Długie, smukłe palce, dłonie, na które mogłabym patrzeć godzinami. Krótkie paznokcie, bo grając takie właśnie trzeba mieć. Zamyślone, często tęskne spojrzenie, jakby nieobecne, szczególnie zimą i jesienią, goszczące w swej zieleni melancholię, jak dobrego przyjaciela na herbatę. Długie, kasztanowe włosy, delikatne usta i nosek, chociaż często zakrywa swoją urodę właśnie pod włosami - grzywka, albo zaczesuje je bardziej do przodu niż w tył. Pachnie jaśminową herbatą. Najchętniej nosiłaby teraz długie spódnice i miękkie golfy w ciepłych, przytulnych barwach, ale zbyt rzucają się w oczy. Ona nie chce być zbyt widoczna. Chroni swój mały, niezwykły świat, niczym Zakazany Ogród.