UNF❎CK YOURSELF

Nadchodziła jesień. Nużąca, smutna, osadzająca się na sercu szarym puchem jesień. Drzewa powoli zaczęły zdobić coraz to bardziej wyzywające barwy, a wszelki ptak umykał czym prędzej w stronę zachodu. Pierwsze deszcze skropiły już ziemię niosąc ze sobą zapach świeżości i orzeźwienia.
- Co z maruderem i dziewczynką? - zapytał setnik Edgar Fintch wchodzącego do namiotu żołnierza.
- Maruder zarąbany panie - rzekł żołdak ukazując rzadkie kły w obleśnym grymasie. - A-Ale dziewczynka zbiegła.
Uderzenie dłoni w stół szybko zdjęło mu z uśmiech ze szpetnej mordy.
- Jak to, kurwa mać, zbiegła? - wycedził przez zęby niespodziewanie cicho setnik. - Możesz coś dla mnie zrobić Ralph? Policz mi. Ile razy to już uciekła wam ta smarkula sprzed nosa?
- Niech no... pod Skeenen prawieśmy ją capnęli, biesie sprawy gdzie ona wtedy czmychnęła. W Dolinach to nie nas winić, panie. Nie sądzili my, że w okolicy wąmpierz ma swoje leże. To z dzisiaj - smarknął w rękaw mrużąc oczy. - trzy razy będą, panie.
- Wampir mówisz? Faktycznie, groźna kreatura... ale dla dwóch ludzi, nie dwudziestu! Kogo mi do cholery ten gnojek przysłał. Stado bab, ot co!
- Ale dzisiaj jest się co weselić! Marudera żeśmy dorwali, to nawet słówka nie zdążył pisnąć, nie wiedział co go w łeb trafiło.
- Jedna dobra wiadomość. Przywlec go tu natychmiast.
- Zrąbany.
- Co?
- Zatłukliśmy marudera co by nie przeszkadzał za panienką gonić.
- Czy wy żeście zmysły postradali? Przecież wycisnąć mogliście z niego gdzie to się z dziewczynką wybierał. Ułatwiłby nam robotę.
- Panie, my od wojaczki jesteśmy, nie gadania!
- Gówna nie wojaczki, Ralph! Spieprzyliście całą robotę! Caluśką!
- Ale dziewczynka nie zbiegnie! Ino raz ją jakaś potwora w lesie dorwie! Ghule ponoć grasują w okolicach. We wsi mówili, że babę rozszarpali, smród nietęgi.
- Od kiedy to ghule świeże mięso żrą? No? To już raczej jakieś psy zdziczałe, aniżeli ghule! Czy Ty nie możesz sobie do głowy tego wklepać? Dziewczę ma być żywe! Taki rozkaz. Teraz won mi z namiotu i dalej smarkuli szukać!
Napuchnięta i purpurowa twarz setnika powoli nabierała normalnych barw razem z wyjściem żołnierza z namiotu. Edgar Fintch przetarł ją żółtą już chustką i myślał intensywnie.
Gdzie oni do cholery mogli leźć... Zmieniają kierunki jakby się zgubili, ale ja wiem, że to tylko zmyłka. Może maruder nie był taki głupi na jakiego to wskazywała ta jego urodziwa buźka...

View more