Antygona

Dokładnie ten tekst:

---

"Już w niedzielę wybierzemy mniejsze zło. Dla jednych będzie to Bronisław „Ja zawsze byłem za JOW-ami” Komorowski, dla drugich Andrzej „Uśmiechnięty Kisiel” Duda. Czego się dowiedzieliśmy w kampanii? Trudno powiedzieć, ale zrobiliśmy wszystko, co w naszej mocy, aby cały ten burdel jakoś opisać w kliku zdaniach. A więc po kolei.
Komorowski twierdzi, że wszystko jest zajebiście. W Polsce zawsze świeci słońce, wszyscy są uśmiechnięci, a nasza gospodarka rozwija się jak turecki dywan i przeciętna polska rodzina sama już nie wie, czy zainwestować w posiadłość na lazurowym wybrzeżu czy może kupić wszystkim znajomym po quadzie. A jeżeli jakimś cudem jesteś luzerem, który zarabia 2100, to, głuptasie, po prostu zmień pracę, weź kredyt i przestań kurwa zamulać. Poza tym w trakcie spektakularnej kampanii okazało się, że tak właściwie to Bronisław od zawsze był za wszystkim. A jeśli dziwi cię, że przez ostatnie 5 lat nie znalazł czasu na JOW-y, referenda i ustawy, to po prostu nie wiesz, jaki ten człowiek miał zapierdol na galach Wiktorów, Paszportów polityki i Telekamer.
Z drugiej strony Andrzej Duda. Polski Barack Obama. Kampanię prowadził wg najlepszych wzorców amerykańskich. Łopoczące na wietrze sztandary, wiwatujące tłumy, rzewne przemówienia. Czyli coś między tygodniem meksykańskim w Lidlu a rządami Pinocheta. Nikt nam nie da tyle, ile Andrzej nam obiecał. W trakcie całej kampanii nie pojawiła się chyba tylko obietnica założenia pierwszej polskiej bazy na Marsie, chociaż - jak sam Andrzej podkreśla – trwają intensywne rozmowy z głosami w jego głowie w sprawie kolonizacji Saturna. Taka kampania nie mogła się nie podobać. I faktycznie, wszystko szło pięknie do momentu, kiedy podczas pierwszej debaty okazało się, że Duda ma problem z samodzielnym używaniem mózgu i nawet taki medialny tygrys jak Komorowski potrafił mu zajebać z karata.
Podsumowując: znowu stajemy przed wyborem pomiędzy rozwolnieniem a biegunką."

---

---
Choć nie powinnam się z tego śmiać, bo przecież to jest tragedia.

View more

to pytanie uratowało mi życie, dziękuję Ci za nie.
---
zapraszam Was na stronę mojego zespołu - COTR.

---

https://www.facebook.com/ChildrenOfTheRevolutioncotr

---

bardzo zależy mi, żebyście pomogli mi nas trochę... rozreklamować?
jeśli znajdziecie chwilę - wejdźcie na stronkę, będzie mi miło jeśli ją polubicie.
niedługo wrzucimy tam zdjęcia z profesjonalnej sesji zdjęciowej, nagrania naszych utworów a także pierwszy epicki odcinek naszego vloga.
może Wam się spodobamy.
będę baaardzo wdzięczna.

---

organizujemy też konkursy na naszej stronce, gdzie ludzie rzeczywiście wygrywają.
jeśli ktoś wklei na swoim profilu mini-reklamę mojej kapeli i da mi znać w pytaniu o tym postaram się jakoś odwdzięczyć.

---

a teraz zapraszam na krótkie spotkanie z James'em i całą szlachetną resztą.
Metallica - For whom the bell tolls
(swoją drogą... to jeden z dwóch coverów, który gramy^^)
https://www.youtube.com/watch?v=pXmNY-nPXBc

View more

Wiesz co, Francesca?
Sądzę, że nie.
Zastanawia mnie to, ilu dajmy na to ateistów lub agnostyków w godzinie śmierci zwraca się mimo wszystko do Boga.
Pewnie, że istnieje ryzyko, że niczego nie ma, ale w takim razie skąd te liczne cuda, objawienia, potwierdzenie poprzez historyczne fakty, że był sobie Jezus?
Myślę, że ludziom powinno być łatwiej ze względu na to, że Ktoś zawsze jest, zawsze czuwa.
Że Kogoś interesuje to kim jesteśmy, że w ogóle jesteśmy.
Kościół a istnienie Boga to coś zupełnie innego. Ja wierzę w Boga, ale faktycznie źle czuję się w Kościele. To wszystko dla mnie jest teraz tak obłudne i... smutne. Wolę wierzyć sobie po swojemu, stosować się do tych praw, które zabraniają krzywdzić drugą istotę - to mi wystarcza, aby nie zwariować.
Gdyby wiary nie było sądzę, że powariowalibyśmy wszyscy. Czasem, żeby się podnieść wystarczy świadomość, że choć wszyscy nas opuścili to został jeszcze Najpotężniejszy Byt, który w odpowiednim momencie wynagrodzi nam wszystkie trudy.
~
Tak myślę, że zgadzam się z tą pieśnią.
Trudno nie wierzyć w nic.
https://www.youtube.com/watch?v=4--t2REJcxg

View more

Pewnie, miałam swojego Anioła. Miał standardowe imię - Gabriel.
Rozmowy z Nim były monologami, które pozwalały mi wyrzucić z siebie wszystko to, co ciążyło mi i na sercu i na umyśle. Czasem pozwalałam sobie "usłyszeć" Jego głos. Czasem pozwalałam Mu się uratować.
To wyglądało mniej więcej tak:
---
Ciepły letni poranek, pełno białych chmur, dziwacznych jak wata, na której rozsiewa się rzeżuchę i młode dziewczę siedzące na twardym jak serce jej ojca parapecie. Milion pokudłaconych myśli, zbyt burzliwie kotłujących się w zbyt małej głowie. Jej twarz przeciekała - na słono.
Komu miała wypowiedzieć te wszystkie niezrozumiałe słowa, kto mógł pomóc jej w uwolnieniu tych lawin pytań. Jej zaufanie było jak strome zbocze góry - tak ciężko się na nie wspiąć, tak łatwo się z niego zsunąć i przepaść na zawsze.
To przeokropne uczucie, gdy zaczynasz sobie zdawać sprawę z tego, że skoro Ty nie możesz pojąć samego siebie, to nikt inny również Cię nie zrozumie. Chyba, że... Chyba, że byłaby to istota nadnaturalna, nieskończenie dobra, nadzwyczaj wyrozumiała, obecna w każdej chwili, na każde zawołanie.
Dziewczyna przymknęła powieki, jej długie rzęsy opadające na policzki były w tym momencie jak mop, który musiał posprzątać rozlaną wodę z podłogi. W całości umoczyły się w solance.
Wtedy dziwne muśnięcie przemknęło po jej włosach, następnie po zapadniętych policzkach, po zmartwionym czole i ustach w stanie padaczki.
Właśnie tego dnia pojawił się Gabriel. Nie pod osłoną nocy, nie w (nie)świętym kościele, ale za dnia, wpadł na drugie piętro przez uchylone okno.
Wyobraźnia jest niesamowitą bronią i tarczą. Wyobraźnia, zbudzona przez setki książek, wzmocniona kolejną i jeszcze kolejną dawką literatury była swego rodzaju kulami dla połamanej duszy. Choć wszystko w dziewczynie utykało, kulało, to jednak dzięki Matce Wyobraźni udało się przetrwać - z Gabrielem pod ręką.
Młodej pannie czasem wydawało się, że lada chwila urosną jej skrzydła i wtedy nagle Anioł stanie się materialny, widzialny.
- Gabrielu, bez Ciebie byłoby niepięknie. Bez Ciebie nie byłoby wcale. - szeptała do szyby, a para kształtowała się we wzrór niebiańskich piór. Anioł słuchał, zawsze wykazywał tę gotowość, w każdym nastroju można było odnaleźć jego westchnienie pełne zrozumienia.
---
Dziękuję Gabrielu, że kiedyś byłeś i że odszedłeś w odpowiednim momencie, kiedy spotkałam swoje materialne, ziemiańskie Anioły.
---
Taka ciekawostka: kiedyś udawałam przed @Niehumor głos Matki Boskiej, Anioła Stróża i Jezusa. Pamiętasz? Odwracałam się plecami, Ty patrzyłaś w święty obrazek a ja rozmawiałam z Tobą będąc kimś z Nieba. Miałam nadzieję, że wtedy bardziej uwierzysz i że będziesz grzeczniejsza. Chciałabym znów poudawać, ale tym razem Gabriela, żebyś nigdy nie czuła się samotna.

View more