○ Shadow

Kontakt wzrokowy podczas rozmowy jest nawet bardzo ważny. Niezwykle irytuje mnie kiedy ktoś mówi do mnie patrząc cały czas gdzieś w bok. Rozumiem, że nie można cały czas patrzyć komuś w oczy, ale dla mnie naturalne jest zerkanie raz na jakiś czas na siebie. Bo w końcu najwięcej można wyczytać z całej twarzy emocje jakie siedzą w człowieku.
Ja osobiście często staram się utrzymać co jakiś czas kontakt wzrokowy. Kiedy idę czasem skupiam sie tez na tym co jest przede mną by nie wpaść w jakiś słup, a gdy siedzę zerkam do góry lub w dół. Jeżeli rozglądam się na boki to chyba oczywiste, że nie mam czasu na rozmowę, ponieważ gdzieś się spieszę lub kogoś szukam.
I jeszcze jedna bardzo istotna kwestia w tym temacie. Drodzy mężczyźni, rozumiem kiedy kobieta ubiera bardzo znaczący dekolt i nie możecie się powstrzymać, ale gdy jesteś normalnie ubrane, naprawdę mogli byście się skupić na naszych oczach, a nie piersiach. Raczej żadna kobieta tego nie lubi tym bardziej, że zapewne wtedy nas nie słuchacie.

View more

Dlaczego od razu małą? Każda z nas jest na swój sposób piękna, ale także posiadamy niedoskonałości. Czasem te bardzo dręczące można ukryć, więc nie mam nic do lekkiego makijażu niwelującego worki pod oczami czy trądzik. Sama zawsze używam korektora. Jeżeli chodzi o pełny makijaż, to wiadomo, nie powinno się go nosić na co dzień, niszczy to cerę, a co gorsza, można się od niego uzależnić. Sama nigdy nie byłam, ale znam osobę, która nie wyjdzie nawet po bułki do sklepu bez wcześniejszego nałożenia tapety. To trochę przykre, fakt, ale takim kobietom po prostu brakuje jakiejkolwiek akceptacji, za sprawą zwykłych kompleksów. Make-up dodaje pewności siebie, potrafi sprawić, że nasza zmęczona życiem twarz promienieje. Sama czasami mając zły humor maluję się mocniej bo naprawdę dodaje to odwagi, chyba żaden facet tego nie zrozumie :) Jednak na co dzień powinnyśmy zaakceptować siebie i nie bać się pokazać publicznie bez makijażu, kobiety, które tego nie potrafią powinny popracować nad sobą, zmienić coś w myśleniu i znaleźć jakiś atut, który nie potrzebuje żadnego przypudrowania.

View more

Droga Yuki, z punktu widzenia biologa róża jest rośliną, która posiada kwiat, ale ja tu mówię bardziej symbolicznie. Kwiat jest dla mnie czymś pięknym, delikatnym i niewinnym, różna nie może nim być mając kolce. Ona rani i kojarzy mi się z fałszywością. Czym dla mnie jest? Krzakiem cierniowym z piękną ozdobą na czubku. Najpierw nas zauroczy, a potem nie pozwoli się zbliżyć i im mocniej pragniemy ją chwycić tym większa krzywdę nam wyrządzi. Jest jak toksyczny związek, albo raczej jak ta zła osoba w tym związku.
Nie lubię róż od kiedy pamiętam, tylko im starsza jestem, tym więcej złego nabiera dla mnie znaczenia.
Jako ciekawostkę dodam, iż dostając róże, wiadomo czasem na jakieś tam dni kobiet się dostanie, nie wyrzucam jej bo szkoda, ale nie daje jej wody. Wszystkie róże jakie wpadną w moje ręce są ususzane.

View more

Teraz? Ponoć tak, ale sumienie wciąż przypomina mi o tym co robiłam i Ci, którzy poznali mnie nie dawno, nie mają pojęcia jaką szmatą byłam, jaką egoistką. Liczyło się dla mnie tylko to, co ja czuję, byłam głucha na współczucie. Ktoś przez mnie cierpiał, bardzo mocno, ktoś kto nie był niczemu winien. Przeklinałam tą osobę w duchu uważając, że zabrała mi całe szczęście. Popadłam w nienawiść.
Tylko, że to ja byłam tą złą, to ja odbierałam komuś szczęście nie chcą się pogodzić z tym, że moje własne po prostu przeminęło. Powinnam nienawidzić samą siebie. Tak też się później stało, aż w końcu się pogubiłam. I wydaje mi się, że nie jedna, a dwie osoby cierpiały przez mój egoizm i zachłanność.
Czy teraz jestem dobra? Nie wiem. Nie wiem czy jakakolwiek dobroć będzie w stanie zrównoważyć zło dawnych czynów.
To pytanie przywiało wiele wspomnień.
Nie wiem czy jeszcze kiedyś z głupoty zwanej miłością, znów nie popełnię błędów, za które będą musieli zapłacić inni. Jestem jeszcze dzieckiem, jestem młoda i nie wiem, kiedy powinnam dorosnąć.

View more

Trudne jest pozostanie szczęśliwym będąc człowiekiem wrażliwym.
W okół nas ciągle ktoś cierpi, komuś dzieje się krzywda, ciężko jest uśmiechać się wśród ludzi, którzy płaczą. To dosyć dziwny stan ducha kiedy nie jesteś ani szczęśliwy, ani nieszczęśliwy, ale też nie powiesz, że obojętny. Ogarnia mnie smutek, kiedy pomyślę o tym co sie dzieje na świecie, ale jeszcze gorsze od tragedii ludzkości, są mniejsze smutki naszych bliskich. Mam wrażenie, że jedyne co mogę zrobić to uśmiechać się i po prostu być kiedy trzeba. To bardzo niewiele, ale cóż można innego począć? Są pewne sprawy, które człowiek musi rozwiązać sam, problemy przede wszystkim trzeba poukładać w głowie i wszystko starannie przemyśleć. Czasem samym sobie jest się największym utrapieniem i jak wtedy pomóc? Po prostu się nie da, cholera.
Niesamowite jest to ile dla niektórych znaczy uśmiech. Taki szczery, promienny, może dodać otuchy tym cierpiącym. Nawet jeśli my sami szczęścia nie czujemy. Bo jest to trudne.

View more

Wiedźmin XXI wieku z pewnością ubierałby się wygodnie i tak by dał radę walczyć w każdym terenie. Tak sobie myślę, że nosił by oficerki brązowe spodnie, dość luźne lecz nie dresowe i koszule by zachować jakiś pozór elegancji, którą w sobie ma. Oczywiście nie obejdzie się bez rękawic i skórzanych ochraniaczy, bo niezależnie od wieku ochraniacze nigdy nie wyszły z mody. Na koszule, tak sądzę, miał by narzuconą kamizelkę, z pozoru gustowną, jednak kuloodporną.
U pasa miałby pas na dwa pistolety, ze srebrnymi kulami na potwory i drugi ze zwykłymi na ludzi, oraz kilka różnych granatów i gazów. Nie wątpię iż sztylety nadal by posiadał, bo sztylety są zajebiste.
Trening był by odrobinę bardziej zmechanizowany, ale schemat zostałby ten sam na równowagę i kondycję, sposób walki trochę by się zmienił oczywiście, ale wciąż musi być skoczny, jednak zamiast treningu szermierki strzelał by do celów.
Mi się zawsze mutageny kojarzyły z narkotykami, więc w XXI wieku zamiast wypijać je, raczej wstrzykiwałby je sobie w żyłę.
Kodeks. On dla mnie pozostaje niezmienny niezależnie od wieku.
No i Yen, jak kodeks niezmienna.

View more

Oh! Książki są da mnie innym światem. Mogę uciec w treść nieznanego. Przyszłość, przeszłość, a może inna kraina, co tylko zechcę. Nie potrzebny mi żaden wehikuł czasu, wystarczy wydać te złoty na jakąś lekturę. Nie wyobrażam sobie nie czytać, nie wiem jak nazwać tą więź, po prostu czytając daną książke, ona automatycznie wnika we mnie i gdzieś tam zamieszkuje. W duszy? Możliwe, że właśnie tam. Najbardziej chyba uwielbiam w śiat zgrozy, to w sumie też fantastyka, tyle że ona może się urzeczywistnić. Zresztą Ty wiesz o czym mówię :)
Co dzięki nim poznałam?
Głównie wartości życia, zwykle uczucia z którymi spotykam się na co dzień. Nauczyłam patrzeć się na niektóre sprawy z całkiem innej perspektywy. Po przeczytaniu książki "Do światła" stwierdziłam, że nadzieja to taka zimna suka. Ale należy pamiętać, że nie każdy interpretuje tak samo.
Wiesz co jest piękne?
Kiedy książka naprawdę działa na emocjach, kiedy zżywam się z jakąś postacią, kiedy tekst potrafi mnie szczerze rozbawić, zachwycić opisami tak żywymi, że dokładnie widzę w wyobraźni ten świat, kiedy płaczę i nie mogę przestać, kiedy nagle zaskakujące zwroty akcji sprawiają, że na chwilę muszę ją odłożyć, by po pięciu minutach mogło do mnie dojść co się właśnie stało.
Kocham czytać, czytając kreuje siebie.

View more

Calineczko, akurat nie wierzę, że możemy zakochać się tak naprawdę w tylko jednej osobie. Zakochujemy się a potem przestajemy ponieważ my się zmieniamy i inni także, ale w tym tkwi zabawa by znaleźć kogoś kto będzie się zmieniał równolegle z nami tak by dalej do siebie pasować. A dlaczego tylko jedną osobę pokochamy całym sercem i tak na zawsze? Charakter, przekonania, pasje, historia, to wszystko musi do siebie pasować. Ostatnio miłość stała się częstym tematem moich myśli i z racji tego zaczęłam analizować ludzi wokół mnie, chcąc zrozumieć co takiego sprawia, że pokochałam kiedyś tego jednego człowieka, czemu przestałam i dlaczego w nikim nie potrafię się naprawdę zakochać? I wiesz co, jesteśmy kobietami i wydaje mi się, że patrzymy trochę inaczej na miłość. Przede wszystkim zadałam sobie sprawę, że fakt faktem zwracam uwagę na wygląd. Mówią, że liczy się tylko wnętrze, ale ja chcę by mężczyzna dobrze się przy mnie prezentował. Ponadto analizując poszczególnych chłopaków z mojego otoczenia, zrozumiałam, że nie potrafię się zakochać bo zawsze czegoś mi brakuje, albo mamy podobne zainteresowania, ale jest ten ktoś zbyt spokojny, albo ma świetny charakter, a brak mi wspólnych tematów, jedni są zbyt wybuchowi, innym brak odwagi, niektórzy mnie nudzą. Dzięki temu wiem czego chcę. Szukam swojego ideału. Może i my kobiety często jesteśmy wybredne, ale potrzebuje trochę więcej do szczęścia. Dojrzale myśląc o miłości nie możemy tylko patrzyć, czy nam się podoba i czy go lubimy. Mężczyzna na całe życie na początek powinien spełniać multum podstaw, np. czy nadaje się na ojca, czy będzie mnie szanował, czy poradzi sobie w domu z drobnymi usterkami, czy nie jest stereotypowy i pomoże kobiecie w "jej" obowiązkach.
Tak ciężko mi się zakochać, bo wiem czego chcę i wybrzydzam. Ale wydaje mi się Calineczko, że lepiej wybrzydzać niż potem się rozwodzić lub co gorsza męczyć razem do końca życia.
Ale mówię to z mojej perspektywy, chociaż gdybym miała zakochać się w kobiecie nie zmieniło by to wiele, wciąż wybredna szukałabym ideału. Myślałabym tak samo, o charakterze, wyglądzie, hobby, pracy, domu oraz jaka by była jako matka.
Jest tyle ludzi na świecie, jak wśród tylu miliardów znaleźć tą, z którą się będzie szczęśliwym do końca?

View more

Społeczeństwo wiele od nas wymaga. Stawia nam warunki życia, którym nie zawsze łatwo podołać, a my nie zawsze silni poddajemy się i tracimy wiarę w siebie. Już nie kroczymy pewnie własną droga, nieraz pod prąd, lecz stajemy się zwykłą szmacianą lalką, dającą się porwać większości, która każe nam robić różne niezgodne z naszymi przekonaniami rzeczy i formuje nas jak z plasteliny. I kiedy już tak ludzie tracą wiarę w siebie, zaczynają wierzyć innym i chociaż powinni podążać w życiu własną ścieżką, zbaczają i idą za większością.
Człowiek ma taką możliwość by być kowalem swojego losu, ale niewielu korzysta z tego przywileju. Czasy się zmieniają, i tak jak kiedyś selekcja pozwalała przeżyć najsilniejszym, tak jest i teraz tylko mniej dosłownie. Bo umieramy w środku, a pustka zostaje zapełniona pewną kopią tych czasów.
Rozejrzyjcie się czasem. Nie macie wrażenia, że otaczają was martwi ludzie, klony, człowiek wyjątkowy stał się cenny jak woda w Afryce.

View more