Pytasz o to osobę noszącą glany od prawie 2,5 roku. I jestem wyznawcą zasady, że brudne glany to szczęśliwe glany. Bo wtedy mają duszę, jak są trochę zniszczone, przykurzone. Widać, że się w nich chodzi. Ja swoje czasem czyszczę, ale są to sytuacje ekstremalne (czasem naprawdę trzeba się pozbyć błota, jak jest go za dużo). Jestem także zadowolony z ich wyglądu. Są zawsze trochę przykurzone, podeszwa z czarnej zrobiła się szara, skóra na czubkach jest pozdzierana. Nie lepiej jest w środku; nie ma połowy filcu :D. Ogólnie są piękne i naprawdę je lubię. Nie lubię osób, których glany są wypucowane na błysk, starannie zadbane, czyściutkie itp. Rozumiem to tylko jeśli glany są nowe i po prostu się jeszcze nie zniszczyły. Nie ma sensu jednak niszczenie ich od razu na siłę. To musi przyjść z czasem. One same muszą ulec zniszczeniu. To tak jak z ciuchami w reko. Wyglądają o wiele lepiej jak są podniszczone i przybrudzone. Wyglądają wtedy prawdziwiej.
To czemu ludzie kierują się stereotypami to bardzo szeroki temat i tutaj nie wystarczyłoby mi na to miejsca, chyba, że pytasz tylko w kontekście glanów. Podam przykład: moja mama. Nie raz przyczepia się do moich glanów, np. że jest za ciepło na glany, albo, żebym miał nogawki spodni na wierzchu. A jak dla mnie spodnie wpuszczone w buty wyglądają pięknie. Nie przejmuje się jej zdaniem, bo to moje buty i mój wygląd, chociaż czasem bywa to naprawdę denerwujące.
U mnie potrafi się to dość szybko zmienić, ale w tym momencie nadszedł w końcu czas, by po trzynastu książkach przerwy wrócić na Szerer, a konkretnie do górskiego Grombelardu wraz z legendarną czarnowłosą łowczynią Karenirą...
Ja tego filmu zapewne nie obejrzę, a w każdym razie nie nazbyt szybko, bo nieszczególnie mnie interesuje, ale wiem o co chodzi i czytałem dość negatywną recenzję. I mam zagwozdkę, bo z jednej strony, recenzja ta była ewidentnie mocno lewicowa, z drugiej, sensownie punktowała kilka rzeczy, o których się słyszy wokół filmu. Problemem ma być przede wszystkim to, że film bardzo wybiela rodzinę Amy, która do dziś zarabia mnóstwo pieniędzy na jej muzyce i że ten film to część ich własnej autopromocji. Jestem w stanie uwierzyć, że tak to wygląda, bo bardzo pasuje do ludzkich zachowań. A tak się złożyło, że wiem też trochę jak to wyglądało rzeczywiście i no, ponoć właśnie filmowa wizja się rozmija z prawdą.
Do kina raczej się nie wybiorę, może kiedyś w jakimś streamingu, jak nie będzie innych propozycji. W każdym razie mam wrażenie, że lubimy filmy o arystach-wykolejeńcach, upadłych na dno geniuszach. Nie wiem, czy karmimy tym potrzebę jakiegoś dowartościowania się czy też potrzebujemy widzieć jak ktoś zastępczo przekracza granice, których my byśmy się bali przekroczyć?
View more
Niechże mi ktoś wytłumaczy fenomen tego politycznego konkursu, który co roku przyciąga mnóstwo widzów, jakby naiwnie wierzących, że będzie tam oceniana wyłącznie muzyka. Bo ja naprawdę nie rozumiem, co takiego jest w tym festiwalu politycznej poprawności, kiedy lewicowa Europa liże się po tyłkach, a my (i parę innych podobnych krajów) próbujemy im czymś zaimponować.
Ja naprawdę do znudzenia i porzygu będę to powtarzał - jak się kogoś kocha, to mu się ufa i nie potrzeba takich rzeczy robić. I odpowiadając bezpośrednio na pytanie - nie, bo wystarczyły mi jej słowa. Tylko niestety nie działało to z wzajemnością.
A czy ja przypominam Doktora Dre Mordę?
W sumie w 11 - UK, Niemcy, Łotwa, Czechy, Słowacja, Węgry, Austria, Słowenia, Chorwacja, Bośnia, Serbia. Nie wiem jak potoczy się ten rok, ale wydaje mi się, że nic nowego nie dojdzie, raczej jak już powrót w stare miejsca, bo w kilku tych krajach byłem po kilka razy, ale w tak sumarycznie to bym się chyba nie liczył. Co by nie mówić, naprawdę lubię tę naszą środkowo-wschodnią Europę i nie czuję potrzeby jeżdżenia w dalekie, egzotyczne, ani tym bardziej popularne kierunki. Co mnie ciągnie bardziej z nowych miejsc? A Czarnogóra (ukłony do
@Frailey jak zawsze) i Północna Macedonia.
Owszem, kierują nami popędy i instynkty, ale nadal tym wszystkim mamy nadbudowę kultury i świadomości, rozum, racjonalność, które powstrzymują atawistyczne zachowania, niemniej jest to cały czas walka między jednym a drugim.
Fajnie tłumaczy to psychoanaliza, mówiąca o sferach id, ego i superego.
Na to pytanie chyba już dawno temu odpowiedziano, od kiedy zaczęto dostrzegać związki między stanem zdrowia fizycznego i psychicznego, nie mówiąc też o podejściu do leczenia od razu na tych dwóch płaszczyznach.
Nie popadałbym w skrajny solipsyzm i raczej jestem skłonny przyznać istnienie rzeczywistości, nawet jeśli nie obiektywnej, to przynajmniej intersubiektywnej, wspólnej, zbiorowej.
Nawet jeżeli żyjemy w złudzeniu, symulacji czy też matriksie to jest to nasze wspólne doświadczenie, ale może z tego powodu jeszcze tragiczniejsze?
Zasadniczo zwykłe. Uwielbiam je kolekcjonować, patrzeć na nie na półkach. Nie jestem fetyszystą zapachu książek, ale po prostu lubię mieć tę książkę fizycznie w ręku i wiedzieć, że ją mam.
E-booki są jednak niezwykle wygodne i praktyczne, do tego wielu książek często nie da się dostać papierowo. Przy tym, nie zawsze mam dobre warunki do czytania papierowych, bo przeszkadza mi chociażby złe światło w danym pomieszczeniu, a jednak lepiej nie zniszczyć sobie oczu całkowicie i też po prostu nie męczyć się.
Ostatnio zdarza mi się tak robić, że czytam jakąś pozycję na oba sposoby, trochę w papierze, trochę w kompie.
