Szkoda, że Cię tu nie ma. Szkoda, że nie chcesz się poznać, czuję, że byłabyś zadowolona z tego kontaktu ale trudno. Poszukam kogoś innego do towarzystwa. Pięknie piszesz, jesteś słodka.
Miałam ochotę napisać o tym, co mnie boli. Bywały czasy, kiedy właśnie w ten sposób sobie z tym radziłam. Uciekałam w poezję, uciekałam w pisanie - kiedyś wierszy, później tekstów o wszystkim i o niczym. A teraz już nie mam w co uciekać.
Jakiś czas temu zdałam sobie sprawę z tego, że niewiele mnie, we mnie. Wszystko to czym się interesowałam, wyparowało. Ostatni rok wyprał mnie ze wszystkiego. Przestałam bawić się aparatem, przestałam pisać. Rzeczy, które sprawiały mi przyjemność, przestały wpływać na mnie pozytywnie. Do tej pory jedyne co się we mnie utrzymywało to poezja i muzyka. Jak widać, do czasu. Zrezygnowałam z ulubionego zespołu, z poezji. A na samym końcu również z pisania. Dostałam emocjonalny wpierdol, który przeważył szalę. Zapomniałam już jak łatwo przychodzi innym mówienie, że im zależy, a jak wiele weryfikują czyny. Szkoda, że ostatnia osoba, którą wpuściłam do swojego życia - przypomniała mi o tym. W normalnych warunkach nie byłoby nic bardziej otrzeźwiającego, niż moment w którym starasz się wszystko poskładać w całość, a ktoś, kto jest ważny, nazywa Cię z pełną wyższością - psem proszącym o uwagę. I mogłabym tutaj wiele pisać o tym, że poczułam się jak śmieć, ale mija się to z celem. To jak się poczułam, nie ma znaczenia. W zasadzie gdybym weszła w skórę osoby trzeciej, sama bym się odcięła, bo gra nie jest warta świeczki. Też bym się kimś zastąpiła i zapomniała o sobie. Właśnie dlatego nie mogę mieć o to pretensji.
Ask był ostatnim co mi zostało i na czym mi zależało. Był jak ostatnia deska ratunku. Czas przestać udawać, że wciąż jeszcze unosi się na wodzie, kiedy zatonęła. Spędziłam tu mnóstwo czasu. Szkoda, że tak wyszło.
Uczcie się na moich błędach. Mam skłonności do pakowania się w problemy. Dacie wiarę, że chciałam ostatnio uratować psa biegającego środkiem ulicy i zanim mi się to udało trafiłam na ludzi, którzy chcieli mnie zatłuc? Dobrze, że wyszedł z tego cały.
Jestem jak puszka Pandory. Zakopać, zapomnieć.
Nie dajcie się zjeść.
-P.
Jakiś czas temu zdałam sobie sprawę z tego, że niewiele mnie, we mnie. Wszystko to czym się interesowałam, wyparowało. Ostatni rok wyprał mnie ze wszystkiego. Przestałam bawić się aparatem, przestałam pisać. Rzeczy, które sprawiały mi przyjemność, przestały wpływać na mnie pozytywnie. Do tej pory jedyne co się we mnie utrzymywało to poezja i muzyka. Jak widać, do czasu. Zrezygnowałam z ulubionego zespołu, z poezji. A na samym końcu również z pisania. Dostałam emocjonalny wpierdol, który przeważył szalę. Zapomniałam już jak łatwo przychodzi innym mówienie, że im zależy, a jak wiele weryfikują czyny. Szkoda, że ostatnia osoba, którą wpuściłam do swojego życia - przypomniała mi o tym. W normalnych warunkach nie byłoby nic bardziej otrzeźwiającego, niż moment w którym starasz się wszystko poskładać w całość, a ktoś, kto jest ważny, nazywa Cię z pełną wyższością - psem proszącym o uwagę. I mogłabym tutaj wiele pisać o tym, że poczułam się jak śmieć, ale mija się to z celem. To jak się poczułam, nie ma znaczenia. W zasadzie gdybym weszła w skórę osoby trzeciej, sama bym się odcięła, bo gra nie jest warta świeczki. Też bym się kimś zastąpiła i zapomniała o sobie. Właśnie dlatego nie mogę mieć o to pretensji.
Ask był ostatnim co mi zostało i na czym mi zależało. Był jak ostatnia deska ratunku. Czas przestać udawać, że wciąż jeszcze unosi się na wodzie, kiedy zatonęła. Spędziłam tu mnóstwo czasu. Szkoda, że tak wyszło.
Uczcie się na moich błędach. Mam skłonności do pakowania się w problemy. Dacie wiarę, że chciałam ostatnio uratować psa biegającego środkiem ulicy i zanim mi się to udało trafiłam na ludzi, którzy chcieli mnie zatłuc? Dobrze, że wyszedł z tego cały.
Jestem jak puszka Pandory. Zakopać, zapomnieć.
Nie dajcie się zjeść.
-P.
+ 1 💬 message
read all
Liked by:
Michael Time
die my fear.
Diablo
