L i n d i r

O łaskawa Pani! Jakżeś miłą dla mnie!
Dlatego odpowiem Ci tutaj pisemnie.
Mego talentu nie ujmą nigdy ballady,
bo zwyczajnie inni nie dadzą z tym sobie rady.
Czym taki dobry? A gdzież tam, niestety.
Ale wyznam, iż chciałbym nosić zaszczytne miano dobrego poety.
W szczegóły się wdawać nie będę,
ale przyznam, że jeśli Ty – Pani, wydasz komendę,
gotów jestem napisać dla Ciebie pieśni,
byś pociechę z nich miała, jak z gwiazd, gdy któraś na niebie zalśni.
Mam nadzieję ujrzeć Cię wkrótce ponownie.
I oddać do rąk własnych słowa me wymowne,
co zapisane będą w balladę o Tobie,
Tymczasem wznoszę toast, za piękno Twe i zdrowie!

Czasami ciężko jest pogodzić obowiązki prawej ręki Elronda z byciem poetą i ministrelem. Wiecie, chodzi o to, że siedzisz sobie spokojnie w bibliotece, natchniony weną piszesz coś zapamiętale i nagle słyszysz: LIIIIIINDIIIIIIIIR! No i szlag trafia wenę. Potem zajmujesz się robotą, a pieśń się sama nie napisze. Kiedy znów do niej siadasz (koniecznie przy winie!), nie masz tej lekkości pióra i umówmy się, wychodzi coś takiego, że nawet orkowie w Mordorze by tego nie chcieli posłuchać. Piszesz więc z tej racji wszystko, co wpadnie do głowy, bo lepszy rydz niż nic. A na końcu wrzucasz ten spartaczony tekst do kufra i masz nadzieję, że nikt tego nigdy nie przeczyta.

Zapraszam :)

Êl síla erin lû e-govaned vîn :)