UNF❎CK YOURSELF

- Kobold! Do cholery, Kobold!
- Czego się drzesz Yuripe. Widzim przecież. - wójt machnął ręką na swoich ludzi w geście odwrotu. - Wracać się! Tej cholery nie ubijemy samymi widłami.
Kobold siedział na kamieniu nieopodal jaru. Wymachiwał swoim długim ryjkiem, chłonął zapach.
- Skurwysyn się nawet nie ruszy - mruknął do siebie mrużąc oczy. - Cholernie duży. Yuripe! Wezwać mi tu Stoneguardów. Niech oni bydlaka utłuką.
- Jaka płaca?
- Oni sami wycenią.
***
Wkroczyła do izby dziarskim krokiem. Przeleciała wzrokiem po pomieszczeniu i zatrzymała się na starym grubasie w skórzanej kamizelce. Podeszła bliżej, zmierzyła go wzrokiem. Zajęty, jak dotąd jajecznicą mężczyzna podniósł głowę mieląc w ustach kawałek chleba. Dziewczyna wystawiła wyzywająco jedną nogę wprzód, ręce wzięła pod boki. Słowa wójta przerwały pojedynek na spojrzenia.
- Kim Ty, kurwa, jesteś?
- Jestem Sara Stoneguard.
Wójt parsknął śmiechem wypluwając resztki jajecznicy na drewniany stół.
- Kto? Kogo mi tu wysłali. Ile Ty masz lat dziecinko?
- Szesnaście! - fuknęła groźnie szczerząc zęby. - A Ty, cholerny dziadygo?
- Gówno Ci do tego. Wracaj do siebie, Saro. Gdzie jest Romuald? - zapytał wójt biorąc kolejny gryz chleba.
- Umarło mu się - bezczelnie uśmiechnęła się dziewczyna. - Teraz ja jestem Właścicielką.
Jej szelmowskie oczy zabłyszczały. Wójt przyglądał jej się badawczo. Czy w jej oczach nie błysnęło szaleństwo? Czy ten uśmiech nie wydaje się być fałszywą maską? Ciche badanie wydawało się trwać wieczność, choć minęły raptem sekundy.
- Jak to umarł?
- We śnie. Ktoś go struł.
- Czyli zamordowany. I nie wiecie kto?
- Tylko nasz ród był we dworze. Dziwna sprawa, ale co poradzić. Gdzie to cudactwo, co mam je ubić?
- Nie byle cudactwo. Z byle cudactwem sami byśmy sobie poradzili. To Kobold. Wydaje się, że z gór zlazł i teraz łazi po naszym lesie. Ludzi nie rusza, ale zwierzęta znikają.
Sara nie odpowiedziała. Myślała przez chwilę po czym wstała i wyszła trzaskając wrotami.
Do mnie, pomyślała przekraczając drewniane mury wioski i wchodząc na polankę przy lesie. Stanęła na skraju i zastygła bez ruchu, czekała. Prawie natychmiast usłyszała za sobą ciężkie kroki i cichy oddech. Z lasu wyłonił się olbrzymi wilk. Gdyby ktoś teraz wychodził za teren wioski zobaczyłby dziewczynkę bez strachu krzyczącą na wilka wielkości niedźwiedzia. Byłby świadkiem tego jak zrugany wilk kuli ogon przed niewiastą.

View more