Wietrzny poranek

Została zaproszona do domku, który znajdował się w środku lasu, współrzędne wyznaczała aplikacja w telefonie. Zgodziła się odrazu, przecież ufała mu bardziej niż sobie. Zapełniał większą część jej serca. Udać się jednak, musiała w samotności. Wzięła plecak, a w nim kilka zaledwie, rzeczy. Ładowarka, powerbank, szczoteczka do zębów, pasta, gotówka. Jak już była gotowa do wyjścia, przypomniała sobie o okularach. No cóż, przecież bez nich może widzieć mniej, a wzrok w lesie jest bardzo potrzebny. Przepasała jeszcze kurtkę, zamknęła drzwi, niepewna, czy dobrze postępuje. Jednak żyje się raz. Więc poszła. Dotarła z trudem, słuchając każdego jednego dźwięku, odwracając się za siebie, przecież w głowie horrory, które oglądała z rodzeństwem, przypominały o sobie. Serce słyszała w głowie, adrenalina huczała, ale jak się powiedziało A, trzeba powiedzieć B. Przecież nie może się wycofać, on czeka. Będzie rozczarowany, jak jednak się nie pojawi i ucieknie. Dotarła do miejsca, w którym stał drewniany domek, mały i stary. Zawahała się, wyłączyła apke i rozglądając się dookoła, położyła dłoń na klamce. Stała tak dłuższy czas, zanim otworzyła drzwi. Westchnęła i weszła do środka. Wietrzny poranek, pootwierał stare okna, firany powiewały, jakby chciały przekazać historię. Stojąc samotnie w środku, zabrała się za zamknięcie wszystkich okien. Chwilę trwało, zanim się z tym uporała. Zobaczyła, że wszystkie meble były zabezpieczone folią, jakby rzeczywiście czekały na swój lepszy czas, na kogoś. Ściągnęła folie z narożnika i położyła się. Zasnęła niemal natychmiast, myśląc - Co ma być, to będzie.

View more