łowca jeleni.

Co jakiś czas będę wrzucała swojego towarzysza.
Miło mi to słyszeć.
❁❁❁❁❁❁❁❁❁❁❁❁
"Leniwie wysunęłam się z tłoku w autobusie i szybkim krokiem pognałam do przychodni.
- No! Z takim czasem to ja nigdy nie trafię do tego urzędu. - Mruknęłam pod nosem i weszłam do środka. Przywitał mnie okropny smród. Był nie do zniesienia. Nie uważam się za osobę, która codziennie musi wdychać fiołki czy coś w tym rodzaju, ale to był odór zwalający z nóg. Prawym ramieniem minęłam siedzącego bezdomnego. Nawet o nim przez sekundę nie pomyślałam, chciałam jak najszybciej załatwić badania.. no i wyjść z tego piekła.
Gdy doszłam na piętro okazało się, że muszę czekać jeszcze godzinę na swoją kolej.
- Pięknie. - Wycedziłam przez zęby.
Pod kratami siedziało pięciu mężczyzn, żaden z nich nie ustąpił mi miejsca. Kultura XXI wieku czy prawo dżungli? Nadal nie uważam się za kogoś komu powinno się zwalniać miejsce, ale moje nogi nie należą do najzdrowszych.. Do rzeczy. W końcu około godziny piętnastej przyszła kolej na mnie.
- Dzień dobry. - Uśmiechnęłam się dostając w zamian chłodne spojrzenia i pomruki. - Cholera co z nimi. - Pomyślałam i szybko wyjaśniłam o co chodzi. Po niespełna dwóch minutach byłam wolna.
- SERIO. To już nie mogliście mnie wcześniej tak obsłużyć. - Rzuciłam wychodząc z gabinetu.
- Czasami tak już jest. One pomagają z przymusu.. - Odezwał się ktoś zza moich pleców.
- Uhmm. Tak, tak. - Wybąkałam i runęłam schodami w dół. Dochodząc do drzwi, znowu poczułam ten zapach. Obrzuciłam wzrokiem siedzącego tam mężczyznę. Nie wyglądał na pijaka. Siedział tam zgarbiony na krzesełku, trzymał kubeczek w dłoni. Obok miał plecak i butelkę z wodą.
- Więc tak kończą ludzie? - pomyślałam. To jest okrutne co robi z nami świat. Może i sam doprowadził się do takiego stanu, może i nie. Stojąc ponownie przed przychodnią, już na świeżym powietrzu.. Moją głowę zaprzątnęło milion myśli. Dlaczego ludzie go omijają? Dlaczego nie chcą mu pomóc. On też kiedyś przecież chodził uśmiechnięty.
Zawróciłam się do niego i zapytałam.
- Może kupić dla Pana chleb, coś do jedzenia? - Podniósł na mnie swoje ciemne oczy i pierwszy raz zobaczyłam jak ktoś na takie słowa może poczuć się szczęśliwy.
- Gdyby Pani mogła... - Rzucił bez tchu. Ani chwili się nie zastanawiałam. Po pięciu minutach wróciłam z reklamówką pełną bułek, warzyw, owoców. Podałam mu siatkę do ręki.
- Bóg zapłać. - Poczułam się jakby cała radość świata spłynęła na mój umysł. Widziałam w jego oczach łzy, łzy szczęścia.
Opuszczając już budynek pozwoliłam sobie na chwilę rozmyśleń. Czy tak ciężko jest pomagać? Wydać 10zł dla kogoś na jedzenie, pomóc przejść przez przejscie, otworzyć drzwi, zanieść zakupy do domu. Zamiast mijając potrzebujących ludzi bez słowa, zacznijmy pomagać. Poświęć pięć minut na pomoc dla innego. Zacznij zmieniać świat od siebie.."
Dzisiaj jeleń, poczuł się jak superbohater.

View more