"Bir daha hissedemem sandığım her şeyi hissettim, yapamam dediğimi yaptım. Hevesim bitti dedim, çocuk gibi heycanlanırken buldum kendimi. İnceldiği yerden öyle kolay kopmuyormuş, insan inancı yokken bile, içten içe hep düğüm atıyormuş oraya, dayanamıyorum derken güçleniyormuş."
"En iyisi düşünmemekti, kaçmaktı. Kendi içime kaçmak, fakat bir içim var mıydı? Hatta ben var mıydım? Ben dediğim şey, bir yığın ihtiyaç, azap ve korku idi."