Czujesz się czasami samotny?
Tak
What others replied to:
Czujesz się czasami samotny?
show all (235)
Tak mam takie dni nie raz
Samotność nie musi być zła, lepiej być samemu niż z byle kim. No ale fakt, osamotnienie bywa frustrujące albo/oraz rozpaczliwe.
Często...
Tak..
Tak czasu czas niestety 😕
Opowiesz mi swoją historie?
Śniący Wędrowiec
sierpień 11, 2016
Przybywam znikąd… Zmierzam donikąd… Nie mam przeszłości, nie widzę przyszłości… Żyję w samotności, pielęgnuję smutek.
Oryginalna wersja znajduje się o tutaj https://ask.fm/DjZigiX/answers/139852057346
Tak gdyby ktoś chciał poczytać.
Od najmłodszych lat czuję pewną pustkę w swoim małym, drobnym sercu. Próbowałaś ją nieraz wypełnić miłością, szczęściem i nadzieją na lepsze dni. Stałaś się nie tylko moją przyjaciółką, byłaś też świetną partnerką na każdy ponury dzień. Ale czy zawsze tak było? Czy od najmłodszych lat byłaś mi niczym anioł stróż?
Chciałem zachować każde dobre, złe, przykre, szczęśliwe wspomnienie. Chciałem móc kiedyś powiedzieć, że pamiętam jak się w tobie zakochałem. Móc powiedzieć, że pamiętam każdą chwilę sprzędzoną razem. Niestety, większość wspomnień utraciłem wraz z wiekiem. Próbuje wygrzebać je z skrzyni, która jest gdzieś na dnie oceanu, zakopana głęboko pod ziemią. Wszystkie te wspomnienia i tajemnice ukształtowały moją osobę. Stałem się kimś, kto nie ma przed sobą żadnych hamulców. Z czasem niestety stałem się dobry, potulny, zaczęło brakować mi tej głębokiej pustki, która tak po prostu zostawiła mnie. Zatęskniłem za nią. Tak samo jak ona i ty mnie opuściłaś. Moja droga samotność.
Zawsze chciałem być anonimowy. I chyba w końcu moje małe marzenie się spełniło. Choć nie mam już rzeszy fanów jak kiedyś, nadal jestem dla wielu Samotnym Pisarzem. Wielu naprawdę fantastycznych osób, które tu poznałem już dawno odeszło. To dzięki nim stałem się da tego portalu jakimś tam członkiem, niegdyś bardziej popularnym niż obecnie. Od tamtej pory naprawdę się wiele zmieniło. Czasy się zmieniają, a i człowiek dostosowuje się do nich. Z mną było nie inaczej. Z samotnika zrobiłem się nieco bardziej towarzyski. Pokochałem podróże, a i góry wciąż są moją miłością. Znalazłem kogoś na resztę życia. Kogoś z kim dzielę wszystkie moja złe, ponure, szczęśliwe chwile. Przestałem obserwować ludzi i zacząłem szukać szczęścia w sobie. Zamiast wciąż z głową w ziemie, chodzę teraz bardziej wyprostowany. Być może powoli szukam swojego małego szczęścia.
Nie posiadam żadnej fantastycznej historii. Nie jest ona ciekawa i nie ma w niej żadnego zakończenia. Zawsze chciałem mieć coś na czym będzie mi zależeć od samego początku, po sam koniec. Myślę, że po części mi się to udało. Wciąż ma tajemnice przed światem. Tajemnice, które nie zna nikt. Wciąż dla wielu jestem inspiracją i wciąż anonimowym chłopcem.
Kim jestem?
Jestem potężnym huraganem, ciepłą zimą, smutną jesienią, nieokiełznanym oceanem.
Dzień dobry Państwu. Jestem Samotny Pisarz.
Śniący Wędrowiec
sierpień 11, 2016
Przybywam znikąd… Zmierzam donikąd… Nie mam przeszłości, nie widzę przyszłości… Żyję w samotności, pielęgnuję smutek.
Oryginalna wersja znajduje się o tutaj https://ask.fm/DjZigiX/answers/139852057346
Tak gdyby ktoś chciał poczytać.
Od najmłodszych lat czuję pewną pustkę w swoim małym, drobnym sercu. Próbowałaś ją nieraz wypełnić miłością, szczęściem i nadzieją na lepsze dni. Stałaś się nie tylko moją przyjaciółką, byłaś też świetną partnerką na każdy ponury dzień. Ale czy zawsze tak było? Czy od najmłodszych lat byłaś mi niczym anioł stróż?
Chciałem zachować każde dobre, złe, przykre, szczęśliwe wspomnienie. Chciałem móc kiedyś powiedzieć, że pamiętam jak się w tobie zakochałem. Móc powiedzieć, że pamiętam każdą chwilę sprzędzoną razem. Niestety, większość wspomnień utraciłem wraz z wiekiem. Próbuje wygrzebać je z skrzyni, która jest gdzieś na dnie oceanu, zakopana głęboko pod ziemią. Wszystkie te wspomnienia i tajemnice ukształtowały moją osobę. Stałem się kimś, kto nie ma przed sobą żadnych hamulców. Z czasem niestety stałem się dobry, potulny, zaczęło brakować mi tej głębokiej pustki, która tak po prostu zostawiła mnie. Zatęskniłem za nią. Tak samo jak ona i ty mnie opuściłaś. Moja droga samotność.
Zawsze chciałem być anonimowy. I chyba w końcu moje małe marzenie się spełniło. Choć nie mam już rzeszy fanów jak kiedyś, nadal jestem dla wielu Samotnym Pisarzem. Wielu naprawdę fantastycznych osób, które tu poznałem już dawno odeszło. To dzięki nim stałem się da tego portalu jakimś tam członkiem, niegdyś bardziej popularnym niż obecnie. Od tamtej pory naprawdę się wiele zmieniło. Czasy się zmieniają, a i człowiek dostosowuje się do nich. Z mną było nie inaczej. Z samotnika zrobiłem się nieco bardziej towarzyski. Pokochałem podróże, a i góry wciąż są moją miłością. Znalazłem kogoś na resztę życia. Kogoś z kim dzielę wszystkie moja złe, ponure, szczęśliwe chwile. Przestałem obserwować ludzi i zacząłem szukać szczęścia w sobie. Zamiast wciąż z głową w ziemie, chodzę teraz bardziej wyprostowany. Być może powoli szukam swojego małego szczęścia.
Nie posiadam żadnej fantastycznej historii. Nie jest ona ciekawa i nie ma w niej żadnego zakończenia. Zawsze chciałem mieć coś na czym będzie mi zależeć od samego początku, po sam koniec. Myślę, że po części mi się to udało. Wciąż ma tajemnice przed światem. Tajemnice, które nie zna nikt. Wciąż dla wielu jestem inspiracją i wciąż anonimowym chłopcem.
Kim jestem?
Jestem potężnym huraganem, ciepłą zimą, smutną jesienią, nieokiełznanym oceanem.
Dzień dobry Państwu. Jestem Samotny Pisarz.
Zdarza się
Ta
Czasem
Tak