#październik

A więc tak zacznijmy od początku XD

---

Styczeń/Luty/Marzec - Powrót z Holandii po tym jak mój poprzedni pracodawca mnie wywali, chwilowy całkiem miło spędzony czas w Polsce, chlanie alkoholu tydzień w tydzień.

---

Kwiecień - Powrót do Holandii i aklimatyzacja się w nowej robocie, znałam w niej ledwie 3 osoby. Urodziny które spędziłam w sposób taki, że dostałam zjebe od koordynatora za palenie e-papierosa na kantynie hotelu, bo już byłam nawalona i zapomniałam, że siedzę na przeciwko kamery XDD

---

Maj - To był dynamiczny miesiąc imprez, miałam anginę, a leki przykuwały mnie do łóżka, jednak ten miesiąc wspominam najlepiej, mimo że byłam na językach wielu osób.

---

Czerwiec/Lipiec - Tutaj to intensywne dni w pracy i wbicie sobie sekatora w rękę (wcale nie specjalnie XD)

---

Sierpień - Ten miesiąc był poświęcony wycieczkom po Holandii.

---

Wrzesień - Zadeklarowałam się na bycie ponownie kierowcą, co za tym idzie przestałam pić alkohol wieczorami ze względu na obowiązki, również ograniczenie w weekendy.

---

Październik - Wyłapanie mandatu za 130€ XD Również Wrzesień i październik to ostatnie miesiące zbiorów pomidora i wtedy mój język łaciński wyostrzył się niemiłosiernie w tej dżungli, gdzie liście i dieven wyciągały kartony z wózka.

---

Listopad, praktycznie koniec likwidacji i w sumie zjazd na urlop.

---

Grudzień, do końca na urlopie i chodzenie po lekarzach, diagnozowanie się ze względu na problemy ze zdrowiem.

---

Postanowienie o nie piciu alkoholu i nie paleniu papierosów, trzymam się tego odkąd przyjechałam do Polski i mam nadzieję, że po powrocie tak zostanie.

View more

Nie kłamię. Naprawdę, obiecałem sobie, że w końcu napiszę. Miał to być mieniony piątek. Kurde! A może już z dwa tygodnie minęły. Jej… Jak ten czas szybko leci. Nim się obejrzę z poniedziałku robi się piątek, z Czerwca Październik, a z wiosny moja kochana jesień. Czas leci nieubłaganie, a na głowie tyle rzeczy. Mógłbym przyrzec, że jeszcze wczoraj były wakacje.
Chciałem napisać jakieś opowiadanie, może jakiś felieton jak to w zwyczaju mam. Nie wychodziło, nie było weny. Brakowało nie tylko czasu ale i inspiracji. Zaczęło brakować tego „Pisarza”. Może dlatego odpuściłem. Nawet byłbym skłonny napisać, że prawe zawiesiłem swoją działalność jako pisarz. Niestety „Ask” stał się teraz bardziej portalem dziwnych rzeczy. Nie chcę nikogo tu obrażać, nie chcę też nikomu ubliżać, nie będę się wypowiadał na temat tego co się nieraz tu odwala. Nie mnie oceniać innych. Kiedyś jednak Ten portal miał swój klimat. Rządziły tu zdecydowanie inne zasady. Nie wiem czy nie lubię tej zmiany czy drażni mnie co niekiedy głupota tego. Tak czy inaczej, zdecydowanie tęsknię za portalem który zaczynał jako niewinne blokowisko osób, które swoje uczucia wylewały na elektroniczny papier. Portal gdzie praktycznie skrywał swoją prawdziwą tożsamość. Portal, który był niczym pamiętnik dla wielu.
Myślę, że swoją misję spełniłem. Swego czasu byłem inspiracją dla wielu, prawdziwym powiewem letniej bryzy, byłem nie tylko chłopakiem z zabitej dechami wioski. Byłem kimś w rodzaju lekkiego pióra. Oh, jak przyjemnie czytało się kiedy inni pisali, że uwielbiają moje lekkie a zarazem chaotyczne piórko. Byłem taki w wniebowzięty. A prawda jest taka, że dopiero co uczyłem się pisać. Byłem taki początkującym beztalenciem. Jak by to rzekła moja Polonistka z szkoły średniej: „ Ah te twoje wypociny”.
Dlaczego to wszystko piszę? Chyba po prostu z nudy. Albo może dlatego, że naprawdę powoli zamykam ten rozdział w swoim życiu. Chyba już nikogo więcej tu nie zainspiruję, sam chyba nie znajdę inspiracji. W sumie chyba mnie i tak mało kto już czyta. Chciałbym jeszcze raz w swoim życiu móc napisać coś , co będzie choć dla części ludzi motywacją, inspiracją lub nauką i zrozumieniem siebie. Ale to już chyba wszystko za mną. Tak czy inaczej… Jeśli udało CI się drogi czytelniku dotrzeć do samego dna tych „wypocin” To zostaw choć serduszko. Będę wiedział, ze jest jeszcze ktoś kto czeka na moje wpisy.
Dobry dzień lub być może dobry wieczór… Pisał Samotny Pisarz.

View more

Chciałabym lubić, ale od 5 lat święta mnie już nie cieszą. Kiedyś był to wspaniały czas, uwielbiałam ubierać choinkę, słuchać kolęd i chodzić na rodzinne spacery. Większość czasu spędzałam z mamą i babcią, czasami dołączała do nas ciocia z dziećmi. I niczego mi nie brakowało, miałam wszystko, nie czułam się samotna. Od kiedy babci nie ma święta są smutne, szczególnie Wigilia. Cztery razy spędzałam ją sama z mamą, płacząc i patrząc na pusty talerzyk. W żaden inny dzień nieobecność babci nie boli mnie tak bardzo, jak wtedy. Rok temu byłam u rodziny chłopaka i pierwszy raz od lat przeżyłam radosną Wigilię, choć w tym roku nawet u nich nie będzie tak samo, bo kilka miesięcy temu odszedł dziadek.

---

Jest październik, a ja już stresuję się na myśl o świętach, myślę jak uniknąć płaczu przy stole. I chciałabym cieszyć się bardziej tym oczekiwaniem i przygotowaniami, ale ciągle mam z tyłu głowy, że to przecież kolejne święta bez babci. Ubiorę w tym roku dużą choinkę, zapalę lampki, położę pod nią prezenty i jak co roku, spróbuję nie płakać. Pewnie znowu mi się nie uda, bo 5 lat to dla mnie za wcześnie, by zaakceptować, że niebo jest tak daleko.

---

To pierwsze święta w nowym mieszkaniu, nie wiem, może zorganizuję własną Wigilię. Mam kalendarz adwentowy z herbatami, kupię choinkę pod sufit i mnóstwo ozdób. Marzę, by poczuć atmosferę świąt, jak za dawnych lat i naprawdę docenić ten czas. Święta powinny być magiczne, spróbuję je takimi uczynić.

View more