Jeśli chodzi o sam stan emocjonalny, w którym czujemy smutek, niechęć, brak zainteresowania, ciągle uczucie zmęczenia a nie stwierdzoną chorobę poprzez diagnozę psychologa bądź psychiatry, warto spróbować już zaraz po zaobserwowaniu zmian zacząć robić coś w tym kierunku, jednak liczy się to ze sporym wysiłkiem jak na ten stan, gdzie musimy zmusić się do wielu rzeczy. Sama byłam na lekach antydepresyjnych, z których bardzo szybko zrezygnowałam, bo uznałam, że nie ma to większego sensu, gdyż wszystko zależy ode mnie i mojego podejścia. Miałam też sesję z psychiatrą/psychologiem( tą samą osobą), jednak z mojej perspektywy najbardziej pomogły mi moje własne postanowienia i zmuszenia się do pewnych czynów.
Brutalne jak na ten stan, ale strasznie pomocne jest wyjście z domu, po prostu zmuszanie się do opuszczenia łóżka. Samemu ze słuchawkami choćby na chwilę - rozerwać się, przejść, pobiegać. Jeśli tylko masz jakieś grono znajomych - zrób pierwszy krok i zaproponuj wyjście, a może masz i kogoś bliskiego Ci? Wygadaj się, a jeśli nie potrafisz - napisz w formie listu, trochę śmieszne prawda? Sama tak zrobiłam i z ręką na sercu nie żałuję!
Równie dobrym pomysłem jest dosłownie "ucieknięcie od problemu" w coś czym się interesujesz, również zrób ten krok, wyjdź z domu kup coś związanego z tym i zacznij działać - tak samo działa sport, biegając bądź uprawiając po prostu inny sport daje to możliwość wypocenia całych złych emocji z nas, w zamian dając nam przypływ samych pozytywnych endorfin szczęścia.
Może zabrzmi to banalnie, ale życie jest naprawdę krótkie, aby zaśmiecać sobie swój własny umysł smutkiem... Może i kiedyś najdzie czas żeby opisać moją sytuację życiową, co się działo, przez co sama przeszłam,jak zmieniło się moje nastawienie, że teraz staram się wycisnąć z życia wszystko co najlepsze. Wiadomo są też lepsze i gorsze dni.

---

// Jeśli zmagasz się z jakimś problemem, jestem dumna, że próbujesz działać coś w tym kierunku, pamiętaj - nikt z nas nie jest sam. Jeśli chcesz porozmawiać/wygadać się możesz wysłać mi jakieś swoje media społecznościowe a na pewno napisze do Ciebie :)

View more

Zazwyczaj jeździłam nad Polskie morze razem z rodzicami, były to wyjazdy po 5-14 dni. Ostatnie 2 lata jeździłam na kolonie, jedne również nad Polskie morze, a następne były w za jednym razem w 3 różnych państwach: Francja, Włochy i Hiszpania. Lubiłam i lubię wyjazdy z rodzicami jak i te w grupie z nowymi osobami, co prawda największa swoboda jest na koloniach - a to mi najbardziej odpowiadało. Jest mi tak niemiłosiernie ciężko opisać jak kocham ogólnie morze! Uwielbiam leżeć na piasku, kąpać się, widzieć szczęśliwych ludzi, dzieci oraz moment, gdy zachodzi słońce a ja mogę spokojnie posiedzieć i popatrzeć na te fale, oddychać świeżym powietrzem i czerpać przyjemność z tej chwili...
W te wakacje planuje wyjechać do Anglii do siostry na przynajmniej miesiąc, gdzie tam również mogę pojechać nad morze, a potem na kolonie do Bułgarii z przyjaciółką, waham się też nad Polskim morzem... Bardzo mi go brakuje, chyba jako jedyna osoba z mojego otoczenia tak bardzo kocham nasze morze...
Może dlatego, że to tam spędziłam swoje pierwsze wakacje? Kto wie... Wiem jedno, że zawsze mnie ciągnie do tego samego miejsca tam...

View more

Ubóstwiam czytać! Ogólnie, dość rzadko zdarza mi się kupować książki, gdyż przeważnie je dostaje w prezencie i to głównie po kilka. Osobiście, ciągle coś wypożyczam, bo wydaje mi się to wygodniejsze.
Jestem ogromną fanką tematyki literatury gotyckiej z XVIII/XIX wieku, pewnie wiele z was nie wie, że niegdyś byłam 3 lata gotką, ale już z tego wyszłam - bądź inaczej, może dojrzałam? No mniejsza, na moich pułkach głównie goszczą tematy obyczajowo-psychologiczne, biografie, reportaże, czasem zdarzą się też horrory, jednak to rzadkość. Lubię książki pisane na faktach, przeżyciach, doświadczeniach innych ludzi, które skłonią mnie do głębszych refleksji, pozostaną na dłużej w pamięci, a może i zmienią moje podejście do niektórych spraw...
Zdarzają się i angielskie książki, które zawsze wysyła mi siostra w paczce z Anglii po przeczytaniu, jeśli sama uzna, że zaciekawi i mnie.
Dodam tu zdjęcie książek, które udało mi się przeczytać w przeciągu 3/4 miesięcy, niestety nie mam już niektórych z tych, które polecam, dlatego tylko o niech jeszcze wspomnę, mam tu głównie na myśli ,,Czekałam na Ciebie" Cathy LaGrow, ,,Po prostu mnie przytul" Kaja Platowska oraz jedyny horror, który najlepiej mi się czytało "Dom. Droga ucieczki jest w Tobie" Frank Peretti i Ted Dekker.

View more

Najbardziej kocham moment wakacji, gdy wstaję tuż przed wschodem słońca, wychodzę na balkon z kocykiem, biorę kawkę i papierosa. Słucham wtedy muzyki oczekując na wschód słońca. Coś pięknego... Bardzo mi brakuje wakacji i takich cudownych chwil oczekiwania na kolejny dzień, dzień w którym nikt nie wie co nam się przydarzy nowego, czy stanie się coś co odmieni nasze życie, bądź je pogorszy - nieważne co... Ważne, że czuje wtedy że żyje i zacznę za niedługo kolejny dzień, z którego będę czerpać wszystko co dobre.
Co nie znaczy, że nie lubię zachodów, nieraz siedziałam sobie w ogródku mojej babci, która mieszka zaraz obok mnie na karuzeli, gdzie spędziłam swoje dzieciństwo.
Odpychając się lekko na niej obserwowałam i podziwiałam zanikające słońce zachodzące wśród tych różowych chmur, podjadając zebrane wcześniej poziomki, maliny...

---

// ,,Okazję są jak wschody słońca - jeśli zbyt długo będziesz zwlekać, przegapisz się"

View more

Wierze, bo sama jestem tego przykładem.
Często mam prorocze sny, śni mi się coś, co później się dzieje bądź występuje pewien przekaz przez jakaś rzecz, którą potem sprawdzam i rzeczywiście się tak staje.
Miałam sąsiada, który miał bardzo dobry kontakt z moimi rodzicami i babcią, która mieszka tuż obok mnie.
Ja osobiście nie znałam go, bardzo rzadko widywałam, nawet nie pamiętałam jak dobrze wygląda - uroki częstego siedzenia w domu. Pewnej nocy obudziłam się przed moim budzikiem do szkoły, zaspana z traumą. Przyśniło mi się coś tak dziwnego, nie pamiętam co dokładnie się działo, a;le od razu przewertowałam senniki, gdzie wszędzie było napisane to samo - Ktoś bliski twojej rodziny za niedługo umrze, a nieraz słyszałam o nim od moich rodziców jak bardzo go lubią, że to wspaniały człowiek. Nawet nie wiecie jaka była moja mina, gdy wracając ze szkoły 2 dni po zastając rodziców z grobową miną, dodając, że umarł...
To nie był jedyny przypadek, było ich od groma...

View more

Kurde haha, jeśli chodzi o chiński to aktualnie uczę się od 3 lat. W październiku 2018 minęły 3 lata.
Będąc w 5 klasie podstawówki uznałam, że sama zacznę uczyć się koreańskiego, przerobiłam cała podstawę z książek plus trochę pomocy ze strony Koreańczyków poznanych na InterPals'ie z wymiany językowej. Niestety w 6 klasie na początku już nie miałam czasu, wolałam się wziąć za zwykłą naukę. Jednak czułam, że czegoś mi brakuje... Znalazłam szkołę jezyka chińskiego w moim mieście, przyszłam na grupowe lekcję, po niecałych 3 lekcjach moja nauczycielka powiedziała ze bardzo szybko się uczę i muszę mieć indywidualne, gdzie po 3 miesiącach z podstawy przeszłam na rozszerzenie. Po 2 latach znalazłam Chinkę, która uczy też w moim mieście na studiach, zmieniłam nauczycielkę na nią, również indywidualne lekcje. Aktualnie jestem przygotowywana na egzamin dla dorosłych - HSK, który będę pisać już 11 maja, tak - pominęłam podstawowy egzamin państwowy. Całość HSK składa się z 6 poziomów, dzięki którym po ukończeniu mogę dostać stypendium na wakacje do Chin + lepsza możliwość na dostanie się na moje wymarzone studia - sinologia w Krakowie.
Dołączam zdjęcie moich całych materiałów ;)

View more

Przeczytałam kilka razy to pytanie zanim wzięłam się za pisanie odpowiedzi i natchnęła mnie myśl.
Przewertowałam w myślach wszystko co uważam za piękne w życiu i nie mogłam wybrać tej jednej konkretnej, chyba po prostu się nie da... Albo to po prostu zależy od człowieka, każdy z nas ma inne postrzeganie wartości danych nam rzeczy w życiu.
Ja osobiście nie wytyczę konkretnej rzeczy, ale jest wiele innych, które zaczęłam strasznie dostrzegać i "pielęgnować" - jedne po stracie, a drugie po moim dojrzalszym spojrzeniu na świat z biegiem lat. Są to moi znajomi i bardzo bliscy mi przyjaciele, będąc od dziecka typem samotnika, później poznawszy od groma wystawiających mnie po kolei ludzi i poznaniu mojej naiwności po prawdziwych przyjaciół, rodzinę - która jest ze mną, pomaga mi i wspiera, bynajmniej czasem nie wychodzi to co chciałoby się pokazać, ale w głębi duszy każdy z nas chce dobrze dla każdego. Również sam fakt posiadania domu, jedzenia, pieniędzy ( bez których nie oszukujmy się, nie byłoby wielu rzeczy) czy możliwości spełniania swoich marzeń i celów życiowych.
Trzeba spróbować dostrzegać piękność w prostocie, bo zaczniemy ją doceniać dopiero po stracie, lepiej pomyśleć o tym przed niż potem żałować.
https://www.youtube.com/watch?v=H_q6R5TQycI

View more