#książki

Przede wszystkim, uważam, że jest to naprawdę dobra powieść.
Porusza ważne tematy, jest dobrze napisana, ma bardzo dobrze i ciekawie wykreowane postacie, jest mnóstwo różnych wątków, ale czytelnik nie powinien się z nimi pogubić, jest też dużo opisów wszystkiego, więc trzeba przygotować się na dość rozwlekłą narrację, a nie szybką, intensywną akcję w każdym rozdziale.

---

Czy jest smutna? Jest smutna, jest emocjonalna, jest wzruszająca, jest bolesna.
Jednak dla mnie nie była smutna w taki sposób, żeby płakać nad losami bohaterów. Nie płakałam, nie załamałam się, nie potrzebuję terapii, nic z tych rzeczy.
Na pewno skłoniła mnie do kilku refleksji, ale przede wszystkim była dla mnie tak życiowo smutna, bo ja zdaję sobie sprawę z tego, że to nie jest wymyślona przez kogoś bajka, to nie jest scenariusz do filmu science fiction, to jest po prostu życie i codzienność wielu ludzi na tym świecie, i to jest przykre.

---

Dla mnie czytanie tej książki to nie była trudna psychicznie przeprawa, ale ja mówię to z punktu widzenia osoby znającej realia tego świata, osoby widzącej i słyszącej już wiele, osoby zajmującej się na co dzień trudnymi tematami, z punktu widzenia osoby, której recenzent pracy dyplomowej zapytał, jak dała radę psychicznie przebrnąć przez tematykę swojej pracy.

---

Ale, to że moje granice są przesunięte, to nie znaczy, że generalnie książka nie jest trudna.
Uważam, że na okładce powinien być jeden wielki trigger warning, bo tematy poruszane w tej książce wcale nie są proste.
Odradzałabym czytanie tej książki osobom wrażliwym, osobom po różnego rodzaju traumach, osobom zmagającym się z lękami, osobom chorującym na depresję.

View more

Nie przeczytałam ani jednej.
Boję się że to by mi namieszało w głowie bo czasami bywam podatna na sugestie. A pewnie zdarzają się książki pisane przez kołczów sukcesu albo fałszywych guru.

---

Wolę spojrzeć w siebie. W swoje serce, uświadomić sobie swoje wady i zalety i pokochać je. Cenie sobie szczerość i lubię kiedy ludzie zwracają mi uwagę że źle do czegoś podchodzę czy źle się zachowałam bo daje mi to możliwość popracować nad sobą.

---

Dość wcześnie bo już jako nastolatka skupiłam się na swoim 'ja'. Dążyłam do tego, żeby poznać siebie i zrozumieć dlaczego jestem taka.

---

Na mojego dziadka mówili że był czarownikiem, moja mama potrafi ściągać uroki. W pewnym sensie ja też mam moc bo widzę aurę ludzi. I mimo że jestem raczej łatwowierna i naiwna to raczej mam trafne uwagi na temat innych ludzi i potrafię ich przejrzeć.

View more

Myślę że po prostu mam wysoko rozwiniętą inteligencją językową: już jako dziecko wypowiadałam się składnie jak na swój wiek, szybko nauczyłam się płynnie czytać, pisać bez większych błędów językowych. Dodatkowo dużo mi czytano, a gdy sama opanowałam tę umiejętność zaczęłam książki niemalże pochłaniać, a jak wiadomo czytanie wzbogaca słownictwo. Około II-III klasy szkoły podstawowej zaczęłam też tworzyć pierwsze utwory literackie, oczywiście wtedy jeszcze pisane prostym językiem, ale nie powiedziałabym że nieudane. I tak wraz z upływem czasu pisałam, pisałam, pisałam, aby szlifować warsztat. Pisząc rozprawkę czy też inne formy literackie przykładałam wagę zarówno do koncepcji tekstu jak i kompozycji, stylu, poprawności pod kątem ortografii czy interpunkcji. Wszystko było ważne i musiało być dopieszczone, chociaż nierzadko i tak miałam poczucie że mogłam napisać coś lepiej. Zresztą z rysunkami miałam tak samo, zawsze byłam krytyczna wobec swoich prac co zresztą zostało mi do tej pory.

View more

Szczerze powiedziawszy w wielu książkach młodzieżowych ta granica się zaciera, a to dosyć przerażajace. Z punktu widzenia młodszych odbiorców granica istnieje nie bez powodu, z punktu widzenia dorosłych young adult przecież i dla nich może być wartościowe, bo często skupia się na pewnych prawdach jakie odkrywa główny bohater, jego przemianie moralnej itd.
Wszystko zależy od tego, co zawiera fabuła, ale zakładam że książki +18 nie bez powodu takie są. A bez ograniczenia wiekowego to co za różnica czy ktoś przeczyta ambitną literaturę w wieku 12 czy 40 lat. Granice odpowiadają potrzebom czytelników i dopasowują się do poziomu intelektualnego i rozwoju. Zupełnie jak podręczniki w szkole. To, że ktoś ma zainteresowania odbiegające od średniej populacji w danym przedziale wiekowym, albo rozwija się ponadprzeciętnie szybko nie znaczy, że może czytać tylko trzy konkretne rodzaje książek.
Niesmacznie jest jak z young adult robi się motyw za otwartymi drzwiami, a 12-14 latki jarają się „spicy romansami”. Często wręcz przeciwnie - nie są gotowe na szczegółowe opisy scen łóżkowych w książkach reklamowanych jako YA. Tu granica powinna być jasno postawiona. Wraz z doświadczeniem życiowym zaczynamy też inaczej postrzegać pewne spawy i z literatury wynosić zdecydowanie więcej, dlatego książki dla starszych poruszają inne zagadnienia. Nastolatki potrzebują kontentu, który odpowie na ich potrzebę kształtowania tożsamości, strefy emocjonalnej i odniesienia siebie samego w kontekście społeczeństwa, więc najłatwiej będzie im się utożsamiać z bohaterami podobnymi wiekiem, którzy przeżywają podobne problemy, pierwsze miłości i zderzenia z dojrzałością. W literaturze dla starszych czytelników nie trzeba wskazywać palcem kto zły kto dobry. Wręcz lepsze jest pozostawienie przestrzeni na refleksje czytelnika. W młodzieżówkach należy wskazywać dobre wzorce postępowania, bo młodemu człowiekowi zafascynowanemu fikcyjną postacią łatwiej się zagubić. Chociażby powszechny problem romantyzowania bad boyów w romansach i niedostrzegania złych wzorców zachowań. Narzeka się też w sumie na powielany płytki schemat głównej bohaterki - przeciętny wygląd, zainteresowania i charakter, stoi na uboczu, ale jak trzeba to odpyskuje, nie robi makijażu, ma tylko jedną koleżankę/kolegę, a zła blondyna z klasy uprzykrza jej życie bez powodu. No i oczywiście zakochuje się w niej niesamowicie przystojny bad boy, od którego powinna uciec jak najdalej, ale jest taaaaaki przystojny i słodki. A przecież wiele nastolatek właśnie takich jest, innych niż wszystkie i takie tam. Poza skrajną perfekcją i uzdolnieniem wielowymiarowym bohaterki.
Z punktu widzenia przyszłego publikatora opowiastki uważam, że lepiej gdyby moja treść trafiała jednak do odbiorców 16+ i myślę, że ten wiek a niekoniecznie magiczna 18 jest w porządku wyznacznikiem jak na mój kontent.

View more

Źródło wszystkiego.
W ogóle dodam, że jest to bardzo poprawne określenie Boga, najbardziej trafione, od którego powinno się zawsze wychodzić podejmując w ogóle ten temat. Całe książki można pisać o tych dwóch słowach, Biblia cała na nich się opiera. Dzięki nim, według mnie, istnienie Boga jest obiektywnie nie do podważenia (nie da się go logicznie obalić).
Bo możesz mi np. powiedzieć, że obecna nauka przeczy potrzebie istnienia Boga (tak jakby była ona już całkowicie rozwinięta i na niej podstawie można by wykluczać coś ze stuprocentową pewnością), albo Twoja logika i świadomość pewnych rzeczy jednoznacznie pokazują, że jest On wymysłem ludzkim, albo że „to wszystko opiera się na psychologii i w ogóle, opium dla ludu” itd. - wtedy odpowiem, że Bóg jest ponad nauką, jest jej stwórcą (źródłem), całkowicie ją zaprojektował, więc co Ty chcesz?… za pomocą stworzenia obalić stwórcę? Jeśli On nie zechce ci się ukazać w jej ramach, to się nie ukaże, no i możesz sobie nie wierzyć ;”).
Tak samo z psychologią - to On wymyślił te wszystkie mechanizmy w głowie człowieka, więc dlaczego nie miałby, między innymi, za ich pomocą docierać do człowieka?
Moim zdaniem Bóg nie może być zwykłą koncepcją/konstrukcją filozoficzną itp., bo On tak idealnie dopełnia człowieka (wręcz wypełnia), wszystkie jego braki potrzebne do osiągnięcia pełni szczęścia (których natura w ogóle nie oferuje - a wymaga - i ludzkie działania również nie są w stanie im sprostać), bez potrzeby czegokolwiek do tego, że no nie może być wynalazkiem człowieka. Nie ma takiego wynalazku, który byłby pozbawiony wad. Błędny może być ewentualnie obraz Boga przyjęty przez danego człowieka (z czego wynikają wszystkie patologie wokół religii i też wątpliwości co do jej prawdziwości), ale nie On sam.

---

To jest właśnie to, co mnie przekonuje najbardziej do wiary w ogóle, dlatego się tak rozpisałem ;")

View more

Ja żyję w bardzo specyficzny, dla wielu osób, sposób.
To, co dla kogoś będzie drogą do zwariowania, dla mnie może być normą i pożądanym stylem życia.

---

Obecnie przebywam w cugu trzytygodniowej pracy połączonej z uczelnią, do świąt nie mam ani jednego dnia wolnego.
Czy jestem zmęczona fizycznie? Oczywiście. Dlatego co robię? Staram się spać XD

---

Ale czy męczy mnie to psychicznie? Nie zawsze.
Na pewno, gdybym pociągnęła tak przez dwa miesiące, to oszalałabym, ale wpadanie w takie intensywne ciągi to dla mnie norma.
Czy robię coś specjalnego, żeby zachować równowagę? Staram się codziennie przeczytać rozdział książki albo obejrzeć odcinek serialu, żeby oderwać myśli od obowiązków.
Jeżeli mam bardzo stresujący czas, to staram się bywać częściej na treningach i na strzelnicy, żeby trochę odreagować.
Bardzo doceniam każde spotkanie z przyjaciółmi, chociażby na szybkiej kawie.
No i bardzo doceniam też normalność, którą zapewnia mi Jakub, on doskonale wie, co zrobić, gdy wracam wypompowana po całym dniu w pracy i za to zawsze jestem mu wdzięczna.

View more

Wystarczy mi taki jaki mam a mam fototapetę lasu w tym potoczku i promieni słońca prześwitujacych przez goronę drzew.
To jest oddany hołd temu co bardzo kocham i szanuje, dodatkowo mam na parapecie i na szafce gdzie stoją ksiązki = pełno szyszek, kamieni, gałązek, krysztalów, kamieni pół szlachetnych, pare muszelek i świec. Na drugiej szafie trzymam swoje dobrodziejstwa czyli wyroby nalewkowe i syropowe w tym pełno sloików z suszem rozmaitych ziół. Mam nawet mini dywanik, który jest dość podobny do ściany z fototapetą. Druga sciana jest pomaranczowa i sa przywiercona na niej takie "kosmiczne lampki" wygladają teoche, jak droidy. Na nich wisi zwoj z wierszem i malunkami o piratach, statkach, morskich stworach poszukiwaczach skarbów (zrobiony w takim starym stylu). Z kowli na tej samej szafie co mam nizej ksiazki to do gory stoja kolejne retro przedmioty jak globus czy lampa (wyglada jakby była naftowa jednak jest elektryczna) i vintage rzeczy, które maja po 50/60 lat jak rzeźba orła, kuferki na bizuterie, słoj do kiszonek czy stary radziecki zakręcany zegar, który jak pierdolnie to hoho dom sie trzesie. Przy oknach mam zielono biale firany, a na karniszu wisi łapacz snów a nizej stoi biala retro toaletka na ktorej poukladalam kosmetyki, naszyjniki. A na 4 scianie stoi wielka drewniana szafa. Moj mały aktualny swiat jest pelen magii, lasu i koloru zielonego, bo tez lozko mam w odcieniu butelkowym, w tym wiekszosc poduszek czy koc. Oprocz tego mam zwierzyniec w postacipluszowego lisa, tygryska, wilka, pawiana (tylko nie ma tej czerwonej dupy xd) i wielkiego magentowego flaminga.

View more

Chyba każdy, który nie był spersonalizowany. Ciężko też mi odpowiedzieć na to pytanie, bo ja dostaję naprawdę dobre prezenty i rzadko mogę na nie narzekać, głównie dlatego że były one wcześniej ustalone. Powiedzmy sobie szczerze, nie da się znać wszystkich bliskich osób na tyle dobrze, żeby nie mieć wątpliwości co im podarować. Za mniej udane prezenty (nie mówię najgorsze, tylko mniej udane), mógłbym uznać te, które dostawaliśmy z byłą od jej rodziny, ponieważ tam obowiązywała zasada dawania prezentów na parę i w dużej mierze było to podporządkowane temu, co ona chciała dostać, a co ja niekoniecznie uważałem za potrzebne. Były to głównie praktyczne rzeczy, które niezbyt mnie cieszyły - komplet talerzy, pościel, firany... w razie potrzeby moglibyśmy sami sobie to kupić, a przede wszystkim nie uważałem tego za potrzebne, bo my to wszystko mieliśmy. Dla mnie prezenty świąteczne kojarzą się raczej z fajnymi rzeczami, których człowiek sobie sam szybko nie kupi, a nie praktycznymi przedmiotami, które prędzej czy później pozyska.
W moim przypadku najlepszym prezentem są książki, choć nie tylko, może być też fajny ciuch, czy coś typowo związanego z moimi zainteresowaniami.

View more