⠀⠀
⠀⠀★ To jest super dobre pytanie, bo nawet nie wiem, jak się za nie zabrać, nie poddając w wątpliwość tego, czy aby na pewno jest w moich tekstach coś, co rzeczywiście przyciąga uwagę; raczej taki przeciętniak za mnie, tak myślę, chociaż ostatnio nawet się z tym swoim pisaniem polubiłem i jest lepiej, niż gorzej, na pewno lepiej, niż było na samych początkach tego konta. ACZKOLWIEK! Drogi Anonimie, nie staraj się naśladować nikogo, w tym mnie, bo ja co najwyżej mogę służyć za przykład złego przykładu, już pomijam fakt, że jakiekolwiek kopiowanie czyjegoś stylu, pomysłów, czy czegokolwiek takiego jest zwyczajnie niefajne (nie, serio, nie róbcie tego), ale uważam, że najwięcej radości idzie czerpać z czegoś naprawdę własnego. Więc mój pro tip jest taki, żeby próbować, próbować i jeszcze raz próbować, a później próbować raz jeszcze. No i bawić się, spróbować pisać w różnych stylach, na poważnie, na śmiesznie, z większymi szczegółami, z mniejszymi, skupiać się na emocjach, albo na akcji, na bohaterze, próbować, ot co. Innej rady chyba mieć nie mogę. Tkwię na tej fikcji już tyle lat, że ja się czasami dziwię, że jeszcze tego nie pie... rzuciłem w kąt i nie zrezygnowałem (no dobra, raz to zrobiłem, może dwa). Ale to była walka prób, ciągłych prób i uczenia się (czasem wcale, przyznaję) na błędach. Dobrze jest też po prostu znaleźć postać, w której będzie się czuło dobrze i z którą się będzie rozumiało, to zawsze daje jakieś +30 do motywacji. No i oczywiście rozmówcy, to często oni ciągną w górę, kiedy jest się na dnie, ale jak ich znaleźć? I tutaj raczej nie będzie uniwersalnej odpowiedzi, chyba trzeba po prostu trafić.
Tak więc podsumowując najważniejszą radę od staruszka Bucka: PRÓBUJ! Po prostu próbuj, bo to najlepsze co możesz dla siebie zrobić - dać sobie szansę. I tyle.
Ps. Tak, mogłem się ograniczyć do dwóch ostatnich zdań. Nie, nie żałuję niczego z tego przemówienia. Bo jeśli mogę jakkolwiek komuś pomóc, to why not?
⠀⠀