UNF❎CK YOURSELF

Do teraz pamiętam jak długo dzwoniło mi w głowie jedno słowo - Wolność.
Coś we mnie pękło, coś zniknęło. To były te Kwiaty zła, które sadziłem w sobie od tak dawna. Znikały jeden po drugim.
Kiedy zrozumiałem, że to nie ja jestem gwiazdą tego przedstawienia, nie na mnie skupia się wzrok całego świata, pojąłem że mogę robić co chcę.
Cały stres i nienawiść ze mnie zeszła. Wiem, że to brzmi jak paro sekundowa akcja, ale trwało kilka dni.
Wiele się we mnie wtedy zmieniło. Cały mój światopogląd został zniszczony i odbudowany na nowo.
Mimo to nadal jestem nikim, ale przynajmniej szczęśliwym. Razem ze stresem umknęło ze mnie też kilka innych uczuć, ale to pominę. Tylko tej przyjaciółki szkoda.
Depresja to dziwka, ale jest dobrym nauczycielem. Możliwe, że kiedyś do mnie jeszcze wróci. I kto wie, może tym razem odejdziemy razem.

View more

Rady i obrazki.
Też jestem lepszy w dawaniu rad niż ich przyjmowaniu. Mam za duże ego.
Pomyślałem, że może opiszę Ci tutaj jak wyszedłem z depresji, którą miałem jakieś parę lat lata temu, a która prawie zakończyła się próbą samobójstwa.
Początek miało to gdzieś tak w środku wakacji, gdy spędziłem swój pierwszy miesiąc w pracy.
Było to dla mnie tak ekstremalnie beznadziejne i żałosne, że uznałem iż życie w ten sposób jest całkowicie bezsensowne. To w połączeniu z totalnym brakiem perspektyw zasiało we mnie pierwsze, hmmm, nazwijmy to Aku no Hana - Kwiatami zła.
W krótkim czasie okazało się, że większość czasu spędzałem na myśleniu niż robieniu, uciekłem gdzieś do świata gier gdzie świat wydawał się znacznie ciekawszy i przyjemniejszy. Gdzie nie było nudy, wszystko miało swój jasno określony cel.
Nawet nie pamiętam kiedy zostawiłem swoją przyjaciółkę, kiedy zerwałem kontakt ze wszystkimi poza rodziną.
Uciekałem tam gdzie życie było ciekawsze. Gry, seriale i filmy. Przestałem istnieć.
Budynek szkoły stał się dla mnie nie osiągalny, zamiast tego chodziłem na bardzo długie spacery, polegające głównie na długim użalaniu się nad sobą i swoim losem. Nienawidziłem wszystkiego dookoła. Nienawiść nie pozwalała mi spać, całe noce leżałem i myślałem nad tym jak bardzo to wszystko popaprane. Nawet gwiazdy mnie irytowały.
Nienawidziłem całego świata, a najbardziej siebie. Tej swojej nieudolności. Ludzie dookoła mnie chwalili się swoimi sukcesami, czego to oni nie zrobili. Miałem to w dupie, ale z drugiej strony czułem, że jestem w coraz głębszym dołku.
Kocham jesień za jej atmosferę, za to że potrafi zaskoczyć swoją różnorodnością. Jednego dnia pokaże Ci piękne kolorowe liście skąpane w słońcu, by następnego nie pozostawić na Tobie suchej nitki.
W tamtym roku było inaczej. Nie była kapryśna. Padało cały czas, krople uderzały o moje okno, a ja widziałem już coraz mniej. Coraz częściej przyłapywałem się na wpatrywaniu się w pustkę, zatracałem się w świecie myśli.
Tak minęło mi pół roku. Kwiaty zła zakorzeniły się we mnie tak głęboko, że nie liczyło się dla mnie już nic. Szkoła, rodzina, znajomi. Mogliby nie istnieć. I ona, ta moja przyjaciółka, o której czasami tutaj wspominam.
Udawałem, że nie widzę do czego to zmierza, że nie wiem co powinienem zrobić, ale odpowiedź już dawno gnieździła się w mojej głowie.
"Nikogo to nie obchodzi, jesteś nikim, nic się nie stanie" - To miałem w głowie.
Powoli myśli przelewałem w zamiary. Wciąż uważając, że nie ma nikogo ani nic co mógłbym zmienić w swoim życiu, że będę zerem już do samego końca, że nie ma sensu wieść tak nudny żywot jak mój, że na świecie nie ma nic dość interesującego by mnie zadowolić.
Wtedy coś mnie czknęło. Cały ten okres, gdy myślałem nad tym, że jestem tylko marnym pyłem i nawet sąsiedzi z bloku obok nie wiedzą o moim istnieniu coś omijałem.
Każda moja czynność, wszystko co zrobię nie ma żadnego znaczenia. Nikogo to nie obchodzi, nikogo to nie rusza.

View more