UNF❎CK YOURSELF

Mogę Ci opowiedzieć historię pewnej przyjaźni. Byłem sobie ja i była Sara. Chodziliśmy do jednej szkoły, ja szukałem kogoś, ona była świeżo po zerwaniu. Zerwała z moim kumplem, a że zawsze coś mi się w niej podobało, zacząłem się nią interesować poważniej. Jak się okazało mieliśmy ze sobą wiele wspólnego. Oboje nie znaliśmy prawdziwych ojców, a nawet kiedyś mieszkaliśmy w tym samym bloku. Teraz mógłbym powiedzieć, że te nasze sarkastyczne kłótnie miały w sobie urok. Ja z moim władczym głosem i ona z tym wiecznie zadartym noskiem. Byliśmy jednak przeciwieństwami. Ja silny, ona słaba. Często miała łzy w oczach, gdy ktoś jej coś wypomniał lub obraził. Pragnąłem przelać w nią trochę mojej siły.
Nie miałem po drodze. Można powiedzieć, że chodząc do niej przed szkołą nadkładałem drogę cholernie, ale to lubiłem. Nawet jeśli musiałem przez to wstawać razem z ptakami. Byleby ją odprowadzić. Nawet w zimie, choć umówiliśmy się spotykać przy poczcie, by każde z nas miało taką samą drogę ona i tak się spóźniała, więc w efekcie i tak lądowałem w jej domu. Nie byłem zły. Lubiłem czekać na nią czytając jej książki, pić herbatę z jej kubka. Po szkole również ją odprowadzałem. Chciałem by była bezpieczna. Następnie sam wracałem do domu by poczekać aż ona przyjdzie do mnie. Tak błogo minęły mi jesień i zima. Zawsze coś. Zawsze coś w te jesień. Jakby cały rok czekał by obdarować mnie właśnie pod koniec.
Ostatniej nocy grudnia powiedziałem jej, że to co do niej czuje przekracza już to co powinien czuć tylko przyjaciel.
Nie odrzuciła mnie, ale i uczucia nie wybuchły razem z wzlatującym w niebo fajerwerkiem. Potrzebowała czasu, więc kazała mi czekać. Wciąż w głowie kołatał jej stary związek dla mnie będący jedynie przeszkodą. Bolało mnie to. To czekanie sprawiało, że im cieplej robiło się w przyrodzie tym bardziej lodowaciało moje serce.
Jednak doczekałem się. Jej zachowanie, jej słowa. Była gotowa na związek. Związek ze mną. Tylko, że ja już nie byłem. Chłód oplótł moje serce, rozum nie pozwolił na ciągnięcie tego. To nie byłem ten ja, który ją uwielbiał.
Zrobiła się dla mnie obca. Albo ja dla niej. Sam już nie wiem. Jednak wciąż tak samo słaba. Chciałem jednak dla niej jak najlepiej, więc odszedłem.
Ktoś może powiedzieć, że to sprzeczne. Że chciałem uczynić ją silniejszą, a po prostu podkuliłem ogon i uciekłem. Ja jednak inaczej to interpretuje. Przeżyłem już czyjeś odejście. Pozwoliłem by ktoś uleciał z moich rąk. Stąd miałem te siłę. Te siłę, którą chciałem jej podarować i w ten sam sposób podarowałem.
Teraz, mijając się na ulicy, nie mówimy sobie nawet cześć. Jeśli ona czuje do mnie tylko wrogość to i tak jestem szczęśliwy, bo widzę. Widzę i czuje, to jak silna się stała. Obydwoje dobrze wiemy co między nami było i co mogło być. "Kiedyś blisko teraz obcy sobie ludzie".
Jednak nawet mijając się na ulicy nie odwracamy wzroku. Ona na mnie wilkiem, a ja z niej dumny.

View more