Czego mi brakuje? Mnóstwa rzeczy. Jego uśmiechu, właśnie w tym momencie. Piwa w lodówce i lodów w ręku. Skarpetek na nogach i koszulki na sobie. Brakuje mi pewności siebie oraz większej odpowiedzialności, ale przecież temu można zaradzić. Wszystkiemu, teoretycznie rzecz biorąc. Wszystkiemu, co tu właśnie wymieniłam. Zadzwonię do niego, przyjedzie i będę godzinami patrzeć się na jego uśmiech, może z piwem w ręku i lodem, może niekoniecznie w koszulce ale z pewnością w skarpetkach. Moja pewność siebie się zwiększy, ale odpowiedzialność będzie nadal grała niższą stawkę, bo po co być odpowiedzialnym, niech jutro nas konsekwencje dopadną. Jednak jest rzecz, której mi namacalnie brakuje. Jest to przeszłość. Są to ludzie, których kontury zachowań widuje wyłącznie w głowie, a nie teraz, już, natychmiast - na wyciągnięcie ręki. Są to zarysy rozmów, niekończących się rozmów których już nie prowadzę, choć chciałabym. Są to poszlaki emocji, które kiedyś tak skrajnie i pochopnie odczuwałam żeby teraz tylko o nich pamiętać i czuć ich niedosyt, zdecydowanie. Bo nie mogę nic zrobić. Czuję się bezsilna. Tak, bezsilna, bezradna - bo to przeszłość. Coś, co było. Coś, czego ciężko doświadczyć po raz kolejny - mimo nieudolnych starań, kolejnych początków i niefortunnych powrotów. I chciałabym wykrzyczeć - ej, Karolina, przecież było tak fajnie. Powtórzmy to. Ale drogę zamyka mi przeszłość. Czasami zła, czasami dobra a czasami ze zdecydowaną łatką - "wypierdol, wyrzuć, nie wracaj." A miało być tak pięknie, mogłabym zaśpiewać. Ale nie jest. I brakuje mi tego, co chowa się pod słowem "przeszłość".

View more