Felix

Czasem myśląc o swoim życiu, oczami wyobraźni widzę wielką pustą halę, która jest otoczona nieskończoną ilością drzwi. Niektóre z nich są potężne, bogato zdobione, kuszą żeby przez nie przejść, mimo że ciężko je otworzyć. Niosą za sobą kuszącą obietnicę nieznanego. Inne nie wyróżniają się zbytnio, nie zaprzątają myśli na długo. Mogę je pokonać lub nie, bez różnicy. Najgorsze są jednak te, które ledwo trzymają się framugi. Nadgryzione zębem czasu, nieprzyjemne dla oka, ale dalej tam są. Z jakiegoś dziwnego powodu najczęściej decydowałem się na nie. Przechodząc nieustannie przez te same drzwi oczekiwałem, że zdezelowane wrota zabiorą mnie w inne miejsca i przyniosą inne uczucia.

Na miano literackiego anioła zasługuje spore grono ludzi, którzy potrafią za pomocą zdań zaprzeć dech w piersiach, wzbudzać duże emocje, skłonić do głębszej refleksji. Nie uważam, że zaliczam się do tego zacnego grona. Mimo to lubię pisać, przez co znów reanimowałem dawno nieużywane konto. Może tym razem pożyje trochę dłużej i przysłuży się do polepszenia jakości mojej pisaniny.