnętrzny budzi się do życia, wewnątrz nas coś powoli usypia, odchodzi – świadomość, że wszystkie nasze marzenia, relacje, nadzieje są kruchymi naczyniami, które mogą rozpaść się w każdej chwili.
