Wielką, jakżeby inaczej. Jednak z mową ciała jest jak ze wszystkim innym: nie możesz od razu zakładać, że te same gesty, które u innych ludzi znaczą jedno, nie będą miały innego podłoża u kogoś obcego. Wszystkich trzeba poznać, badać ich mowę ciała, same słowa, zwroty, których używają... Chociaż może "badanie" to złe słowo, bo przywodzi na myśl bezduszną wiwisekcję, kiedy w moim przypadku jest to raczej pozwalanie, by pewne osoby wsączały się w moje środowisko i mój własny, mały świat.
Wtedy poznaję ich zachowania i jestem w stanie je interpretować.
Wtedy i tylko wtedy mogę mówić o ich mowie ciała jako o czymś, w czym nauczyłam się czytać.
Jeśli zaś chodzi o niepokojące sygnały, to ponure milczenie mnie zawsze stresuje. Paradoksalnie jest to środek, do którego i ja się czasem uciekam - może dlatego mnie ono stresuje, bo wiem mniej więcej jak takie milczenie wygląda od środka.
I ja tym samym stresuje przyjaciół. Kiedy milknę, wydaje się, że wywołuję dookoła dość napiętą atmosferę. Niejednokrotnie zdarzało się, że moje przyjaciółki mówiły mi, że po prostu boją się wtedy odezwać.