Siedzę i rozmyślam. Próbuję zebrać się do zrobienia czegoś sensownego, ale nie potrafię się zmotywować. Powstrzymuje mnie przed tym jakiś niewyjaśniony lęk, że jakiś etap czynności mnie zaskoczy i rozwali mi plan dnia.
Wróciłam ostatnio do korzeni, ciężka muzyka sprzed już ponad dwudziestu lat. Ta, na której dorastałam. A przecież te utwory dopiero co zataczały koło dekady. Cały czas uderza mnie, jak szybko leci czas. W starych nawykach (tak, tych niezdrowych) siedzę już przecież ósmy rok. Okazało się, że plany na przyszłość ułożyły się zupełnie inaczej, na moją korzyść - wątpliwości, które mnie ostatnio nawiedzały, rozwiązały się same. I cieszę się, że postanowiłam postawić realność ponad ambicję, wtedy, parę miesięcy temu, bo obecnie byłabym w czarnej dupie.
Muszę wyciągnąć z dna szafy spodnie bojówki. Rozciągam się dalej, liczę na zarys mięśni na brzuchu do letnich miesięcy. Wtedy mogłabym wrócić modą do stylu, który zawsze mi się podobał, a którego nigdy nie miałam okazji wypróbować. Też sprzed dwudziestu lat. Ciężkiego. Moje włosy są coraz dłuższe, podoba mi się to, jak się teraz układają - będę mogła być każdej płci, jaką tylko sobie wymarzę.

View more