śliwka

Jest kilka opcji, które udało mi się zaobserwować. Tak więc;
Pierwsza polega na byciu tak wrednym, jak tylko się da. Na każde pytanie odpowiadać jakoś tak, by ludzie się zainteresowali i pisali hejty, na które może odpowiadać i jakieś zwykłe pytania też. Nic konkretnego.
Druga opcja to odpowiedzenie na kilka, może kilkanaście pytań i wypisywanie do wszystkich o lajkowanie ich, wymienianie się lajkami typu "20/20" i takie tam.
Kolejna to stanie się swag, bycie fejmem w szkole, gdzie nie tylko, założenie aska, którego można udostępnić znajomym, którzy będą lajkować co popadnie. Czasem wstawić jakieś gimbusiarskie zdjęcie.
Lub ewentualnie nagrywać covery i je tu wstawiać i coś tam.
Czasem jednak się zdarza, że ktoś jest naprawdę mądry, odpowiada mądrze i zyskuję rzeszę fanów. No ale to co innego.

---

W sumie, to co ludzie robią, niech robią. Ja świata nie zmienię i nie będę im się wpieprzać w to. Nie chce mi się bawić w te lajkowanie na prośbę, wymienianie się itp. Po co mi to? Nie jestem sławna tu czy coś, ale jednak ktoś zadaje mi pytania, a mi się miło na nie odpowiada, bo osobiście lubię czasem sobie popisać o byle czym. Ot tak. Miłego dnia.

View more

Tak więc zacznijmy tak magicznie:
Pewnego razu, w pięknym, polskim miasteczku mieszkała sobie dziewczynka. Miała krótkie, blond loczki. Idealnie pasującą do nich spinką z kokardką sczepioną grzyweczkę. Delikatne rysy i lekko zadarty nosek. Głęboko zielone oczy i małe, aczkolwiek pełne usta. Tego dnia była ubrana w białą, przewiewną lekko sukienkę z falbankami i błękitne sandałki. Na dworze panowała miła atmosfera. Ptaki śpiewały, letnie słońce pięknie grzało, a ciepły wiatr unosił włosy dziewczynki bawiącej się przy domu. Jej czarny kot wabiący się Amadeusz akurat wylegiwał się w cieniu w pobliżu. Sama dziewczynka zwała się Amelia. Jak każdy w jej rodzinnym domu, jej imię zaczynało się na "A". Taki przypadek w wypadku jej rodziców, potem to pociągnęli. Tak więc. Amelka skakała przez skakankę z różowymi uchwytami. Akurat, gdy przechodziła koło niej sąsiadka z trzeciego piętra, ta od rudego pudla imieniem Fafik, dziewczynka odłożyła skakankę, gdyż zauważyła pięknego, dużego motyla. Biegnąc za nim trąciła łokciem starszą panią i powiedziała "przepraszam" swoim słodkim, dziecięcym głosem. Biegła dalej, przy płocie, wokół znaku drogowego i skrzynki pocztowej. Aż w pewnym momencie minęła róg ulicy i zamiast skręcić na chodnik, wybiegła na ulicę. Wtedy czarny mercedes uderzył prosto w biodro dziewczynki, która bez wydania żadnego odgłosu poleciała pięć metrów w górę i dziesięć do przodu. Upadła koło tej starej piekarni prowadzonej przez wdowca Władysława. Biała tkanina przybrała miejscami czerwoną barwę. Jeszcze przez dwie sekundy Amelia patrzyła na szary asfalt i motyla, który jak na pożegnanie, usiadł na dłoni leżącej przy jej obitej twarzy. Zatrzepotał skrzydełkami, a dziewczynka zamknęła oczy. I jej serce przestało bić.

---

Dobranoc!

View more

Oczywiście, że tą, która pozwala przeżyć moje życie od nowa. Przyjemnie by było, gdyby miała efekt uboczny, który pozwoliłby na pamiętanie mojego 'poprzedniego' życia. Wtedy bym mogła od początku prowadzić życie inaczej. Zrobiłabym tak, by nie stać się tą ubolewającą się nad sobą mną. Bo na co to? Tylko innych tym wkurzam/wkurzałam. Bo staram się zmienić już. No i co jeszcze. Starałabym się prowadzić jakiś zdrowszy tryb życia, ćwiczyć więcej. Rysować więcej, czytać również. Uczyć może również. W każdym razie myśleć nad tym, co robię. Może wtedy bym się nie przyczyniła do śmierci jednego królika. Ktoś powie; to tylko królik. Otóż to, że chyba będę pamiętać o tym do końca życia. Biedne stworzonko zostało pozbawione możliwości, którą jest życie, dzięki mojej niewiedzy, jak i głupocie sąsiada, który tylko stał i się gapił, jak jego pies goni mojego królika. Ta. Wracając. Na pewno starałabym się być bardziej otwarta na ludzi, rozmawiać z nimi więcej, by nie stać się aspołeczną osobą. Znów.
By było zupełnie inaczej.

View more

Rano ciężko wstać, jak zawsze. Ojciec zawiózł mnie do szkoły. Z jakiej łaski? Nie wiem, ostatnio przecież jeżdżę autobusami. Szkoła, szkoła, szkoła. Sprawdzian z niemieckiego - kompletna porażka. Z niczego nie jestem tak zła, jak z niemieckiego. Ale mama - mój bohater! - przywiozła mi ćwiczenia od niemieckiego do szkoły, czym uchroniła mnie przed jedynką, której poprawić bym nie mogła. No i techniki nie było. Jakież szczęście. Po szkole do domu, z mamą, wracała z apteki. Podobno Magda ma mnie namawiać na wyjście do aquaparku. Wszystko fajnie, tylko się wstydzę pokazać w stroju. Zima przecież. No, wiosna. Ale śnieg padał. Za jakie grzechy? No nic. Potem plastyka. Zawiozła mnie mama, w domu dziś była, to stwierdziła, że od razu zatankuje. I z teczką jechałam, czasem w autobusie z nią ciężko. Tam, na miejscu, okazało się, że dziś miała być postać, ale nikt nikogo nie przyprowadził, więc ja - jako najmłodsza, z największą ilością czasu do studiów - mam pozować. O, mój kark, szyja, moja niezacna dupa! Wytrzymać dwie godziny w jednej pozycji. Pozwalałam sobie na kręcenie głową, bo drętwienie szyi było najstraszniejsze. Ale wytrzymałam! I gdyby nie te wałki na brzuchu, nie byłoby tak źle, no nic. Jedna praca szczególnie mi się podobała. Ani. Ania jest najprzyjaźniejszą osobą tam. Wszystkie trzy są z 2 liceum, ja jedyna z 2 gimnazjum. Tak mało osób, niedobrze, ooj niedobrze. No a nowi się nie zapowiadają. Ubolewać nad tym będę najbardziej, jak one już odejdą na studia, i zostanę sama. Przecież to koniec będzie. I jak tu żyć? Przecież nie kupią mi sztalugi tak dużej, zresztą nie ma miejsca w pokoju. Na inne zajęcia - to nie to samo, nie lubię sztuki nowoczesnej, którą wszędzie wsadzają. Oh. No i wracając do Ani - jak ja nieskładnie piszę, oj -, to wracałyśmy razem autobusem i pogadałam z nią trochę. Przedtem mi się to nie zdarzało. Miło było. Już nie czuję się między nimi tak obco. No. W domu tylko coś zjeść, ojciec śpi, mama w pracy, brat poza miastem, bo ten kurs. No i co? Kark, czy ramię mnie boli. Co prawda trochę starałam się jedną ręką rozmasować, ale wiadomo. Eh. Jak zwykle, nie robiłam zadań domowych, zrobię rano, przed szkołą. Co tu jeszcze? Gałąb.

View more