#l

"Lato, pachnące miętą; lato w kolorze malin".
Latem, Sophija widziała świat tak jak malarz widzi swoje płótno – w intensywnych kolorach i subtelnych odcieniach, które tworzyły harmonijną całość. Dla niej lato stanowiło paletą barw, gdzie każdy odcień miał swoje miejsce i znaczenie.

---

Słońce malowało poranki w ciepłe żółcie kadmowe, budząc miasto do życia. Te odcienie przypominały jej obrazy Van Gogha, pełne energii i ruchu. Spacerując po targach, widziała zielenie ziemi oliwkowej, głębokie i nasycone, które przywodziły na myśl spokojne krajobrazy Moneta, gdzie natura pulsowała życiem i spokojem.

---

W południe, gdy świat skąpany był w intensywnym świetle, barwy stawały się bardziej surowe i wyraziste. Czerwień karminowa owoców i kwiatów, jak pociągnięcia pędzla w obrazach Caravaggia, wyrażały pasję i dramatyzm. Pomarańcze i cytryny na stoiskach przyciągały wzrok, przypominając jasne akcenty w pracach Cezanne'a, pełne słońca i letniego ciepła.

---

Wieczory przynosiły ukojenie w odcieniach ultramaryny i pruskiego błękitu, gdy niebo nad Arno zamieniało się w spektakl barw. Te kolory, jak z palety Turnera, przynosiły jej spokój i inspirację. Delikatne róże i fiolety zachodzącego słońca przypominały subtelne akwarele, w których każdy odcień opowiadał swoją historię, a złociste refleksy światła w wodzie były niczym dotknięcia złotej farby na ikonie.

---

Sophija kochała też brązy sieny palonej i umbry, które widziała w starych budynkach i brukowanych uliczkach, przywodzących na myśl wiekowe mury i historie, które te mury pamiętały. To były kolory przeszłości, bogate i pełne tajemnic, niczym obrazy Rembrandta - całość ubrana w światłocień tajemnic jak i ona sama.

---

Lato w oczach Sophiji było jak wielkie płótno, na którym każdy kolor miał swoje miejsce i opowiadał swoją część historii. Było pełne życia, namiętności i spokoju, przesiąknięte duchem malarskiej sztuki, którą uwielbiała i której częścią się czuła. W tych barwach odnajdywała siebie, swoją duszę i swoje miejsce w świecie.

View more

♣️Latem we Włoszech wszystko zdawało się żyć intensywniej. Sophija Morietti czerpała z tego pełnymi garściami. Słońce rozlewało złote światło po uliczkach Florencji, a ona przechadzała się po nich z gracją cienia.

---

Na targach kwiatowych pachniało lawendą i rozmarynem, a kolory budziły zmysły: szkarłat pelargonie, cytrynian słoneczników, purpurowe fiołki. Sophija kochała zanurzać się w tej feerii barw, wybierając najpiękniejsze bukiety, które potem zdobiły jej eleganckie apartamenty.

---

W południe, gdy upał stawał się nieznośny, szukała schronienia w cieniu kawiarenek, gdzie chłodne marmurowe blaty przynosiły ulgę. Zamawiała cappuccino, czując jak smak budzi jej zmysły i myśli. Włoski język, melodyjny i pełen pasji, otaczał ją zewsząd, a rozmowy mieszkańców tworzyły tło do jej własnych refleksji i planów.

---

Wieczory były najpiękniejsze. Złociste światło zachodzącego słońca odbijało się w Arno, a kamienne mosty wydawały się płonąć w ciepłych odcieniach pomarańczy i różu. Sophija uwielbiała spacerować brzegiem rzeki, czując delikatny wiatr na twarzy, i delektować się chwilą. Czasem zatrzymywała się na kolację w małej trattorii, gdzie smakowała domowej pasty i świeżych owoców morza, popijając toskańskie wino.

---

W takich momentach życie wydawało się nieskończoną przyjemnością, pełną intensywnych smaków, zapachów i barw. Sophija kochała lato we Włoszech za jego namiętność, za to, że każdy dzień był jak obraz namalowany przez mistrza – pełen detali, które trzeba było dostrzec i docenić. W tych włoskich barwach lata odnajdywała swoją siłę, piękno i niepowtarzalny urok, który czynił ją wyjątkową.♣️

View more

♤ A to chyba najbardziej niecodzienne i intrygujące pytanie z całej lipcowej edycji wieczorka.
Zarówno przeznaczenie, jak i poświęcenie są obecne w życiu Cajuna, zacznę jednak od tego pierwszego.
Czy walczył z przeznaczeniem? Nie, a przynajmniej nie na początku. Z uwagi na swoją odmienność, w szczególności mowa o kolorze oczu, już jako niemowlę został uznany za 'białego diabła', człowieka z przepowiedni, mającego właśnie czerwone oczy. Człowiek ten miał w przyszłości zjednoczyć obie zwaśnione od setek lat Gildie, tak więc na początku życie Remy'ego było podporządkowane właśnie owemu przeznaczeniu. Z czasem jednak okazało się, że niekoniecznie miało się ono wypełnić. Obecnie Gambit nie jest fanem twierdzeń o przeznaczeniu, zdecydowanie o wiele bardziej woli sam brać swój los we własne ręce.
Jeśli zaś chodzi o poświęcenie w kontekście samego siebie, to dawniej było to pojęcie Cajunowi kompletnie obce. Jego podejście do tej i innych kwestii zmieniło się dopiero w Instytucie Xaviera. Jeśli Gambitowi na kimś zależy, jest w stanie się poświęcić i nie myśli wtedy o sobie, swoim bezpieczeństwie, czy nawet życiu, co niejednokrotnie już udowodnił.
⠀

View more

♤ Nie powiem, ciekawy challenge. A tak się składa, że nie tylko Rem lubi wyzwania, więc... jedziemy:

---

─ Kogo mógłby podziwiać? ─ Myślę, że swoją koleżankę po fachu @midnightxqueen, która świetnie radzi sobie w niełatwym, złodziejskim świecie zdominowanym przez mężczyzn.

---

─ Z kim mógłby się zaprzyjaźnić? ─ Gambit nie obdarza przyjaźnią łatwo ani szybko, ale myślę, że wspólne 'zainteresowania' z @N1GHTFVRY to całkiem dobry początek.

---

─ Z kim mógłby rywalizować? ─ "Rywalizację" w tym przypadku ujmę w cudzysłów, bowiem byłaby ona formą zdecydowanie mało poważnej, koleżeńskiej zabawy i tyczyłaby się zakładu, komu uda się w jeden wieczór poderwać więcej dziewczyn, Cajunowi, czy @sekhmet___

---

─ Do kogo zwróciłby się o pomoc? ─ Rem nie zwykł prosić nikogo o pomoc, ale gdyby z jakiegoś powodu, np. zdrowotnego, musiał, pewnie wybrałby Panią Doktor @CR33PY____FL0VER

---

─ U kogo nie chciałby mieć długu wdzięczności? ─ Tu nie ma wątpliwości, a wszyscy z pewnością się zgodzą, że lepiej nie być niczego dłużnym Sami Wiecie Komu @YOVKNOWHO
⠀

View more

- Damo Trefl - jeden z jej ludzi odezwał się do niej oficjalnym tytułem. - Na naszej posesji jest cia*o. I to jednego z Russo. Mam wszelkie podejrzenia, że Twój brat @zebediahthompson działając w odwecie za to co cię spotkało, zachowuje się... - mężczyzna uważał na słowa, starając się znaleźć odpowiednie - nieobliczalnie.
- Nihil novi sub sole - odpowiedziała Sophie, jak gdyby nigdy nic.
- A jeśli on nas pociągnie za sobą, jeśli i ciebie detektyw Joseph powiąże z tą zbr***ią. Wydaj go, póki możesz.
- Basta! Nie ma cia*a, nie ma zbro**i — powiedziała zimno. — Czas oprawić św*nię. Nie na darmo Morietti wygrywali zawsze sztuką. Kulinaria do niej również należy. Zaproś go na kolację. Przy świecach. Poślij ode mnie wonny bilecik.
Kilka godzin później, gdy detektyw siedział w salonie Sophiji, ona uśmiechała się uprzejmie i niewinnie jakby nie miała na sumieniu niczego więcej niż zwykłą kolację.
— Josephie, czy nie zechciałby Pan spróbować mojej specjalności? — zapytała kusicielsko, jakby to co najmniej to ona miała stanowić danie główne i deser dla zmysłów mężczyzny.
Joseph spojrzał na nią z zaciekawieniem, zaciągając się zapachem potrawy. Nie mógł odmówić.
Sophija podała mu talerz z uśmiechem Mona Lisy, obserwując jego reakcję, gdy pierwszy kęs trafił do jego ust. Joseph zamknął oczy, delektując się smakiem.
— To niezwykłe danie. Co to jest? — zapytał, otwierając oczy z zadowoleniem.

---

Sophija uśmiechnęła się szerzej, kładąc delikatnie dłoń na ramieniu detektywa.

---

— Rodzinna receptura. Nazywamy to "specjałem Morietti". Mam nadzieję, że smakuje tak dobrze, jak wygląda.

---

Joseoh nie miał pojęcia, że prawdziwy sekret tego dania był o wiele mroczniejszy. Sophija wiedziała, że w tej grze trzeba być o krok przed przeciwnikiem, a jej brat był teraz bezpieczny.

---

- Pyszne, wezmę dokładkę - nawet nie pytał, a stwierdził fakt. - Pani nie je?

---

- Dziś mam dzień wegetariański. A co do pyszności ... Tajemnica tkwi w sosie.

View more

Kochani,

---

Przesyłam Wam gorące pozdrowienia z pięknego Paryża! Choć obecnie przebywam gdzieś... Indziej. Nie fatygujcie zatem organów... ścig@ni@, gdyż wypadki chodzą po organach i tym mogą się skończyć.

---

Co zaś do Paryża... Miasto tętni życiem, a jego blask rozświetla każdy zakątek – prawie tak jak nowy naszyjnik, który "znalazłam" w jednej z tutejszych galerii. Zaskakujące, jak pięknie prezentuje się na tle paryskiej architektury, podkreślając linię szyi i t̵ęc̵z̵óɯ̵e̵k̵, tj. witrażowych szyb kamienic - przypominając jednocześnie, że brylanty są najlepszymi przyjaciółmi każdej kobiety, a szafiry... Pasują do szafirowego atramentu nocy.

---

Wieczory spędzam w towarzystwie wina i świec, odkrywając uroki tego magicznego miejsca. Cieszę się każdą chwilą i myślę o Was z uśmiechem, bo jakże inaczej(?) Zwłaszcza, że uprzedziłam Księcia Złodziei @xGAMBITx , ale doprawdy wspomniane znaleźne źle by na nim leżało.
A propos! Pamiętajcie, że zawsze warto zwiedzać nowe miejsca i oczywiście, zabierać ze sobą kawałek ich piękna... na pamiątkę.

---

Do zobaczenia wkrótce,
Sophija ♣️

View more

♤ Remy spędził w Gildii Złodziei osiem lat, choć tak naprawdę członkowie złodziejskiej organizacji byli obecni w jego życiu niemalże od samego początku, począwszy od wykradzenia go, gdy z powodu nietypowego koloru oczu został pozostawiony w szpitalu jako niemowlę. Wychowywał się na ulicy, najpierw u znanego w nowoorleańskim półświatku przestępczym, wpływowego mężczyzny nazywanego Antiquary, później u Fagana, będącego opiekunem gangu kieszonkowców, aż w końcu, w wieku dziesięciu lat trafił do Gildii po tym, jak prawie niezauważenie ukradł kieszonkowy zegarek przywódcy Złodziei, Jean-Lucowi. Ten zajął się wychowaniem, edukacją oraz szkoleniem chłopca, oficjalnie adoptując go i dając mu nazwisko.
Remy po raz pierwszy mógł poczuć, że komuś na nim zależy, że ma swoje miejsce. Złodziejskim talentem wykazywał się od najmłodszych lat, był bystry i szybko przyswajał nowe umiejętności oraz wiedzę. Wrodzone zdolności wraz z później aktywowanymi mocami mutanta sprawiły, że stał się mistrzem w swoim fachu.
Pierwsze zlecenia wykonywał już jako piętnastolatek. Było to choćby wspominane dopiero co towarzyszenie młodszemu kuzynowi podczas misji inicjacyjnej, czy wykradzenie dokumentów programu Weapon X, kiedy to po raz pierwszy miał styczność z Loganem, uciekającym z ośrodka po wszczepieniu mu adamantium. W wieku lat siedemnastu zaś został wysłany, by zdobyć cenny klejnot zwany L'Étoiledu Tricherie, przy czym, korzystając ze swoich umiejętności, uwiódł młodą złodziejkę, która ukradła klejnot pierwsza, i po wspólnie spędzonej nocy, zniknął z odebranym jej łupem.
Takich historii jest więcej, Gambit ma całkiem długą listę zarówno przygód, jak i skradzionych dóbr.
⠀

View more